บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 445

อาจารย์จ้าวหลังค่อมขมวดคิ้ว “ท่านขุนพล ท่านจับผิงเจี้ยนคนนั้น แล้วยังพยายามจะโจมตีหวังหยวนนั่นด้วย!”

“ใช่!”

เหลิ่งอวิ๋นโบกดาบราชวงศ์ถังด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “ข้าต้องการให้เขามาที่สันเขาเชียนเฮ่อ หากเขามา ข้าจะถือโอกาสฆ่าเขา หากเขาไม่กล้ามา ข้าจะเขียนจดหมายถึงคุณหนูใหญ่ บอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด กลัวความตาย ซึ่งคนเช่นนั้นไม่ควรทุ่มเททำงานให้ด้วยซ้ำ และไม่คู่ควรที่นางจะไว้วางใจถึงขั้นฝากชีวิตด้วยตลอดชีวิต!”

“...”

อาจารย์จ้าวหลังค่อมสะดุ้ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ท่านขุนพล ท่านไม่สามารถฆ่าเขาได้!”

เหลิ่งอวิ๋นเลิกคิ้วถาม “เหตุใด!”

อาจารย์จ้าวหลังค่อมถอนหายใจ “เขาเขียนประโยคทั้งสี่ของหมิงถัน ส่งจ้าวเว่ยหมินเมืองเฟิงไหล ทั้งสองนี้เป็นกลอนสี่บรรทัดที่มีชื่อเสียงตลอดยุคสมัย จึงมีพื้นที่ในโลกวิชาการแล้ว หากท่านฆ่าเขา ท่านจะมีชื่อเสียงไม่ดีทันที ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถรับสมัครบัณฑิตมาใช้งานได้! ในการพิชิตโลก ท่านไม่เพียงต้องการขุนพลเท่านั้น แต่ยังต้องมีบัณฑิตด้วย ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้!”

“นั่นมันไม่ยากเลย ก็แค่ฆ่าเขาโดยไม่ให้ใครรู้สิ!”

เหลิ่งอวิ๋นยกยิ้มกระหยิ่มใจ “อาจารย์จ้าว เขียนจดหมายหลอกให้เขามาที่หุบเขาชิงหลง อย่าปล่อยให้เขารู้สึกว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย”

“... ก็ได้!”

อาจารย์จ้าวหลังค่อมพยักหน้า มีประกายในดวงตาของเขา

...

ม้าสองตัวพาคนทั้งสองมาถึงหน้าหมู่บ้านต้าหวัง ชายวัยกลางคนร่างเตี้ยถามชายหนุ่มหน้ากลมว่า “นี่คือหมู่บ้านต้าหวังใช่หรือไม่?”

“อืม!”

ชายหนุ่มหน้ากลมตกอยู่ในความงุนงง นึกถึงเรื่องแปลกประหลาด ที่เขาพบครั้งสุดท้ายที่เขามาที่นี่

ตอนแรกพวกพี่น้องทรยศต่อเขา จากนั้นเขาก็ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของศัตรู และในที่สุดเขาก็ได้รับการศึกษา และถูกปล่อยตัวไป

ตอนนั้นเขาไม่ค่อยพอใจ แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงประสบการณ์เหล่านั้น ก็รู้สึกว่ามันเป็นเกียรติมาก

“เขาเป็นคนที่เก่งกาจจริง ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขามีความสามารถยอดเยี่ยม ในฐานะเสนาธิการทหาร!”