บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 437

สตรีผู้นี้งดงามเหลือเกิน งามยิ่งกว่าคุณหนูหรืออนุของเหล่าชนชั้นสูงด้วยซ้ำ!

“เขาเป็นทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ!”

หงเยี่ยหยิบชุดเกราะสีดำของเขาออกมา แล้วสวมให้กับผิงเจี้ยน จากนั้นเงยหน้าสวยขึ้นแล้วพูดว่า “เขาเคยต่อสู้กับกองทัพชาวหวงทั้งทางเหนือและใต้ ต่อต้านศัตรูที่เข้ามารุกรานต้าเย่ทุกทิศทุกทาง ไม่นานมานี้ในเมืองจิ่วซาน เขาติดตามจอมพลหนุ่มและเสนาธิการทหาร เพื่อเอาชนะเหล่าชาวหวง หากเขาไม่ยอมเสี่ยงชีวิต ตอนนี้เมืองเฮ่อคงถูกชาวหวงยึดครองแล้ว พวกเจ้าคงไม่มีโอกาสมาปล้นบ้านเรือนที่นี่อีก!”

“ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ!”

โจรกลุ่มหนึ่งจ้องมองเกราะสีดำ จากนั้นจึงมองผิงเจี้ยนด้วยสายตาตกตะลึงและชื่นชม!

ใครก็ตามที่เคยได้ยินชื่อเสียงของกองทัพเกราะทมิฬ ย่อมรู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด!

เฮยเมี่ยนจินกังกระโดดลงจากหลังม้า รีบวิ่งไปหาผิงเจี้ยน ยกชุดเกราะสีดำขึ้นมาแล้วขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ!”

ในช่วงเวลาวิกฤติของความเป็นความตาย ผิงเจี้ยนไม่ได้ปิดบังสิ่งใด “ผิงเจี้ยน ผู้พิทักษ์ส่วนตัวคนที่สามสิบแปดของขุนพลมู่!”

“เช่นนั้นจงดูเพลงดาบของข้า เจ้าช่วยบอกชื่อกระบวนท่าได้หรือไม่!”

เฮยเมี่ยนจินกังชักดาบออกมา แล้วเริ่มร่ายรำเพลงดาบทันที ใช้ทุกกระบวนท่า!

“ดาบเดียวตัดสองท่อน ดาบสะบั้นสายน้ำ หนังม้าห่อร่าง แกะขาวกระโจนลงธาร...”

ผิงเจี้ยนเอ่ยชื่อกระบวนท่าสามสิบหกท่า และเมื่อเขาเห็นเฮยเมี่ยนจินกังหยุด เขาก็ขมวดคิ้วพูดว่า “มีเพียงทหารชั้นกลางในกองทัพเกราะทมิฬเท่านั้น ที่สามารถเรียนรู้สามสิบหกกระบวนท่า และผ่านมาเป็นร้อยศึก ใครเป็นคนสอนเพลงดาบให้เจ้า”

“อาของข้า!”

เฮยเมี่ยนจินกังเงยหน้าขึ้น “เดิมทีเขาเป็นทหารชั้นกลางในกองทัพเกราะทมิฬ เขาเสียชีวิตด้วยอาการป่วยไม่นาน หลังจากที่เขากลับมา ก่อนที่เขาจะตาย เขาสอนเพลงดาบชุดนี้แก่ข้า เพื่อไว้ใช้ป้องกันตัวเอง!”

ด้วยอาศัยเพลงดาบชุดนี้ เขาจึงกลายเป็นโจรผู้เก่งกาจ และในที่สุดก็กลายเป็น 'เฮยเมี่ยนจินกัง'!

ผิงเจี้ยนขมวดคิ้ว

นับตั้งแต่แม่ทัพมู่เสียชีวิต ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬก็ไม่เต็มใจที่จะรับใช้ราชสำนัก และใช้ชีวิตอย่างยากจน!

ไม่ต้องว่าที่หลานชายเป็นโจรเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็เป็นโจรด้วย!

เฮยเมี่ยนจินกังช่วยพยุงผิงเจี้ยนให้ลุกขึ้น “วีรบุรุษที่ข้าชื่นชมมากที่สุดในชีวิตคือแม่ทัพมู่ และท่านคือผู้พิทักษ์ส่วนตัวของแม่ทัพมู่ ท่านยังปกป้องเราด้วยการฆ่าชาวหวง วันนี้ข้าควรจะปล่อยท่านไป แต่ท่านสังหารพี่น้องของข้าเยอะเกินไป!”

ผิงเจี้ยนหลับตาแล้วเงยหน้าขึ้น “ข้าจะไม่ทำให้มันยากสำหรับเจ้า ข้าจะชดใช้ด้วยชีวิตของข้าเอง!”

“...”

เฮยเมี่ยนจินกังสำลัก

แค่อยากได้ยินคำพูดอ่อนโยน เพื่อหาทางอธิบายให้พี่น้องฟัง เหตุใดท่านถึงดื้อรั้นถึงเพียงนี้

หากข้าคิดจะฆ่าท่านจริง ๆ แล้วในอนาคตจะมีหน้าไปเจอท่านอาในปรโลกได้อย่างไร!

“ไม่ต้องสนใจอาเจี้ยน!”

หงเยี่ยหยิบดาบขึ้นมา “ข้าเป็นผู้นำในการฆ่าคน ข้าฆ่าโจรไปห้าในแปดคน หากเจ้าต้องการฆ่าพวกเขา ก็มาฆ่าข้าเถอะ!”