บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 360

ในด้านขบวนรถ ทหารผ่านศึกและทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬมองไปที่กลุ่มโจรภูเขาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก

“ที่แท้ก็เป็นแม่นางหงเยี่ย!”

หวังหยวนซึ่งอยู่บนหลังม้าศึกยิ้มเล็กน้อย “ครั้งก่อนข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้ามีภรรยาแล้ว แม่นางหยุดคิดเลยเถิดเสียเถอะ เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

เมื่อได้ยินคำพูดเยาะเย้ย ทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬและทหารผ่านศึกต่างหัวเราะอย่างชั่วร้าย!

หูเมิ่งอิ๋งในรถม้าเม้มริมฝีปากสีแดงของนางเล็กน้อย ‘คุณชายร้ายกาจมาก เขาล้อเลียนคนอื่นอีกแล้ว’

ดวงตาของพวกโจรภูเขาทั้งหมดแดงก่ำจนแทบจะระเบิดออกมา

เวลานี้แล้ว เจ้าโจรนี่ยังกล้าแกล้งนายท่านรองของพวกเขาอีก เขาสมควรโดนฆ่า!

หงเยี่ยรู้สึกทั้งอับอายและโมโหยิ่งขึ้น “เจ้าโจรไร้ยางอาย ใครคิดเลยเถิดกับเจ้ากัน ข้าแค่อยากจะฆ่าเจ้าให้ตายเท่านั้น!”

“ในเมื่อเจ้าต้องการฆ่าข้า เช่นนั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเจ้าแล้ว!”

หวังหยวนหยิบใบยืมหนี้ออกมาจากในเสื้อ เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “นี่คือใบยืมหนี้ที่อีเซี่ยนเทียนของพวกเจ้าค้างข้าไว้เมื่อครั้งก่อน เป็นจำนวนสองร้อยตำลึงทอง มีลายนิ้วมือหงเยี่ย ซึ่งเป็นนายท่านของอีเซี่ยนเทียน ตอนนี้ถึงเวลาคืนเงินแล้ว!”

เมื่อพวกเขาเห็นใบยืมหนี้ โจรภูเขาหลายคนก็เดือดมากจนเลือดขึ้นหัว!

ชายหนุ่มคนนี้ร้ายกาจมาก เขาปล้นพวกเขาไปหมดตัว แล้วยังให้พวกเขาจ่ายเงินใบยืมหนี้อีก

ร้ายกาจกว่าโจรภูเขาอย่างพวกเขาเสียอีก!

“คืนเงินเหรอ ได้ซิ ข้าไม่จำเป็นต้องพึ่งเงินเพียงเล็กน้อยนั้นด้วยซ้ำ!”

หงเยี่ยกัดฟันแล้วพูดว่า “ทองคำอยู่บนภูเขา หากเจ้ากล้าล่ะก็ ตามข้าขึ้นไปเอาที่บนเขาซิ!”

หวังหยวนเก็บใบยืมหนี้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่นางหงเยี่ย เจ้าทำเช่นนี้ไม่สนุกเอาเสียเลย!”

โจรภูเขาอกใหญ่ไร้สมองผู้นี้ ถึงกับวางแผนลวงเขา พยายามหลอกให้ขึ้นไปบนภูเขา!

“เจ้าโจรไร้ยางอาย ข้าจะไม่พูดพล่ามกับเจ้า!”

หงเยี่ยเงยหน้าขึ้นและยืดหน้าอก “วันนี้เจ้าทะนงตนมาก ขี่ม้าข้ามอีเซี่ยนเทียนของเรา เจ้าต้องเตรียมแผนชั่วร้ายลับ ๆ ไว้แน่ ๆ เอาออกมาเถอะ!”

“เจ้าคิดว่าข้าแซ่หวังร้ายกาจเกินไปแล้ว ข้าแซ่หวังเป็นเพียงบัณฑิตและไม่เคยใช้แผนชั่วร้ายลับใด ๆ เลย”

โจรภูเขาคนอื่น ๆ ต่างรู้สึก จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม

หน้าไม้ยักษ์นี้เป็นอาวุธทรงพลังที่ใช้ในสงคราม นายท่านรองต้องใช้เงินถึงหนึ่งพันตำลึงเพื่อซื้อมาครอบครอง

“เจ้าโจร เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ!”

หงเยี่ยดูภาคภูมิใจ “หน้าไม้ยักษ์ของข้าสามารถยิงได้สามร้อยก้าว ตอนนี้เราอยู่ห่างกันหนึ่งร้อยก้าว ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ เจ้ามีโล่กำบังไม่ใช่เหรอ เอามันออกมาปิดกั้นด้านหน้าซิ ข้าจะฆ่าเจ้าในคราวเดียว และยิงทะลุแม้แต่คนที่มีโล่กำบัง”

ทหารผ่านศึกและทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬมองไปที่หน้าไม้ขนาดยักษ์ด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้ม

หวังหยวนเปิดปากของเขาแล้วปิดอีกครั้ง

คิดว่าอีเซี่ยนเทียนได้เตรียมอาวุธนักฆ่าตัวใหญ่อะไรไว้ แต่กลับกลายเป็นอาวุธที่ถูกกำจัดออกจากสนามรบในเมืองจิ่วซาน!

เมื่อเห็นคนกลุ่มหนึ่งนิ่งเงียบ หงเยี่ยจึงคิดว่าพวกเขาหวาดกลัวจนชะงัก นางก็ยิ่งภูมิใจมากขึ้น “เจ้าโจร เจ้าตกใจจนเสียสติไปแล้วใช่ไหม เจ้าอยากให้ข้าไว้ชีวิตเจ้าไหม หากเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อล่ะก็ เจ้าคงรู้ว่าต้องทำอย่างไร!”

ด้วยการยิงของหน้าไม้ขนาดยักษ์ ชีวิตและความตายของเจ้าโจรนี้ก็อยู่ในมือของนางแล้ว!

เขาจะต้องคุกเข่าลงเพื่อขอความเมตตาจากนางอย่างแน่นอน ร้องไห้อย่างขมขื่นและยอมรับผิด ซ้ำยังเชื่อฟังและอ่อนน้อมถ่อมตนเพื่อทำให้นางพอใจ