บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 544

ทุกคนในหมู่บ้านเยี่ยเจียมีนามสกุลคือเยี่ย มีเพียงคุณชายหวังหยวนที่มาพักค้างคืนเท่านั้น ที่มีนามสกุลหวัง คนน่ากลัวเหล่านี้กำลังพูดถึงเขาอยู่แน่นอน!

เยี่ยโก่วเซิ่งย่อตัวไปพิงกำแพง แล้วแอบฟังเงียบ ๆ

ตะเกียงน้ำมันถูกจุดไว้ในห้องมืดสลัว เจ้าของบ้านที่มีนามว่าเยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลงบนพื้น ขณะตัวสั่นเทา

ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวนั้นเป็นชายวัยกลางคน ที่มีหนวดและดวงตาคมกริบราวกับนกอินทรี ด้านข้างมีหลี่ฉางและเจ้าหน้าที่ตรวจการอีกสี่คน

หลี่ฉางผายมือไปที่ชายวัยกลางคน แล้วแนะนำ “เอ้อผี นี่คือผู้ตรวจการเฉียวจากในเมือง เขาต้องการถามคำถามเจ้า เจ้าต้องตอบตามความเป็นจริง!”

“ได้ ได้ขอรับ!”

เยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลง และพยักหน้ารัวราวไก่จิกข้าว

เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของผู้ตรวจการเฉียว ในฐานะผู้ตรวจการจอมอันธพาล เขาคือคนสำคัญในเมืองนี้

เขาไขคดีได้ราวกับเทพเจ้า ทั้งขาวทั้งดำรับหมด และวิธีการของเขาโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง!

เฉียวคุน หัวหน้าผู้ตรวจการหล่งหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ชายสกุลหวังคนหนึ่งมาที่หมู่บ้านของเจ้า เพื่อพักค้างคืนพร้อมรถม้ายี่สิบคัน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?”

เมื่อผู้ตรวจการเฉียวถามว่าพ่อค้าสกุลหวังกำลังทำอะไรอยู่ เยี่ยเอ้อผีก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นในใจ แต่เขาก็ยังตอบตามความเป็นจริง “เขาได้รับการต้อนรับจากครอบครัวบัณฑิตเยี่ยเทียน!”

“บัณฑิตเยี่ยเทียน!”

เฉียวคุนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดหลังจากเงียบไปนาน “ใครอยู่ในบ้านของเยี่ยเทียนบ้าง?”

เหตุใดพวกเขาถึงถามข้อมูลของครอบครัวของเยี่ยเทียนอีก เยี่ยเอ้อผีตอบอย่างกล้าหาญ “บ้านของเยี่ยเทียนมีกันห้าคน มีภรรยาของเขา ลูก และสาวใช้ด้วย!”

“ภรรยา สาวใช้!”

ดวงตาของเฉียวคุนมืดมน “ภรรยาและสาวใช้ของเยี่ยเทียน หน้าตาค่อนข้างดีใช่หรือไม่!”

“ภรรยาของเยี่ยเทียนสวยที่สุดในสิบลี้กับอีกแปดหมู่บ้าน และสาวใช้ของนางก็มีเสน่ห์มากเช่นกัน!”

เยี่ยเอ้อผีไม่กล้าปกปิด และยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ผู้ตรวจการถามเพราะกำลังคิดจะทำอะไรอยู่

หัวหน้าผู้ตรวจการเฉียวคุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองไปด้านข้าง!

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูดว่า “พวกข้าจะมาพักที่บ้านของเจ้าคืนนี้ นับจากนี้ไป เจ้าจะออกจากบ้านไม่ได้ ให้อยู่แต่ในบ้าน!”

“อ๊ะ ได้ ได้ขอรับ!”

เยี่ยเอ้อผีรู้สึกประหลาดใจและงุนงง แต่ก็พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

ในห้องมีเพียงเตียงเดียว เฉียวคุนหัวหน้าผู้ตรวจการขมวดคิ้ว แล้วหยิบดาบสีดำสนิทออกมา ก่อนนั่งไขว้ขาพิงกำแพง!

เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ยืนพิงประตูทั้งสองข้าง!

หลี่ฉางและเยี่ยเอ้อผีมองด้วยความประหลาดใจ แต่พวกเขาไม่กล้าถามคำถาม จึงหามุมพิงบ้าง!

“เหตุใดคนน่ากลัวเหล่านี้ถึงถามเรื่องคุณชายหวัง? เหตุใดถึงอยากสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในครอบครัวของพี่เยี่ยเทียน? พวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่? ไม่ได้การ ข้าต้องไปหาคุณชายหวังและพี่เยี่ยเทียน เพื่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง คนกลุ่มนี้ดูไม่ได้มีเจตนาดีเลย!”

ในสมองของเยี่ยโก่วเซิ่งเต็มไปด้วยคำถาม จากนั้นหันไปเงียบ ๆ แล้วเดินกลับไปตามทางที่เขามา!

แกร๊ก!