บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 542

สาวใช้ของตระกูลเยี่ยทำแป้งอบธัญพืช โจ๊กข้าวฟ่าง ผัดหัวไชเท้าหนึ่งหม้อ และตุ๋นไก่หนึ่งตัวเพื่อต้อนรับหวังหยวน

ทหารผ่านศึกของหวังหยวนปรุงอาหารเอง หลังจากทำงานหนักตลอดทาง อาหารมื้อนี้ก็ไม่เลว

นำเนื้อแห้งมาย่าง อบแผ่นแป้งบนกองไฟ และทำซุปไข่ในหม้อ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งนอกประตู!

เด็กหลายคนรวมตัวกันยืนกลืนน้ำลายอยู่รอบประตู รวมทั้งเยี่ยโก่วเซิ่งด้วย!

“วันนี้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ไม่มีเนื้อสำหรับพวกเจ้า รีบกลับบ้านไปเถอะ!”

เยี่ยเทียนโบกมือให้เด็ก ๆ ก่อนมองหวังหยวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในชนบทนั้นยากจน เมื่อเนื้อสุก เด็ก ๆ ต่างก็หิวโหย แต่ละคนจะได้รับส่วนแบ่งเป็นเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นเดียวเท่านั้น!”

เด็ก ๆ หันหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจ แต่หวังหยวนกวักมือเรียกเยี่ยโก่วเซิ่ง “อยากกินเนื้อหรือ!”

เยี่ยโก่วเซิ่งกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้า เมื่อเห็นหวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม เขาก็หน้าแดงและก้มหน้าลง “อยากขอรับ!”

หวังหยวนยิ้มและพูดว่า “บอกให้เพื่อน ๆ ของเจ้าเข้าแถว ทุกคนจะได้กินเนื้อกันคนละชิ้น!”

“ขอบคุณขอรับคุณชาย!”

เยี่ยโก่วเซิ่งรีบวิ่งไปบอกให้เด็ก ๆ เริ่มเข้าแถวที่หน้าประตู!

หวังหยวนพูดกับทหารผ่านศึกที่กำลังทำอาหาร “พวกเจ้าย่างเนื้อเพิ่มอีกสองชิ้น อบแผ่นแป้งเพิ่มด้วย แล้วแจกจ่ายแผ่นแป้งเนื้อให้เด็ก ๆ คนละชิ้น!”

ทหารผ่านศึกที่กำลังปรุงอาหารรีบทำให้อย่างรวดเร็ว!

เยี่ยเทียนมอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่หยวน ท่านใจดียิ่งนัก!”

หวังหยวนยิ้ม “ครอบครัวของเจ้ามีที่ดินห้าร้อยหมู่ หากเจ้ายินดีคิดค่าเช่าร้อยละสี่สิบถึงห้าสิบ เจ้าจะได้ไม่ต้องกินหัวไชเท้าเป็นมื้อเย็น และกินเนื้อสัตว์ได้ทุกมื้อ!”

ไม่ใช่ว่าเขาใจดีมาก เพียงแต่ชาติก่อนเขาอาศัยอยู่ในสังคมที่มีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอ และได้รับการศึกษาแบบขงจื๊อดั้งเดิม ดังนั้นเขาจึงทนเห็นเด็กหิวโหยไม่ได้

เยี่ยเทียนยิ้มอย่างขมขื่นพลางส่ายหน้า “ข้าเรียกเก็บค่าเช่าร้อยละยี่สิบ ชาวบ้านก็แทบจะไม่สามารถอยู่รอดได้ ไม่ต้องพูดถึงร้อยละสี่สิบถึงห้าสิบเลย!”

หวังหยวนถามด้วยความสงสัย “ฝ่ายราชการของเจ้าเก็บภาษีข้าวหนึ่งหมู่เท่าไหร่!”

“พวกข้าอยู่ใกล้กับเมือง ฝ่ายราชการส่งคนมาเก็บภาษีเป็นข้าวหนึ่งถังต่อหนึ่งหมู่!”

เยี่ยเทียนอธิบาย “แต่หากเราไม่ได้เก็บเกี่ยว เจ้าเมืองก็จะเรียกเก็บเงินแทน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน