บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 456

พวกโจรภูเขาในสันเขาเชียนเฮ่อไม่สามารถเอาชนะทหารเขตหลงหนานได้ด้วยซ้ำ พวกเขาจะไปเอาความกล้ามาจากไหนที่จะต่อกรกับกองกำลังชายแดนของแม่ทัพหนุ่ม

“ท่านอาจารย์ ท่านพูดวกไปมาก็เพื่ออยากให้ข้าปล่อยตัวผิงเจี้ยน เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าหวังหยวนนั่นมาที่หุบเขาชิงหลง”

เหลิ่งอวิ๋นหันกลับมาด้วยใบหน้าเย็นชา “แม่ทัพอย่างข้ารู้ดีว่าผู้มีความรู้อย่างพวกท่านล้วนชอบบัณฑิตที่สามารถเขียนบทกวีดี ๆ ได้ บัณฑิตถงเซิงสกุลหวังผู้นั้นถูกรสนิยมของท่าน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกท่านไว้ว่า ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะฆ่าบัณฑิตถงเซิงสกุลหวังผู้นั้น และไม่มีใครหยุดข้าได้ ไม่เช่นนั้นก็อย่าตำหนิข้าที่ไม่ไว้หน้า!”

“...”

อาจารย์จ้าวขมวดคิ้วและหยุดนิ่งอยู่กับที่!

เหลิ่งอวิ๋นเดินออกจากห้องประชุมด้วยหน้านิ่ง “ออกคำสั่ง ห้ามใครพูดถึงเรื่องนี้เป็นอันขาด ให้ผู้ที่เข้าร่วมปิดล้อมผิงเจี้ยนหุบปากไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้ขุนพลหงเยี่ยรู้เป็นอันขาด ผู้ฝ่าฝืนจะถูกลงโทษตามกฎทหาร!”

เมื่อได้ยินว่าจะไม่ปล่อยตัวผิงเจี้ยนและจะปกปิดข่าวแทน โจรภูเขาหลายคนต่างขมวดคิ้ว

ท่านแม่ทะพคิดจะทำอะไร ทุกคนต่างรู้แล้วว่าผิงเจี้ยนผู้นั้นเป็นองครักษ์ในชุดเกราะทมิฬ แต่ยังจะคุมขังเขาอยู่ที่ภูเขาด้านหลัง!

หากแม่ทัพหนุ่มถูกล่อมาจริง ๆ ล่ะก็ หุบเขาชิงหลงคงไม่เหลือทางรอดเป็นแน่!

โจรภูเขาต่างแยกย้าย!

อาจารย์จ้าวหลังค่อมกลับไปที่ห้องนอน เขายกขวดสุราแล้วดื่ม ดวงตาทั้งคู่ของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เขาไม่อยากให้หวังหยวนมาตายที่หุบเขาชิงหลง แต่สิ่งที่กังวลกว่านั้นก็คือ นึกถึงอนาคตของแผ่นดินต้าเย่

หากใครก็ตามที่ก่อปัญหาแล้วล้มเหลว และกล้าสังหารบัณฑิตที่มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า เมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่สามารถรับสมัครอาลักษ์ที่เก่งกาจได้แม้แต่คนเดียว!

นอกจากนี้ยังมีรากฐานที่มั่นคง เขาละเลยการฝึกทหารและไม่ตั้งใจทำงาน แต่กลับไปหมกมุ่นอยู่กับตัณหา!

บางทีก็คิดถึงสตรีนางนั้น บางทีก็คิดถึงสตรีนางนี้ ความคิดของเขาถูกเหล่าสตรีเอาไปเสียหมด เขาไม่สนใจเรื่องต้าเย่เลยสักนิด เขาจะมีสมบัติที่จะแย่งชิงตำแหน่งจ้าวมังกรได้อย่างไร

น่าสงสารจ้าวป๋อเซี่ยวอย่างเขาที่กบฏมาหลายปี และได้หลบภัยกับมังกรตัวปลอมเพื่อเปิดเส้นทาง เหตุใดเขาถึงยังไม่พบมังกรตัวจริงอีก!

...

รถม้าและม้ากลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าไปทางใต้จากเมืองฝู และได้มาถึงเมืองถงมู่ ที่ซึ่งทั้งสองเมืองเชื่อมต่อกันในช่วงบ่าย

ด้านหน้าสุดของรถม้า หวังหยวนเปิดม่านขึ้นแล้วมองไปยังเมืองเล็กที่ทรุดโทรมแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คืนนี้เราอยู่พักผ่อนกันที่นี่เถอะ”

ต้าหู่หยุดรถม้า

ฉางเซิ่ง อวี๋เถี่ยซาน กลุ่มทหารชุดเกราะทมิฬ และทหารผ่านศึกที่นั่งบนหลังม้าต่างดึงเชือกบังเหียนม้าแล้วหยุด

เอ้อหู่กังวลเล็กน้อย “พี่หยวน ฟ้ายังไม่มืดเลย เราเดินทางต่อกันเถอะ เราจะไปถึงหุบเขาชิงหลงก่อนค่ำ และบุกโจมตีในความมืด เพื่อช่วยลุงเจี้ยนออกมา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน