บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 59

โจวฉางฟา นายน้อยคนที่สามของตระกูลโจวเดินออกมาจากด้านหลังร้านขายของชำด้วยสีหน้าประหลาดใจ

หวังหยวนทักทายอย่างประหลาดใจ “เจ้าของร้านโจว เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

โจวฉางฟาหัวเราะแล้วตอบว่า “นี่คือร้านขายของชำของตระกูลโจว ข้ากำลังตรวจสอบบัญชีอยู่หลังหลัง! เมื่อได้ยินเสียงเจ้า ก็คิดว่าข้าคงหูฝาดไป แต่เมื่อออกมาดู กลับกลายเป็นว่าเป็นเจ้าจริง ๆ มีน้ำตาลคริสตัลมาขายอีกแล้วหรือ?”

เขานำน้ำตาลคริสตัลน้ำหนักยี่สิบจินไปขายในตัวอำเภอ พบว่ามันเป็นที่นิยมไม่แพ้เมืองหลวงเลย

เขาซื้อมาเพียงสามสิบก้วน แต่ขายได้กำไรกว่าหนึ่งร้อยก้วน ทั้งยังขายหมดอย่างรวดเร็ว

บุคคลสำคัญหลายคนยังกล่าวถึงการกินน้ำตาลคริสตัล ว่าเป็นขนมที่อร่อยที่สุดในโลก

นอกจากนี้ยังมีบัณฑิตผู้รู้หนังสือและนักกวี เขียนบทกวีเกี่ยวกับน้ำตาลคริสตัลอีกด้วย

ทุกวันนี้ หากใครไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ในเมือง พวกเขาสามารถให้หยิบยืมเงินได้หลายร้อยก้วน แต่พวกเขาจะไม่ใส่ใจดูแลเจ้า

กลับกัน หากมอบน้ำตาลคริสตัลให้สักหนึ่งจิน พวกเขาจะจัดการเดินเรื่องให้เจ้าทันที ผลที่ได้คุ้มค่ากว่าเงินหนึ่งพันก้วนด้วยซ้ำ

ตอนนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจอย่างแท้จริง ว่าการเห็นคุณค่าของสินค้าหายากมีความหมายอย่างไร!

พ่อค้าน้ำตาลในเมืองโจวต่างก็ต้องการซื้อน้ำตาลคริสตัล โดยเสนอราคาสูงลิบลิ่ว อยู่ที่สองร้อยถึงสามร้อยก้วนต่อหนึ่งจิน

เรียกได้ว่ายอดขายถล่มทลาย!

น้ำตาลคริสตัลไม่ได้เป็นเพียงขนมหวานอีกต่อไป แต่ยังกลายเป็นสิ่งของสำคัญสำหรับผู้คนในการนำไปเยี่ยมเจ้าหน้าที่ระดับสูง

“วันนี้ข้าไม่มีน้ำตาลคริสตัล!”

หวังหยวนหยิบสบู่ออกมาแล้วกล่าวว่า “แต่ข้ามีสินค้าตัวใหม่ เรียกว่าสบู่ ใช้ซักล้างสะอาดกว่าสีโป๊ว หรือจ่าวโต้ว ทั้งยังมีกลิ่นให้เลือกหลากหลาย ใต้เท้าทั้งหลาย และฮูหยินผู้มั่งมีจะต้องชอบอย่างแน่นอน!”

“โอ้!”

โจวฉางฟาเหลือบมองเพียงครู่ แล้วเปลี่ยนหัวข้อกลับไปเรื่องน้ำตาลคริสตัลต่อ “สหาย หากมีน้ำตาลคริสตัลก็นำออกมาเถิด อย่าซ่อนเร้นไว้เลย ข้าจะจ่ายเพิ่มให้เจ้าเป็นสี่สิบก้วนต่อหนึ่งจิน แต่เจ้าช่วยขายให้ข้ามากกว่าคราวก่อนหน่อยได้หรือไม่? ตอนนี้พี่ชายของข้ากลายเป็นพ่อค้าน้ำตาลที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเมืองโจวแล้ว เขาเขียนจดหมายมาทวงถามฉบับแล้วฉบับเล่า หากเจ้าไม่นำน้ำตาลคริสตัลออกมาขาย พี่ชายข้าคงทำเงินจากมันไม่ได้อีกต่อไป พี่ใหญ่ของข้ายังต้องดูแลครอบครัว สหาย โปรดเห็นใจพี่ชายของข้าด้วย!”

“เจ้าของร้านโจว ข้าไม่มีน้ำตาลคริสตัลแล้วจริง ๆ!”

เขาเพิกเฉยต่อยอดขายที่ซบเซาของอีกฝ่าย หวังหยวนยังคงโฆษณาต่อไป “สบู่นี้ก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นกัน หากตั้งใจขายจริง ๆ กำไรก็ไม่น้อยไปกว่าน้ำตาลคริสตัล!”

“มันเป็นแค่สบู่ไม่ใช่หรือ? แม้จะล้างสะอาดสักเพียงใด ก็ขายได้เฉพาะกลุ่มลูกค้าที่เป็นสตรีเท่านั้น ต่างจากน้ำตาลคริสตัลที่ลูกค้าทุกกลุ่มสนใจ!”

โจวฉางฟาเหลือบมองมัน โบกมือแล้วเอยว่า “สหาย ของเหล่านี้มีขายในร้านขายของชำอยู่แล้ว ข้าไม่สามารถรับซื้อเพิ่มได้จริง ๆ! แต่ตราบใดที่เจ้ายอมขายน้ำตาลคริสตัล ไม่ว่าสิ่งที่เรียกว่าสบู่ หรือสินค้าอื่น ข้าก็เต็มใจรับซื้อ น้ำตาลคริสตัลคือธุรกิจหลักที่แท้จริง”

หวังหยวนผายมืออย่างช่วยไม่ได้ “คาราวานขายน้ำตาลยังมาไม่ถึงเมืองจิ่วซาน!”

โจวฉางฟาหรี่ตาลง “สหาย ปัญญาชนไม่มีความลับต่อกัน น้ำตาลนั้นรักษาไม่ง่ายเลย ทว่าน้ำตาลคริสตัลที่เจ้าขายให้ข้านั้นไม่มีทีท่าว่าจะละลายหรือชื้นแฉะ ดูเหมือนเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ”

หวังหยวนตอบอย่างเต็มใจ “เจ้าของร้านโจว เจ้าเป็นพ่อค้าน้ำตาลมาหลายปี ควรรู้จักใช้ผ้าห่มบังแสงแดดเวลาเก็บน้ำตาล และใช้ถ่านเพื่อดูดซับความชื้น”

กระนั้นเจ้าของร้านโจวก็ยังยืนกราน “สหาย ตระกูลโจวของข้าเชื่อถือได้ หากเจ้ารู้วิธีทำน้ำตาลคริสตัลแล้วล่ะก็ เจ้าสามารถร่วมมือทางการค้ากับตระกูลโจวได้ เจ้ารับผิดชอบการผลิต ตระกูลโจวจะรับผิดชอบการขาย แล้วเราจะทำเงินอย่างมหาศาลไปด้วยกัน!”

หวังหยวนหยิบสบู่ขึ้นมา “เจ้าของร้านโจว หากข้าทำน้ำตาลคริสตัลได้ ข้าก็ทำขายอุปกรณ์เหล่านี้ขายให้สตรีได้เช่นกัน หากเจ้าต้องการร่วมมือกับข้า เช่นนั้นก็ตอบรับข้อเสนอ หากไม่แล้ว ข้าจะไปขายสบู่ที่อื่น!”

จิ้งจอกเฒ่ากำลังทดสอบเขาอีกครั้ง

จากการขายขนมครั้งที่แล้ว ถ้าตระกูลโจวไม่สะกดรอยตามเขา เขาก็ยินดีให้ความร่วมมือ

แต่เมื่อตระกูลโจวสะกดรอยตามเขาไป นั่นหมายความว่าจิ้งจอกเฒ่าอาจมีเจตนาชั่วร้ายบางอย่าง

ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขามีจำกัด ลำพังตระกูลหลิวก็ยากที่จะรับมืออยู่แล้ว ส่วนตระกูลโจวก็เอาแต่มุ่งความสนใจไปที่สิ่งหนึ่งสิ่งใดมากเกินไป

หากยังไม่มีรากฐานที่มั่นคงในเมืองฝู เขาตั้งใจว่าจะไม่ขายน้ำตาลคริสตัลอีก!

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าไม่สนใจสินค้าที่ว่าอยู่แล้ว!”

โจวฉางฟาโบกมือ “แต่จงจำไว้ว่าหากเจ้ามีน้ำตาลคริสตัลอีก ต้องมาหาข้าทันที!”

หวังหยวนหันหลังกลับและจากไป

“เฮ้อ!”

โจวฉางฟาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง มองย้อนกลับไปที่เจ้าของร้านขายของชำ “เหตุใดตระกูลหลิวถึงไม่ยอมให้ร้านขายของชำบนถนนรับซื้อของจากเขา”

เจ้าของร้านกล่าวขอโทษและอธิบายว่า “เรียนนายน้อยสาม ข้าได้ยินมาว่าเขาทำให้นายน้อยใหญ่ของตระกูลหลิวขุ่นเคืองขอรับ”

“เขาน่ะหรือทำให้นายน้อยหลิวขุ่นเคือง? เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาทั้งสองอาจรู้จักกัน!”

โจวฉางฟาหรี่ตา “หรือว่าเขาเป็นนายน้อยตกอับที่มาจากเมืองจิ่วซาน ทั้งสองจึงมีความขัดแย้งในอำเภอ ข้าจำเป็นต้องไปพบนายน้อยหลิวในภายหลัง สืบข้อมูลของเขาอย่างละเอียด ตามหาที่มาของน้ำตาลคริสตัลให้ได้”

ทั้งสองไปติดต่อร้านค้าอีกสามแห่ง แต่ถูกปฏิเสธโดยไม่มีข้อยกเว้น!

ต้าหู่รู้สึกหดหู่ ‘พวกเขาถูกปฏิเสธหลายครั้ง แต่พี่หยวนยังคงยืนกรานจะทำแบบเดิม’

“ต้าหู่ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น ผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริงไม่เคยยอมแพ้!”

หวังหยวนกำหมัดทำท่าเชียร์ เงยหน้าขึ้นเพื่อให้กำลังใจตัวเอง

ต้าหู่เหลือบมองเขาด้วยความชื่นชม

พี่หยวนเป็นคนเข้มแข็งไร้พ่ายอย่างแท้จริง แม้จะขายสบู่ไม่ได้สักชิ้น เขาก็ยังไม่ท้อถอย

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านขายของชำร้านสุดท้าย!

“เจ้าของร้าน...”

“ออกไป ออกไป ออกไป เจ้าถูกร้านค้ามากมายขับไล่ออกมา ยังไม่มีวิจารณญาณนึกคิดอีกหรือ? ไม่มีใครกล้าต่อต้านตระกูลหลิวทั้งนั้น!”

สองคนยืนนิ่งงันอยู่บนถนน!

“พี่หยวน!”

กำลังใจอันน้อยนิดที่ต้าหู่รวบรวมมาได้เลือนหายไปอีกครั้ง!

คนขับรถม้าของตระกูลหลิวเดินไปตามถนนด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

ชายคนนี้กล้าเป็นศัตรูกับนายน้อยใหญ่ ตระกูลหลิวก็มีอำนาจพอจะไล่ตะเพิดเขาไปด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

“ไปต่อ!”

หวังหยวนกัดฟันด้วยความโกรธ

พวกเขาประเมินอิทธิพลของผู้มีอำนาจในตัวอำเภอต่ำเกินไป

แต่สบู่ก็ยังต้องขาย ไม่อย่างนั้นจะขาดทุนย่อยยับ

กิจการสบู่เพิ่งก่อตั้ง แต่กลับล้มเหลวด้านความมั่นใจแล้ว

การไปเร่ขายในอำเภอหรือเมืองอื่น ๆ ก็ยังต้องเผชิญหน้ากับงูประจำถิ่นเช่นกัน

ดังนั้นธุรกิจควรเริ่มต้นจากภายในอำเภอนี้ เขาต้องขายสบู่ให้ได้ แม้ว่าจะถูกขัดขวางจากเจ้าถิ่นก็ตาม

ต้าหู่กระซิบ “พี่หยวน พวกเรากลับกันดีหรือไม่? ไม่มีใครกล้าซื้อของของเราเลย!”

หวังหยวนมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างวาบ จากนั้นเขาก็เดินไปยังรถม้าคันงามเบื้องหน้า

ผู้ติดตามทั้งสี่คนที่อยู่ด้านหลังรถม้า รีบรุดเข้ามาล้อมรอบหวังหยวนด้วยท่าทีระแวดระวัง “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ต้าหู่รีบเดินเข้าไปประกบหวังหยวนจากข้างหลัง มองดูพวกเขาทั้งสี่อย่างระมัดระวัง

พวกเขาทั้งสี่คนมาจากตระกูลเหลียน หากลงไม้ลงมือเข้าจริง ๆ กำลังคงไม่น้อยไปกว่าสามพี่น้องตระกูลกัว

หวังหยวนหยิบสบู่ออกมาสองก้อน “ข้าไม่ได้มาทำอันตรายใด ๆ ข้าตั้งใจจะมาเสนอขายสินค้าให้แม่นางที่อยู่บนรถเท่านั้น สินค้าของข้าคือสบู่สำหรับสตรี ใช้แล้วทำให้ผิวขาว ฟื้นฟูริ้วรอย ขจัดสิ่งปนเปื้อน ล้างสารพิษ อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมขจรขจาย ดีกว่าสิ่งทำความสะอาดแบบเดิมเป็นร้อยเท่า! แม่นางในรถสามารถทดลองใช้ได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย!”

ต้าหู่ตกตะลึง คาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพี่หยวนจะกล้าขายของโต้ง ๆ เช่นนี้

ผู้ติดตามตะโกนอย่างดุเดือด “คุณหนูใหญ่ของข้าไม่ใช้สินค้าที่ไม่ทราบที่มา ออกไปให้พ้น!”

ไม่มีการตอบสนองใด ๆ จากในรถ ดังนั้นหวังหยวนจึงขมวดคิ้วและหันหลังกลับ

ดูเหมือนแผนส่งเสริมการขายในท้องถิ่นจะล้มเหลว คนยุคนี้อาจรับไม่ได้กับการขายที่แปลกใหม่เกินไป

“เดี๋ยวก่อน!”

เสียงเย็นชาดังมาจากรถม้า มือเรียวขาวราวหยกอันละเอียดอ่อนยื่นออกมา “ขออ่างน้ำให้ข้าหน่อยซิ ข้าอยากลองสบู่ที่เขาขาย”