บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 53

คนรับใช้สองคนรีบวิ่งเข้าไปตีขาของหวังหยวนด้วยท่อนไม้ โดยลืมเงินเมื่อครู่นี้ไปจนสิ้น

สัญญาการซื้อขายตัวอยู่ในจวนหลี่ พวกเขารับใช้จวนหลี่ จึงไม่อาจฝ่าฝืนคำสั่งได้

หวังหยวนไม่หลบไม่ได้!

ไม่ว่าใครก็คงโกรธมาก หากน้องสาวของตนถูกใช้เป็นหลักประกันกู้เงิน

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

ในช่วงเวลาวิกฤติ เอ้อหู่รีบวิ่งไปด้านหน้าหวังหยวน นั่งยอง ๆ แล้วหักไม้ของทั้งสองคน!

โครม!

ต้าหู่เดินตามหลังหวังหยวนไป ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขาของเขามั่นคงราวกับเสาไม้

คนรับใช้ทั้งสองถือไม้ครึ่งท่อน รู้สึกหวาดกลัว!

หลิวเจี้ยนเย่จ้องมองต้าหู่ นัยน์ตาสั่นไหว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เอาล่ะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่กล้าบุกมาจวนหลี่อย่างบ้าคลั่ง ปรากฏว่าพาจอมยุทธ์มาด้วยนี่เอง!”

หลี่ซานซือยิ้มเย้ยหยัน แล้วหันไปมองคนรับใช้ “ไปที่ว่าการอำเภอ แล้วเรียกเจ้าหน้าที่มา ให้พวกเขาสวมชุดเกราะแล้วถือธนูมาด้วย มาดูกันว่าใครจะกล้าหาญกว่ากัน”

คนรับใช้ทั้งสองเตรียมออกเดินทาง!

สีหน้าของต้าหู่เปลี่ยนไปทันที หากเป็นการสู้ด้วยมือเปล่า จะแปดคนสิบคนก็ไม่มีปัญหา

แต่ทหารสวมชุดเกราะที่ถือมีดและธนู สามหรือห้าคนก็สามารถล้อมสังหารเขาได้แล้ว

หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “พี่รอง การเรียกคนจากที่ว่าการอำเภอมา จะทำให้คนทั้งเมืองแตกตื่นได้ แล้วตระกูลหลี่จะได้หน้าหรือไม่!”

หลี่ซานซือขมวดคิ้วแล้วยกมือขึ้น สั่งให้คนรับใช้หยุด

หลิวเจี้ยนเย่เย้ยหยัน “หากเจ้ายังรู้จักรักษาหน้า เจ้าก็คงไม่ยอมใช้ภรรยาตัวเองเป็นหลักประกันกู้เงิน และขายตัวเองเป็นทาสของพวกคนรวยหรอก”

สายตาของหวังหยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา

เจ้างูพิษตัวนี้วางกับดักให้เจ้าของร่างเดิมยืมเงิน และตอนนี้ก็มาถึงตระกูลหลี่ เพื่อเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ

สร้างปัญหาให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ดูเหมือนว่าถึงเวลาต้องจัดการอีกแล้ว

หลิวเจี้ยนเย่เชิดหน้า “หวังหยวน อย่าได้มองข้าเช่นนี้ ตระกูลหลิวและตระกูลหลี่เป็นมิตรกันมานมนาน ซื่อหานกับข้าเป็นคู่รักกันในวัยเด็กกัน หลังจากที่รู้เรื่องการกระทำอันชั่วร้ายของเจ้า ที่ทำต่อนางแล้ว ข้าย่อมต้องบอกพี่ซานซือ เพื่อช่วยซื่อหานจากกองไฟ เจ้าไม่คู่ควรกับซื่อหาน ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกเขยของตระกูลหลี่!”

ก่อนที่หวังหยวนจะพูดได้ เสียงเกรี้ยวกราดก็ดังขึ้น “ไม่ว่าจะคู่ควรหรือไม่ เจ้าที่เป็นคนนอกก็ไม่มีสิทธิ์มาแสดงความคิดเห็น เพราะข้าเคยสัมผัสด้วยตนเอง ข้าจึงรู้ว่าสามีของข้าดีเพียงใด หากจะพูดเรื่องไม่คู่ควร ก็ต้องบอกว่าข้าเองที่ไม่คู่ควรกับเขา!”

เมื่อหลี่ซื่อหานก้าวออกมาจากด้านใน นางก็เป็นดั่งลูกไฟที่ดึงดูดสายตาของทุกคน

นางสวมชุดสีแดงมีผ้าคาดเอว ร่างสูงเพรียว เอวคอดกิ่วเต็มไปด้วยลายดอกบัวเขียวที่เอนไหว ดวงตาทรงอัลมอนด์และแก้มสีชมพูดั่งลูกท้องดงามมาก ดวงตาคู่งามฉายแววโกรธเคือง ดั่งดวงดาวในราตรีอันมืดมิด ซึ่งทำให้ใจของคนเห็นสั่นไหว

หลิวเจี้ยนเย่ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าภายในสามปี คนรักในวัยเด็กของเขาจะเติบโตขึ้น แล้วมีรูปโฉมน่าทึ่งราวกับนางละครชื่อดังในเมือง

“น้องหญิงสาม!”

หลี่ซานซือรีบก้าวเข้าไปหา น้ำตาเอ่อคลอ “เจ้าน้ำหนักลดอีกแล้ว!”

ครอบครัวใหญ่ชอบลูกชายมากกว่าลูกสาว แต่ครอบครัวหลี่ที่มีลูกชายสามคน และลูกสาวหนึ่งคน เป็นข้อยกเว้น

ไม่ว่าจะพี่ชายหรือน้องชาย ต่างก็หวงแหนน้องสาวเพียงคนเดียว

นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผู้อ่านตำรากวีนิพนธ์เช่นพวกเขา เสียใจกับการแต่งงานของน้องสาว และไม่ยอมให้น้องสาวของตนไปแต่งงานในชนบท

ในชนบทขาดแคลนอาหารและเสื้อผ้า พวกโจรก็อาละวาด ยากต่อการรักษาชีวิตให้ปลอดภัย

“พี่ชาย ข้ารู้ว่าท่านรักข้า! แต่ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่ดีและมีความสุขจริง ๆ สามีของข้าแตกต่างไปจากเมื่อก่อน เขาปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ดูเสื้อผ้าใหม่และเครื่องประดับใหม่เหล่านี้สิ สามีของข้าหาเงินมาซื้อให้ข้าทั้งหมดเลย อย่าตำหนิสามีของข้าอีกเลย ไม่อย่างนั้นข้าก็จะรู้สึกไม่สบายใจเช่นกันเจ้าค่ะ!”

หลี่ซื่อหานดึงแขนเสื้อของพี่ชาย ขณะทำท่าทางออดอ้อนราวกับเด็กหญิงตัวน้อย

“เจ้านี่... ข้า เฮ้อ!”

เมื่อเด็กผู้หญิงคนนี้มีปัญหาตอนที่นางยังเป็นเด็ก นางมักจะทำตัวออดอ้อน แล้วปล่อยให้เขารับผิดเอง และเขาก็จะยอมตกลงด้วยความงุนงงทุกครั้ง เมื่อมันเกิดขึ้นอีกครั้ง ความโกรธของหลี่ซานซือก็หายไป แล้วเขาก็มองหวังหยวนด้วยสีหน้าดุร้าย “ฮึ่ม!”

หลี่ซื่อหานกุมมือเล็ก ๆ ของตนเหมือนอุ้งเท้าลูกแมว แล้วขยิบตาให้หวังหยวน

หวังหยวนยกนิ้วให้และพยักหน้า ดูเหมือนว่าภรรยาของเขาจะยอดเยี่ยมมาก

ความโกรธของหลิวเจี้ยนเย่ยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นเช่นนั้น แต่เขายังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า “น้องซื่อหาน หากจะบอกว่าเจ้ายอดเยี่ยม ข้าก็เห็นด้วย แต่หากจะบอกว่าเขายอดเยี่ยม ข้าก็ต้องขอพูดด้วยความยุติธรรม ข้าเป็นซิ่วไฉ และพี่ชายของเจ้าก็เป็นจู่เหริน เขายังอ่อนด้อยกว่าพวกเรา แล้วจะเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมได้อย่างไร!”

หลี่ซานซือยังกล่าวอีกว่า “ซื่อหาน อย่าดูถูกตัวเอง เจ้าคู่ควรกับเขาอยู่แล้ว ด้วยความรู้ของเจ้า หากผู้หญิงสามารถสอบจอหงวนได้ ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะสอบผ่านจอหงวน แล้วเจ้าจะไม่คู่ควรกับเขาได้อย่างไร!”

หลี่ซื่อหานไม่พอใจ “พี่ชาย ท่านไม่เข้าใจสามีของข้า สามีข้าเขา...”