บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 59

โจวฉางฟา นายน้อยคนที่สามของตระกูลโจวเดินออกมาจากด้านหลังร้านขายของชำด้วยสีหน้าประหลาดใจ

หวังหยวนทักทายอย่างประหลาดใจ “เจ้าของร้านโจว เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

โจวฉางฟาหัวเราะแล้วตอบว่า “นี่คือร้านขายของชำของตระกูลโจว ข้ากำลังตรวจสอบบัญชีอยู่หลังหลัง! เมื่อได้ยินเสียงเจ้า ก็คิดว่าข้าคงหูฝาดไป แต่เมื่อออกมาดู กลับกลายเป็นว่าเป็นเจ้าจริง ๆ มีน้ำตาลคริสตัลมาขายอีกแล้วหรือ?”

เขานำน้ำตาลคริสตัลน้ำหนักยี่สิบจินไปขายในตัวอำเภอ พบว่ามันเป็นที่นิยมไม่แพ้เมืองหลวงเลย

เขาซื้อมาเพียงสามสิบก้วน แต่ขายได้กำไรกว่าหนึ่งร้อยก้วน ทั้งยังขายหมดอย่างรวดเร็ว

บุคคลสำคัญหลายคนยังกล่าวถึงการกินน้ำตาลคริสตัล ว่าเป็นขนมที่อร่อยที่สุดในโลก

นอกจากนี้ยังมีบัณฑิตผู้รู้หนังสือและนักกวี เขียนบทกวีเกี่ยวกับน้ำตาลคริสตัลอีกด้วย

ทุกวันนี้ หากใครไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ในเมือง พวกเขาสามารถให้หยิบยืมเงินได้หลายร้อยก้วน แต่พวกเขาจะไม่ใส่ใจดูแลเจ้า

กลับกัน หากมอบน้ำตาลคริสตัลให้สักหนึ่งจิน พวกเขาจะจัดการเดินเรื่องให้เจ้าทันที ผลที่ได้คุ้มค่ากว่าเงินหนึ่งพันก้วนด้วยซ้ำ

ตอนนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจอย่างแท้จริง ว่าการเห็นคุณค่าของสินค้าหายากมีความหมายอย่างไร!

พ่อค้าน้ำตาลในเมืองโจวต่างก็ต้องการซื้อน้ำตาลคริสตัล โดยเสนอราคาสูงลิบลิ่ว อยู่ที่สองร้อยถึงสามร้อยก้วนต่อหนึ่งจิน

เรียกได้ว่ายอดขายถล่มทลาย!

น้ำตาลคริสตัลไม่ได้เป็นเพียงขนมหวานอีกต่อไป แต่ยังกลายเป็นสิ่งของสำคัญสำหรับผู้คนในการนำไปเยี่ยมเจ้าหน้าที่ระดับสูง

“วันนี้ข้าไม่มีน้ำตาลคริสตัล!”

หวังหยวนหยิบสบู่ออกมาแล้วกล่าวว่า “แต่ข้ามีสินค้าตัวใหม่ เรียกว่าสบู่ ใช้ซักล้างสะอาดกว่าสีโป๊ว หรือจ่าวโต้ว ทั้งยังมีกลิ่นให้เลือกหลากหลาย ใต้เท้าทั้งหลาย และฮูหยินผู้มั่งมีจะต้องชอบอย่างแน่นอน!”

“โอ้!”

โจวฉางฟาเหลือบมองเพียงครู่ แล้วเปลี่ยนหัวข้อกลับไปเรื่องน้ำตาลคริสตัลต่อ “สหาย หากมีน้ำตาลคริสตัลก็นำออกมาเถิด อย่าซ่อนเร้นไว้เลย ข้าจะจ่ายเพิ่มให้เจ้าเป็นสี่สิบก้วนต่อหนึ่งจิน แต่เจ้าช่วยขายให้ข้ามากกว่าคราวก่อนหน่อยได้หรือไม่? ตอนนี้พี่ชายของข้ากลายเป็นพ่อค้าน้ำตาลที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเมืองโจวแล้ว เขาเขียนจดหมายมาทวงถามฉบับแล้วฉบับเล่า หากเจ้าไม่นำน้ำตาลคริสตัลออกมาขาย พี่ชายข้าคงทำเงินจากมันไม่ได้อีกต่อไป พี่ใหญ่ของข้ายังต้องดูแลครอบครัว สหาย โปรดเห็นใจพี่ชายของข้าด้วย!”

“เจ้าของร้านโจว ข้าไม่มีน้ำตาลคริสตัลแล้วจริง ๆ!”

เขาเพิกเฉยต่อยอดขายที่ซบเซาของอีกฝ่าย หวังหยวนยังคงโฆษณาต่อไป “สบู่นี้ก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นกัน หากตั้งใจขายจริง ๆ กำไรก็ไม่น้อยไปกว่าน้ำตาลคริสตัล!”

“มันเป็นแค่สบู่ไม่ใช่หรือ? แม้จะล้างสะอาดสักเพียงใด ก็ขายได้เฉพาะกลุ่มลูกค้าที่เป็นสตรีเท่านั้น ต่างจากน้ำตาลคริสตัลที่ลูกค้าทุกกลุ่มสนใจ!”

โจวฉางฟาเหลือบมองมัน โบกมือแล้วเอยว่า “สหาย ของเหล่านี้มีขายในร้านขายของชำอยู่แล้ว ข้าไม่สามารถรับซื้อเพิ่มได้จริง ๆ! แต่ตราบใดที่เจ้ายอมขายน้ำตาลคริสตัล ไม่ว่าสิ่งที่เรียกว่าสบู่ หรือสินค้าอื่น ข้าก็เต็มใจรับซื้อ น้ำตาลคริสตัลคือธุรกิจหลักที่แท้จริง”

หวังหยวนผายมืออย่างช่วยไม่ได้ “คาราวานขายน้ำตาลยังมาไม่ถึงเมืองจิ่วซาน!”

โจวฉางฟาหรี่ตาลง “สหาย ปัญญาชนไม่มีความลับต่อกัน น้ำตาลนั้นรักษาไม่ง่ายเลย ทว่าน้ำตาลคริสตัลที่เจ้าขายให้ข้านั้นไม่มีทีท่าว่าจะละลายหรือชื้นแฉะ ดูเหมือนเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ”

หวังหยวนตอบอย่างเต็มใจ “เจ้าของร้านโจว เจ้าเป็นพ่อค้าน้ำตาลมาหลายปี ควรรู้จักใช้ผ้าห่มบังแสงแดดเวลาเก็บน้ำตาล และใช้ถ่านเพื่อดูดซับความชื้น”

กระนั้นเจ้าของร้านโจวก็ยังยืนกราน “สหาย ตระกูลโจวของข้าเชื่อถือได้ หากเจ้ารู้วิธีทำน้ำตาลคริสตัลแล้วล่ะก็ เจ้าสามารถร่วมมือทางการค้ากับตระกูลโจวได้ เจ้ารับผิดชอบการผลิต ตระกูลโจวจะรับผิดชอบการขาย แล้วเราจะทำเงินอย่างมหาศาลไปด้วยกัน!”

หวังหยวนหยิบสบู่ขึ้นมา “เจ้าของร้านโจว หากข้าทำน้ำตาลคริสตัลได้ ข้าก็ทำขายอุปกรณ์เหล่านี้ขายให้สตรีได้เช่นกัน หากเจ้าต้องการร่วมมือกับข้า เช่นนั้นก็ตอบรับข้อเสนอ หากไม่แล้ว ข้าจะไปขายสบู่ที่อื่น!”

จิ้งจอกเฒ่ากำลังทดสอบเขาอีกครั้ง

จากการขายขนมครั้งที่แล้ว ถ้าตระกูลโจวไม่สะกดรอยตามเขา เขาก็ยินดีให้ความร่วมมือ

แต่เมื่อตระกูลโจวสะกดรอยตามเขาไป นั่นหมายความว่าจิ้งจอกเฒ่าอาจมีเจตนาชั่วร้ายบางอย่าง

ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขามีจำกัด ลำพังตระกูลหลิวก็ยากที่จะรับมืออยู่แล้ว ส่วนตระกูลโจวก็เอาแต่มุ่งความสนใจไปที่สิ่งหนึ่งสิ่งใดมากเกินไป

หากยังไม่มีรากฐานที่มั่นคงในเมืองฝู เขาตั้งใจว่าจะไม่ขายน้ำตาลคริสตัลอีก!

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าไม่สนใจสินค้าที่ว่าอยู่แล้ว!”

โจวฉางฟาโบกมือ “แต่จงจำไว้ว่าหากเจ้ามีน้ำตาลคริสตัลอีก ต้องมาหาข้าทันที!”

หวังหยวนหันหลังกลับและจากไป

“เฮ้อ!”

โจวฉางฟาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง มองย้อนกลับไปที่เจ้าของร้านขายของชำ “เหตุใดตระกูลหลิวถึงไม่ยอมให้ร้านขายของชำบนถนนรับซื้อของจากเขา”