บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 447

เอ้อหู่พูดตะกุกตะกัก “#หลง #มี อย่ามา!”

เขาเพิ่งเรียนรู้การอ่านตัวอักษรเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถจำตัวอักษรทั้งหมดที่ขีดเส้นใต้ได้

ต้าหู่จำตัวอักษรได้เยอะกว่า “ชิงหลง #มีอันตราย #อย่ามา!”

หวังหยวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หุบเขาชิงหลงนั้นมีอันตราย อย่ามา!”

ต้าเย่อ่านและเขียนหนังสือในแนวตั้ง!

เมื่อครู่นี้เขาเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นการเขียนบรรทัดในแนวนอนเช่นนี้ เนื่องจากนิสัยการอ่านและการเขียนของเขาในชาติที่แล้ว

เอ้อหู่จ้องมอง “พี่หยวน จดหมายนี้หมายความว่าอย่างไร? หากดูเผิน ๆ ก็บอกให้ไป แต่ดูดี ๆ กลับไม่อยากให้ไปใช่หรือไม่? แล้วอาเจี้ยนและโจรหญิงหงเยี่ย ก็ไม่ได้อยู่ในขุนเขาเฮยสรงใช่หรือไม่ เหตุใดพวกเขาถึงกลับไปที่หุบเขาชิงหลงอีกแล้ว ที่นั่นเป็นอาณาเขตของชิงเมี่ยนโช่ว!”

ต้าหู่ขมวดคิ้ว “พี่หยวน ชิงเมี่ยนโช่วได้ก่อกบฏแล้ว หากอาเจี้ยนอยู่ที่นั่น เหตุใดเขาถึงยอมให้ท่านเสี่ยง ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับจดหมายฉบับนี้!”

“ข้าเข้าใจ!”

สายตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “อาเจี้ยนและหงเยี่ยมาถึงหุบเขาชิงหลงแล้ว และจดหมายนี้ถูกส่งมาทีหลัง พวกเขาตกไปอยู่ในมือของชิงเมี่ยนโช่วแล้ว!”

ครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่ในเทศบาล หูเทียนได้บอกเขาด้วยตัวเองว่าชิงเมี่ยนโช่วเหลิ่งอวิ๋นเป็นศัตรูกับเขา

หากเขาต้องผ่านเมืองเฮ่อไปยังเมืองโจว อย่าลืมปกปิดตัวตนให้ดี!

เขาไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ในเวลานั้น เพราะเขาไม่สามารถไปเมืองโจวได้จนกว่าจะถึงปีใหม่!

คาดไม่ถึงว่าชิงเมี่ยนโช่วเหลิ่งอวิ๋น จะใช้แผนจับหงเยี่ยและอาเจี้ยนไว้ เพื่อหลอกให้เขาไปที่หุบเขาชิงหลง

เมื่อพิจารณาจากคำเตือนในจดหมายที่แฝงความนัย ชิงเมี่ยนโช่วมีเจตนาฆ่า และคนที่เขียนจดหมายต้องการห้ามเขา

“อะไรนะ!”

ดวงตาของเอ้อหู่มืดมน “ให้ข้าพาคนไปที่หุบเขาชิงหลง เพื่อช่วยเหลืออาเจี้ยนเถอะ!”

“ใจเย็นก่อน!”

ต้าหู่ตำหนิด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ชิงเมี่ยนโช่วก่อกบฏ เขามีทหารและม้านับพันภายใต้คำสั่งของเขา แล้วเรามีคนในหมู่บ้านต้าหวังกี่คน ฟังพี่หยวน!”

พวกเขาทั้งสองมองหวังหยวน!

หวังหยวนขมวดคิ้วพูดว่า “อาเจี้ยนต้องได้รับการช่วยเหลือ เราต้องรวบรวมทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ และองครักษ์รุ่นเยาว์ เพื่อออกเดินทางสู่เมืองเฮ่อในเช้าวันพรุ่งนี้!”

ต้าหู่ตกใจ “พี่หยวน แต่เราไม่มีกำลังคนเพียงพอ ที่จะโจมตีด้วยกำลังไม่ใช่หรือ?”