บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 450

ตอนนี้เขาเรียนรู้ จนสามารถอ่านเขียนได้เกือบร้อยตัวอักษรแล้ว เข้าใจวิชาดาบร้อยศึกและวิชาหอกตระกูลอู๋ ที่ผู้มีพระคุณนำกลับมาจากเมืองแล้วเป็นส่วนใหญ่

“โอ้โห!”

ความปรารถนาฉายแววเป็นประกายในสายตาของสามพ่อลูก!

ในหมู่บ้านต้าหวัง หากทำงาน ก็จะมีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอ และอนาคตก็เต็มไปด้วยความหวัง!

ไม่เหมือนหมู่บ้านบนภูเขาที่มีโจรอยู่ข้างหลัง และมีฝ่ายราชการอยู่ข้างหน้า ครอบครัวของพวกเขาทำงานหนักมาเป็นปี ต้องจ่ายภาษีเยอะ ไม่มีอาหารพอให้อิ่มท้อง

ซานฮั่วฉินเม้มปาก แล้วพูดว่า “ข้าอิจฉาพวกเจ้าที่มีพระโพธิสัตว์ที่ดีเช่นนายท่านหวังอยู่ในหมู่บ้าน!”

กัวฉางยิ้ม “อย่าอิจฉาพวกเราเลย พรุ่งนี้นายท่านจะไปที่สันเขาเชียนเฮ่อ วันชื่นคืนสุขของพวกเจ้ากำลังจะมาในอีกไม่ช้าแล้ว

“เป็นไปได้หรือ?”

ซานฮั่วฉินไม่อยากจะเชื่อเลย!

พูดตามตรง แม้ว่าชาวบ้านจะรวบรวมหยกน้ำ แล้วขนส่งไปยังเมืองถงมู่และเมืองฝู

แต่มากที่สุด พวกเขาก็ได้เพียงอาหารและเสื้อผ้าที่เพียงพอ แต่คงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้ชีวิตแบบคนในหมู่บ้านต้าหวังเช่นนี้

เพราะต้องผ่านอาณาเขตของโจรผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสาม ได้แก่ขุนเขาเฮยสรง สันเขาไป๋หู และหุบเขาชิงหลง

คงจะเสียเนื้อหนังไปอีก!

ทันทีที่ฝ่ายราชการได้ยินว่าพวกเขาหาเงินได้ ก็จะมาเก็บภาษี ทำให้ต้องเสียเนื้อหนังไปอีกชั้นหนึ่ง

“พวกเจ้าต้องเชื่อนายท่าน!”

กัวฉางเปลี่ยนเรื่อง “รู้จักหมู่บ้านเฟ่ยชางหรือไม่ ผู้มีพระคุณของข้าไปหาพวกเขา เกลือของพวกเขาที่แต่เดิมมีราคาสี่อีแปะต่อจิน ขายได้ในราคาแปดอีแปะต่อจิน บัดนี้ชีวิตของทุกครัวเรือนไม่ได้เลวร้ายไปกว่าเราเลย! ดังนั้นไม่ว่าผู้มีพระคุณจะไปที่ไหน ตราบใดที่พวกเจ้าเชื่อฟังผู้มีพระคุณ ชีวิตก็จะดีขึ้นแน่นอน!”

“อืม พี่กัวฉาง ไม่ต้องกังวล เราจะเชื่อฟังนายท่านหวังแน่นอน!”

ซานฮั่วฉินและลูกชาย ฉินต้าโก่วกับฉินเอ้อร์โก่วกัดฟันพยักหน้า

ตราบใดที่พวกเขามีอาหารกิน มีเนื้อให้กิน มีเสื้อผ้าฝ้ายให้ใส่ จะให้พวกเขาทำอะไรก็ได้ตามต้องการ

...

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน