บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 499

ขาตั้งรองรับลำกล้องตั้งอยู่เงียบ ๆ บนชั้นสาม

หูเมิ่งอิ๋งถามด้วยความสงสัย “นี่คืออะไร?”

“กล้องส่องฟ้า!”

หวังหยวนชี้ไปยังช่องมองภาพ แล้วพูดว่า “เมื่อเจ้ามองผ่านจุดนี้ เจ้าจะมองเห็นดวงดาวและดวงจันทร์ บนท้องฟ้ายามค่ำคืนได้ชัดเจน”

ด้วยหยกน้ำ กระจกใสจึงถูกสร้างขึ้นมาได้ แล้วหวังหยวนก็สร้างเลนส์นูนและเลนส์เว้ามากมาย!

ใช้เวลากว่าครึ่งเดือน ในการสร้างกล้องโทรทรรศน์ดาราศาสตร์ ที่มีกำลังขยายถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์

เพื่อให้คนในยุคนี้เข้าใจได้ง่ายขึ้น เขาจึงเปลี่ยนชื่อเป็นกล้องส่องฟ้า

“น่าทึ่งมาก!”

หูเมิ่งอิ๋งถามด้วยความประหลาดใจ “นี่เหมือนกับกล้องส่องทางไกล ที่ห้ามมองดวงอาทิตย์หรือเปล่า?”

นางใช้กล้องส่องทางไกล มองเห็นทิวทัศน์ที่อยู่ห่างออกไปหลายลี้ และรู้ว่าจะต้องไม่ส่องดวงอาทิตย์

หวังหยวนโอบเอวบางของนาง ดมกลิ่นผอมจากผมยาวสีดำขลับ แล้วตอบเบา ๆ “อืม มันจะทำให้เจ้าเจ็บตา แต่การดูดวงจันทร์และดวงดาวในตอนกลางคืนนั้นไม่เป็นอะไร!”

หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งตัว นางทิ้งตัวไว้ในอ้อมแขนของหวังหยวน หัวใจพลันเต้นเร็วขึ้น “คุณชาย ดวงจันทร์มีลักษณะเป็นอย่างไร มันเป็นไข่มุกเรืองแสงที่ส่องแสงยามค่ำคืนหรือเปล่า”

เมื่อเห็นวงหน้างามกำลังเขินอาย หวังหยวนก็ยกมือจับจมูกโด่งของนาง แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ พระจันทร์เต็มไปด้วยหลุมอุกกาบาต เหมือนหุบเขาที่ว่างเปล่า!”

“เอ๊ะ!”

หูเมิ่งอิ๋งไม่อาจยอมรับได้ครู่หนึ่ง “นี่ นี่จะเป็นไปได้อย่างไร!”

ในความคิดของคนทั้งต้าเย่ ดวงจันทร์เป็นดั่งไข่มุกสุกสกาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า จะเป็นเหมือนหุบเขาที่มีหลุมอุกกาบาตได้อย่างไร

หวังหยวนไม่ได้อธิบาย “แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือหุบเขาที่มีหลุมขรุขระ!”

สำหรับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านวิทยาศาสตร์มาก่อน การพูดถึงโลกและดวงจันทร์ เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะทำความเข้าใจ