บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 412

“เจ้าจะหาเงินมาได้เท่าไหร่กัน? ข้าอยากได้แค่สูตรลับรองสูตรนั้น!”

หูซานเต๋อเยาะเย้ยและพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “หากเจ้าไม่สามารถเอาสูตรลับรองสูตรนั้นได้ภายในสามวัน ข้าก็จะไปรายงานเจ้าหน้าที่ เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าและอาเป่าเด็กโง่นั่นก็รอความตายเถอะ!”

“ลุงรอง ท่าน!”

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่ไร้เยื่อใย หูเมิ่งอิ๋งก็รู้สึกเหมือนมีมีดแทงหัวใจ และดวงตาที่สวยงามก็ดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ลุงรองผู้นี้ไม่สนใจในสายสัมพันธ์ของตระกูล ซ้ำยังขับไล่พวกนางรองพี่น้องไปสู่ความตาย

เหตุใดถึงบังคับนางอย่างไร้ความปรานีเช่นนี้!

...

บนหลังคาไม่ไกลนัก เหลิ่งอวิ๋นนอนอยู่บนสันเขา พลางมองดูทุกอย่างอย่างเย็นชา

เมื่อตกกลางคืนเขาก็จากไปอย่างเงียบ ๆ และมาถึงบ้านส่วนตัว

“นายท่าน ท่านกลับมาแล้ว!”

คนห้าคนเข้ามาล้อมรอบตัวเขา ชายหนุ่มสี่คนมีใบหน้าหยาบกร้านและดวงตาที่เฉียบคม พร้อมชายชราคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมยาว หลังโก่ง มีเครา และผมสีขาวยาว

ดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นมืดลง “เรียกท่านแม่ทัพ!”

เมื่อห้าปีก่อน เขาถูกบังคับให้ออกจากตระกูลหู เขาจึงหลบหนีไปเป็นโจรที่เมืองเฮ่อ!

ด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้ของเขา เขาจึงมีชื่อเสียงในฐานะชิงเมี่ยนหลาง และในที่สุดก็ฆ่าพี่ใหญ่แล้วเข้ายึดครองตำแหน่ง!

ไม่นานมานี้ ชาวหวงได้บุกเข้ามา และเจ้าหน้าที่จากตระกูลมั่งคั่งในเมืองจิ่วซานต่างอพยพหนีไปทางใต้ เขาได้รับข่าวว่าชาวหวงกำลังจะลงไปโจมตีทางใต้

เขาจึงติดต่อกับโจรภูเขาคนอื่น ๆ แล้วใช้ประโยชน์จากการเพิ่มภาษีของผู้พิพากษา และความไม่พอใจจนเดือดพล่านของชาวบ้าน จากนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเข้าไปก่อกบฏในเมือง

เขาสังหารผู้พิพากษา ปล้นผู้มีอำนาจในเมือง และประกาศตนเป็นขุนพลของเจิ้นเป่ย

ปรากฏว่าภายในไม่กี่วัน ข่าวที่ชาวหวงพ่ายแพ้ก็มาถึง จากนั้นขุนพลหลงหนานก็นำกองกำลังทหารเข้าโจมตีอีกครั้ง

พี่น้องสหายต่างไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงต้องนำกองกำลังและล่าถอยกลับไปในภูเขา

ทั้งห้าคนกำหมัดแน่นแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพ ขออภัยด้วย!”

เหลิ่งอวิ๋นพยักหน้าแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน เขานอนบนเตียง และวางมือไว้ด้านหลังศีรษะ มองไปที่หลังคาอันมืดมิด ดวงตาของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม

ครั้งนี้มีคนในกลุ่มเพิ่มเป็นสามพันคนแล้ว อาหารที่เก็บในภูเขาก็แทบไม่พอ!