บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 438

กล้องส่องทางไกลหล่นลงมา หวังหยวนที่เตรียมพร้อมไว้แล้วรับไว้ได้ทัน!

ลุงพูดถามด้วยความกังวล “ชิงเหอ เจ้าเห็นอะไร!”

“ข้า ข้าเห็นท่านพี่ตาโตเท่าอ่างน้ำ!”

จ้าวชิงเหอจับหน้าอกตัวเองด้วยสีหน้าหวาดกลัว นางตกใจแทบตาย!

คนรอบข้างนางก็สงสัยเหมือนกัน “ตาโตเท่าอ่างน้ำ เป็นไปได้อย่างไร!”

ลุงถามด้วยความประหลาดใจ “หยวนเอ๋อร์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“สิ่งนี้เรียกว่ากล้องส่องทางไกล มันสามารถขยายสิ่งที่มองเห็นได้ สามารถใช้มันเพื่อส่องดูสิ่งที่อยู่ไกลมาก และสิ่งที่อยู่ใกล้ก็จะดูใหญ่โต!”

หวังหยวนอธิบายด้วยรอยยิ้ม แล้วส่งกล้องส่องทางไกลให้อีก “มองให้ไกลออกไป อย่ามองใกล้!”

หลังจากซ่อมแซมอยู่ไม่กี่วัน เขาก็สร้างกล้องส่องทางไกลที่มีกำลังขยายแปดเท่า และมองเห็นได้ไกลถึงแปดลี้ได้

แต่กล้องส่องทางไกลแบบใช้มือถือ แม้กระทั่งในสังคมที่มีเทคโนโลยีก็ยังมีกำลังขยายต่ำ

ไม่ว่ากำลังขยายจะสูงเพียงใด ก็จำเป็นต้องมีนั่งร้านเพื่อรองรับ

ไม่เช่นนั้นจะเกิดปัญหาต่าง ๆ ตามมา เช่นภาพสั่นไหว ขอบเขตการมองเห็นน้อยและความสว่างไม่พอ

“โอ้โห!”

จ้าวชิงเหอหยิบกล้องส่องทางไกลไปส่องอีกครั้ง คราวนี้ไม่กล้ามองใกล้ ๆ แต่มองไปทางแม่น้ำ แล้วหัวเราะ “ท่านพี่ จริงด้วย ข้ามองเห็นกลุ่มตกปลาริมแม่น้ำ ข้าเห็นหมดเลย พวกเขากลายเป็นตัวใหญ่มาก! ลูกพี่ลูกน้อง ท่านสุดยอดมาก เหตุใดถึงมีสมองที่ชาญฉลาดถึงเพียงนี้ ถึงได้สร้างสรรค์สิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ได้ ท่านพี่ ข้าชื่นชมท่านมาก!”

“เห็นไปถึงริมแม่น้ำเลยหรือ?”

“แม่น้ำอยู่ห่างจากเรา กล้องส่องทางไกลนี้มองเห็นได้ไกลถึงเพียงนั้นจริงหรือ!”

“ท่านพี่จะโกหกพวกเราหรือ แล้วเจ้ากล้าไม่เชื่อความสามารถของพี่หยวนหรือ!”

ชาวบ้านคุยกันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“กล้องส่องทางไกลนี้มีกำลังขยายแปดเท่า มองเห็นได้ไกลเกือบแปดลี้!”