บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 451

“ยืมชุดเกราะ!”

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลย ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนกำลังลังเล แต่เมื่อเห็นแววตาเสียดสีของผู้ตรวจการสวี่ที่มองเขาราวกับว่าเป็นคนโง่เขลา เขาจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายต้องการเท่าไหร่ ข้าจะให้คนไปเอามาอย่างสุดความสามารถ”

หวังหยวนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าขอเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบคู่ก็พอแล้ว!”

ที่ว่าการอำเภอก็ไม่มีเกราะที่ดีเช่นกัน ล้วนเป็นเกราะหนังที่มีแผ่นเหล็กอยู่ข้างใน ทว่าก็สามารถป้องกันโจรภูเขาได้ดี

“ไม่มีปัญหา คุณชายโปรดรอสักครู่!”

หลังจากตอบในหนึ่งลมหายใจ ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนก็รู้สึกผ่อนคลายและรีบไปเอาชุดเกราะ

เมืองฝูตั้งอยู่ที่ชายแดน นอกเหนือจากการจ่ายภาษีทุกปีแล้ว ยังรับผิดชอบในการผลิตดาบ ปืน คันธนู และชุดเกราะอีกด้วย เมื่อรวมของโกดังของที่ว่าการอำเภอกับกองทหารรักษาการณ์เข้าด้วยกัน ก็สามารถชดเชยสิ่งนี้ได้

ผู้ตรวจการสวี่ก็กล่าวทักทายแล้วจากไป!

กลุ่มคนขับรถช้า ๆ ไปยังที่ว่าการอำเภอ!

แต่ก่อนที่จะขับไปยังที่ว่าการอำเภอได้ รถม้าแสนสวยคันหนึ่งก็ขับเข้ามา และคนขับคือหูเทียน!

“คุณชาย!”

ม่านในรถม้าถูกเปิดออก จากนั้นหูเมิ่งอิ๋งก็อุ้มอาเป่าลงจากรถม้า แล้วทำความเคารพพร้อมกล่าวคำทักทาย!

แต่อาเป่าก็กระโดดไปข้างหน้าและกอดต้นขาของหวังหยวนทันที “พี่เขย ท่านไปอยู่ที่ไหนมา พี่สาวของข้าคิดถึงท่านทุกคืนจนนอนไม่หลับ!”

“แค่ก ๆ!”

สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาไอแห้งแล้วมองไปรอบ ๆ!

ต้าหู่ เอ้อหู่ ทหารชุดเกราะทมิฬ ทหารผ่านศึก และเหล่าองครักษ์ต่างเม้มริมฝีปากพร้อมกลั้นหัวเราะ

“อาเป่า อย่าพูดจาเหลวไหล!”

หูเมิ่งอิ๋งดึงน้องชายขึ้นมาพร้อมหน้าแดงด้วยความเขินอาย นางพูดด้วยเสียงที่ดังราวกับยุงว่า “ขออภัยคุณชาย เด็ก ๆ ไม่รู้ความเจ้าค่ะ!”

แม้ว่าครั้งก่อนนางเคยสารภาพความรู้สึกและทั้งสองได้จูบกันอย่างลึกซึ้ง แต่ตอนนี้พวกเขายังคงเขินอายในที่สาธารณะ

“คำพูดของเด็ก ๆ ที่ไม่ควรถือสา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน