บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 58

ในรถม้า หวังหยวนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “ท่านไป๋ลี่ผู้นั้นน่าสนใจมาก!”

รถม้ามาถึงตลาดฝั่งตะวันตกของเมือง เมื่อพบร้านขายของชำขนาดใหญ่ หวังหยวนก็เดินเข้าไปพร้อมกับสบู่

“นายน้อยท่านนี้ต้องการอะไรหรือ?”

เมื่อเห็นเสื้อผ้าและออร่าที่ไม่ธรรมดาของหวังหยวน เจ้าของร้านก็ออกมาและกอบหมัดเพื่อต้อนรับ!

“ขออ่างน้ำหน่อย ข้าจะนำเสนอวิธีที่ท่านเจ้าของร้านจะทำเงินได้อย่างมากมาย!”

หวังหยวนเอามือไพล่หลังแล้วพูดอย่างหยิ่งผยอง

ธุรกิจที่ดีควรนำเสนอพร้อมกับความน่าเชื่อถือ ไม่อย่างนั้นก็ไม่อาจดึงดูดความสนใจได้!

เจ้าของร้านนึกสงสัย แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าอันดูดีของหวังหยวน เขาจึงสั่งให้เสมียนในร้านไปตักน้ำมา

หวังหยวนหยิบสบู่ออกมา สอนเสมียนคนนั้นให้ล้างมือด้วยสบู่ ทันใดนั้นมือที่สกปรกของเขาก็ถูกล้างจนสะอาดทันที!

เจ้าของร้านตาเป็นประกาย หยิบสบู่มาดูใกล้ ๆ สูดดมกลิ่นหอม ก่อนจะกอบหมัดแล้วกล่าวว่า “แซ่ของข้าคือสวี่ ไม่ทราบว่าท่านแซ่อะไรหรือ?”

หวังหยวนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ข้าแซ่หวัง เจ้าของร้านสวี่ เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันก่อนเถอะ!”

เจ้าของร้านสวี่มองไปที่สบู่แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นายน้อยหวัง ข้าขอกล่าวตามความจริง สบู่นี้มีกลิ่นหอมและสะอาดกว่าสีโป๊ว หรือจ่าวโต้วเสียอีก สุภาพสตรีจากตระกูลชั้นสูงต้องชอบมันอย่างแน่นอน ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าคิดราคาชิ้นละเท่าไหร่?”

หวังหยวนเลิกคิ้ว “ข้านำสบู่ติดมาด้วยหนึ่งพันก้อน แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขาย หากเจ้าของร้านสวี่ยินดีซื้อทั้งหมด ข้าจะให้ขายให้ท่านทั้งหมดในราคาหนึ่งพันก้วน! แล้วทั่วทั้งเมืองฝู ข้าจะไม่ขายสบู่อีกเลยภายในเวลาสามเดือน เปิดโอกาสให้ท่านจำหน่ายโดยเฉพาะ”

“ยกให้ข้าขายผู้เดียวในราคาหนึ่งพันก้วนงั้นหรือ? ไม่มีปัญหา!!”

เจ้าของร้านสวี่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบตกลงทันที “แต่กรุณารอสักครู่ นายน้อยหวัง หนึ่งพันก้วนไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย ร้านอาจต้องใช้เวลาสักหนึ่งชั่วยามในการหาเงิน”

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และพยักหน้า “ตกลง!”

เจ้าของร้านคนนี้เรียกได้ว่ามีหัวการค้าและความกล้าหาญพอที่จะเดิมพันเงินหนึ่งพันก้วน ในการซื้อสินค้าแปลกตาอย่างสบู่!

ยุคนี้ความกล้าเป็นสิ่งที่หาได้ยาก!

อย่างไรก็ตาม สินค้าที่หายากและมีราคาแพงเป็นที่นิยมเสมอ แม้ว่าสบู่จะมีราคาแพง แต่ก็สามารถหาทางขายให้กับลูกค้าที่มีกำลังจ่ายได้

ไม่นานหลังจากที่เจ้าของร้านสวี่ผละออกไป เขาก็หันกลับมา ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียด “นายน้อยหวัง ข้าไม่สามารถรับซื้อสบู่จากร้านของท่านได้จริง ๆ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

“เจ้าของร้านสวี่ ไม่จำเป็นต้องกล่าวขอโทษ เราทั้งสองเพียงตกลงการค้ากันปากเปล่าเท่านั้น ยังไม่ได้ทำสัญญา!”

หวังหยวนหรี่ตาลง “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เหตุใดท่านจึงปฏิเสธข้าในทันที ข้าต้องการทราบเหตุผล”

เจ้าของร้านสวี่กระซิบ “นายน้อยหวัง สินค้าของท่านดีมาก ข้าเองก็ต้องการมัน อีกทั้งข้ามีเงินเพียงพอที่จะจ่าย เพียงแต่ร้านนี้เป็นร้านเช่าของตระกูลหลิว!”

“เข้าใจแล้ว!”

ความโกรธของหวังหยวนปะทุขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะระงับความโกรธ “เจ้าของร้านสวี่ ร้านขายของชำทั้งหมดบนถนนสายนี้ เป็นของตระกูลหลิวทั้งหมดหรือไม่?”

หลิวเจี้ยนเย่ งูพิษตัวนี้หาทางแว้งกัดเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

หากร้านค้าทั้งหมดบนถนนสายนี้เป็นของตระกูลหลิวจริง คงไม่มีทางขายสบู่ได้แล้ว

“ไม่ทั้งหมด!”

เจ้าของร้านสวี่กระซิบ “นอกจากตระกูลหลิวแล้ว ที่นี่ยังมีร้านค้าจากตระกูลโจวและตระกูลหูกระจัดกระจายอยู่ตลอดสาย ทว่าทั้งสามตระกูลต่างก็พันธมิตรที่ดีต่อกัน นายน้อยหวัง หากท่านต้องการขายสบู่จริง ๆ ควรพาคนจากตระกูลหลิวมาแก้ไขข้อขัดแย้งดีกว่า!”

“ขอบคุณเจ้าของร้านสวี่มาก สำหรับคำแนะนำของท่าน!”

หวังหยวนหยิบสบู่สองชิ้นออกมาวางบนโต๊ะ “เช่นนั้นข้าอยากรู้นัก ว่าร้านไหนเป็นของตระกูลหลิว ร้านไหนเป็นของตระกูลโจว และตระกูลหู!”

เจ้าของร้านสวี่หยิบสบู่ออกไป แล้วเริ่มพูดด้วยเสียงต่ำ

หวังหยวนจดจำอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินออกไป

ต้าหู่ซึ่งเฝ้ารถม้าอยู่หน้าประตูรีบร้อนเดินเข้ามาแล้วกล่าวว่า “พี่หยวน คุยธุระเสร็จหรือยัง? เมื่อครู่ตอนที่เจ้าของร้านสวี่เดินออกมา คนของตระกูลหลิวก็มาหาเขา และบอกเขาว่าห้ามทำธุรกิจกับเราเด็ดขาด มิฉะนั้นเขาจะยึดร้านของเขาคืนเสีย!”

“ข้ารู้แล้ว เราไปร้านอื่นกันต่อเถอะ!”

พวกเขาทั้งสองหลีกเลี่ยงร้านของตระกูลหลิว และเข้าไปที่ร้านของตระกูลโจวและตระกูลหูเพื่อเจรจาขายของ

เมื่อเดินเข้าไปในร้านขายของชำของตระกูลโจว หวังหยวนก็หยิบสบู่ออกมาแล้วกล่าวว่า “เจ้าของร้าน…”

ก่อนที่หวังหยวนจะพูดจนจบ เจ้าของร้านก็กอบหมัดแล้วเอ่ยว่า “นายน้อย โปรดอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย ตระกูลหลิวส่งคนมาประกาศทั่วแล้ว ผู้ใดเก็ตามที่ซื้อของจากท่าน จะถือว่าตั้งตนเป็นศัตรูกับตระกูลหลิว!”

หวังหยวนขมวดคิ้ว “ร้านของเจ้าไม่ใช่ของตระกูลโจวหรอกหรือ?”

เจ้าของร้านกอบหมัดแน่นพร้อมยิ้มเจื่อนราวกับจะขอโทษ “เป็นเรื่องจริงที่ร้านนี้เป็นของตระกูลโจว ทว่าตระกูลหลิวถือเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในอำเภอ พวกเราซึ่งเป็นเพียงตระกูลเล็ก ๆ จะเทียบเคียงได้อย่างไร นายน้อย โปรดเข้าใจด้วย!”

“ไม่เป็นไร!”

หวังหยวนหยุดต่อรอง หันหลังกลับเพื่อจากไป

จากนั้นเขาก็ไปติดต่อร้านขายของชำสี่แห่งติดต่อกัน ทั้งหมดเป็นร้านของตระกูลโจวและตระกูลหู

ผลก็คือพวกเขาทั้งหมดกลัวว่าจะทำให้ตระกูลหลิวขุ่นเคือง จึงปฏิเสธไม่ซื้อสบู่ของเขาโดยไม่มีข้อยกเว้น

ต้าหู่ซึ่งสงบอยู่เสมอ บัดนี้กลับหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

หวังหยวนใช้เงินไปประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบก้วนในการผลิตสบู่เหล่านี้ หากเขาขายไม่ได้เลยสักชิ้น จะถือเป็นการสูญเงินครั้งใหญ่เป็นแน่

ให้ตายเถอะ หลิวเจี้ยนเย่ เขาเอาแต่สร้างปัญหาให้พี่หยวนครั้งแล้วครั้งเล่า!

ข้าอยากฆ่าเขาให้ตายจริง ๆ!

“ต้าหู่ ใจเย็น ๆ เดินหน้าหาร้านขายของชำต่อไป ข้อเสนอของพวกเราดีพอ ต้องมีคนที่สามารถทนต่อแรงกดดันจากตระกูลหลิว และยอมซื้อสบู่ของเราอย่างแน่นอน!”

หวังหยวนปลอบใจต้าหู่และตัวเขาเองไปด้วย ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอื่น

ก่อนที่หวังหยวนจะพูดอะไร เจ้าของร้านก็กอบหมัดทันทีเมื่อเห็นหน้าเขา แล้วกล่าวว่า “นายน้อย เราไม่สามารถทำให้ตระกูลหลิวขุ่นเคืองได้ และไม่สามารถซื้อของของท่านได้จริง ๆ เจ้าควรหาผู้ซื้อรายอื่น!”

“เข้าใจแล้ว”

หวังหยวนตั้งท่าจะหันหลังกลับ

แต่แล้วเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจก็ดังมาจากด้านหลัง “สหายหวัง อย่าเพิ่งไป!”