บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 430

ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นมีสีหน้าเคร่งเครียด: "หูเทียน ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ถือว่าข้าเป็นพี่ชายแล้วสินะ! ข้าสอนวรยุทธ์ให้เสียเปล่าจริง ๆ!"

“พี่อวิ๋น ข้าขอบคุณท่านเสมอที่สอนวรยุทธ์ให้ข้า แต่ข้าขอบคุณคุณหนูใหญ่มากกว่า!”

หูเทียนใจสั่นไปหมด เขากัดฟันพูดออกมา: "ท่านได้รับการช่วยเหลือจากคุณหนูใหญ่ให้ฝึกฝนผู้คุ้มกันของนาง ข้าได้รับเลือกจากคุณหนูใหญ่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาที่ข้ากินอยู่ล้วนได้จากคุณหนูใหญ่ทั้งนั้น อะไรก็ตามที่คุกคามความปลอดภัยของคุณหนูใหญ่ ข้าจะปกป้องและอยู่เคียงข้างคุณหนูใหญ่!”

"เจ้า!"

ดวงตาของชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นทอประกายเย็นชา เขาก็คว้าด้ามดาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว!

"ท่านแม่ทัพ!"

อาจารย์จ้าวหลังค่อมเข้ามาจับเหลิ่งอวิ๋นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "น้องชาย พวกเราจะทำตามที่คุณหนูใหญ่ของเจ้าบอก แค่บอกตำแหน่งที่วางเสบียงก็พอแล้ว เดี๋ยวเราจะเตรียมคนไปขนเอง!"

หลังจากเขียนให้ที่อยู่แล้ว หูเทียนก็หันหลังกลับไป: "พี่ชายอวิ๋น ท่านบัณฑิตฝากบอกว่าด้วยเสบียงอาหารนี้ หนี้บุญคุณทุกอย่างของคุณหนูใหญ่ที่เคยติดค้างท่าน ทุกอย่างจะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"

“ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก!”

เมื่อเห็นหูเทียนจากไปแล้ว เขาที่พึมพำถ้อยคำเหล่านี้ซ้ำ ๆ เหลิ่งอวิ๋นชักดาบออกมาฟันโต๊ะไม้จนขาดเป็นสองท่อน: "ไอเวรนั่นสมควรตาย กล้าดียังไงมาสร้างความร้าวฉานระหว่างข้ากับคุณหนูใหญ่ กลับไปเมื่อไหร่ข้าฆ่ามันแน่!”

“ท่านแม่ทัพ ใจเย็น ๆ เสบียงอาหารเป็นเรื่องเร่งด่วน!”

อาจารย์จ้าวหลังค่อมแนะนำว่า: "ขอแค่นำเสบียงอาหารกลับมาได้ เราถึงจะควบคุม 'เสี่ยวไท่ซุ่ย' 'เหมี่ยนเฮยจินกัง' และคนของพวกเขาได้ ในเวลานี้อย่าได้สร้างเรื่องอย่างไม่จำเป็นขึ้นมาเลย!

ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋น ขมวดคิ้วและพยักหน้า

เดิมทีเขามีคนอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขาแค่เจ็ดแปดร้อยคนเท่านั้น แต่เขารวบรวมโจรอีกสองกลุ่มในอำเภอเฮ่อและหาเพิ่มเติมมาได้อีก จนตอนนี้ก็รวบรวมคนได้ทั้งหมดสามพันคนแล้ว

อย่างไรก็ตาม เมื่อมีผู้คนมากขึ้น ความเร็วในการบริโภคอาหารก็น่าตกใจนัก

หากไม่มีอาหาร ผู้คนก็จะอดอยาก และสิ่งที่เขาสร้างมาก็จะพังทลายลงทันที

สามวันต่อมา ที่เมืองถงมู่ทางตอนใต้สุดของเมืองฝู ห่างจากอำเภอเฮ่อยี่สิบลี้ ในบ้านขนาดห้าหมู่ มีการทะยอยขนเสบียงจำนวนมากในช่วงสามวันที่ผ่านมา!

ในตอนกลางคืนมีคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆ ทำร้ายผู้ดูแลบ้านจนสลบและมัดเขาไว้!

จากนั้นรถขนข้าวจำนวนมากออกไปราวกับเป็นสายน้ำยาวไม่รู้จบจนถึงรุ่งเช้า!