บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 523

ทั้งห้าคนเตรียมตัวเข้านอนเพื่อพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น หวังหยวนก็เดินถือถาดอาหารเช้าผ่านประตูเข้ามา จากนั้นวางลงบนโต๊ะชา

เมื่อวังฉงโหลวที่กำลังซักเสื้อผ้าอยู่เห็นเช่นนั้น ก็รีบวิ่งเข้าไปยกถาดอาหารเช้าลงวางบนพื้น ก่อนกล่าวเชิงตำหนิ “อาหยวน พวกเราจะทำสมบัติล้ำค่าเช่นนี้เสียหายไม่ได้ มานั่งกินอาหารบนพื้นเถอะ!”

แม้เขาจะเป็นลูกผู้ดีมีเงิน ทั้งยังมีนิสัยฟุ่มเฟือยดูหมิ่นเงินจำนวนเล็กน้อย แต่เมื่อพบสมบัติล้ำค่า ก็ระมัดระวังอย่างมาก!

“ฉงโหลว มันเป็นแค่แก้วผลึกใสหนึ่งชิ้น หากเสียหายแล้วอย่างไรเล่า?”

หวังหยวนยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะดังเดิม จากนั้นถามอย่างมีเหตุผล “มันเทียบกับมิตรภาพระหว่างข้าและอารองของเจ้าได้หรือไม่?”

แก้วผลึกใสเหล่านี้ถูกผลิตขึ้นที่โรงงานแห่งที่ห้าของเขา ดังนั้นจึงไม่นับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า

หากแก้วผลึกใสชิ้นหนึ่งแตก ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะสามารถเปลี่ยนใหม่ได้เสมอ!

“ฮ่าฮ่าฮ่า น้องชาย... ข้าชอบความคิดสบาย ๆ ของเจ้า ที่มองสมบัติล้ำค่าไม่ต่างกับสิ่งของธรรมดาชิ้นหนึ่งยิ่งนัก ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนั้น ข้าในฐานะพี่ชายก็วางใจแล้ว!”

วังไห่เทียนเดินตรงไปที่โต๊ะน้ำชาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นหยิบจอกสุราขึ้นมาและวางลงบนโต๊ะ ซึ่งการเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้ามาก

วังฉงโหลวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความระมัดระวัง ก่อนหยิบตะเกียบและช้อนอย่างเบามือ!

อาหยวนทำให้บรรพบุรุษต้องอับอายยิ่งนัก โต๊ะแก้วผลึกใสขนาดใหญ่เช่นนี้มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งหมื่นตำลึงทอง!

แต่ลุงหยวนใช้มันทำโต๊ะกินข้าว!

หลังจากที่มาถึงเมืองโจว เขาเกรงว่าหากไม่ได้ยินอีกฝ่ายพูดออกมาด้วยตนเอง คนอื่น ๆ คงเชื่อว่าโกหกเป็นแน่!

แม้แต่องค์ฮ่องเต้ก็ยังไม่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเช่นนี้!

ไม่นานเหยาฝูไห่ หลี่จ้าวหลิน และเสวี่ยเมิ่งหลงก็มาถึง!

“อาหยวน!”

“อาหยวน!”

“อาหยวน!”

ทั้งสามคนกล่าวทักทาย!

“เอ่อ... อืม!”

หวังหยวนตอบพลางคลี่ยิ้ม “กินข้าวกันเถอะ!”

อำนาจของวัตถุนิยมน่าเกรงขามอย่างยิ่ง เมื่อวานนี้เหล่าจู่เหรินยังมีท่าทีนิ่งขรึม ทว่าวันนี้กลับเรียกเขาว่าอาหยวนเสียแล้ว!

“กินข้าว ๆ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน