บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 53

คนรับใช้สองคนรีบวิ่งเข้าไปตีขาของหวังหยวนด้วยท่อนไม้ โดยลืมเงินเมื่อครู่นี้ไปจนสิ้น

สัญญาการซื้อขายตัวอยู่ในจวนหลี่ พวกเขารับใช้จวนหลี่ จึงไม่อาจฝ่าฝืนคำสั่งได้

หวังหยวนไม่หลบไม่ได้!

ไม่ว่าใครก็คงโกรธมาก หากน้องสาวของตนถูกใช้เป็นหลักประกันกู้เงิน

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

ในช่วงเวลาวิกฤติ เอ้อหู่รีบวิ่งไปด้านหน้าหวังหยวน นั่งยอง ๆ แล้วหักไม้ของทั้งสองคน!

โครม!

ต้าหู่เดินตามหลังหวังหยวนไป ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขาของเขามั่นคงราวกับเสาไม้

คนรับใช้ทั้งสองถือไม้ครึ่งท่อน รู้สึกหวาดกลัว!

หลิวเจี้ยนเย่จ้องมองต้าหู่ นัยน์ตาสั่นไหว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เอาล่ะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่กล้าบุกมาจวนหลี่อย่างบ้าคลั่ง ปรากฏว่าพาจอมยุทธ์มาด้วยนี่เอง!”

หลี่ซานซือยิ้มเย้ยหยัน แล้วหันไปมองคนรับใช้ “ไปที่ว่าการอำเภอ แล้วเรียกเจ้าหน้าที่มา ให้พวกเขาสวมชุดเกราะแล้วถือธนูมาด้วย มาดูกันว่าใครจะกล้าหาญกว่ากัน”

คนรับใช้ทั้งสองเตรียมออกเดินทาง!

สีหน้าของต้าหู่เปลี่ยนไปทันที หากเป็นการสู้ด้วยมือเปล่า จะแปดคนสิบคนก็ไม่มีปัญหา

แต่ทหารสวมชุดเกราะที่ถือมีดและธนู สามหรือห้าคนก็สามารถล้อมสังหารเขาได้แล้ว

หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “พี่รอง การเรียกคนจากที่ว่าการอำเภอมา จะทำให้คนทั้งเมืองแตกตื่นได้ แล้วตระกูลหลี่จะได้หน้าหรือไม่!”

หลี่ซานซือขมวดคิ้วแล้วยกมือขึ้น สั่งให้คนรับใช้หยุด

หลิวเจี้ยนเย่เย้ยหยัน “หากเจ้ายังรู้จักรักษาหน้า เจ้าก็คงไม่ยอมใช้ภรรยาตัวเองเป็นหลักประกันกู้เงิน และขายตัวเองเป็นทาสของพวกคนรวยหรอก”

สายตาของหวังหยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา

เจ้างูพิษตัวนี้วางกับดักให้เจ้าของร่างเดิมยืมเงิน และตอนนี้ก็มาถึงตระกูลหลี่ เพื่อเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ