บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 596

หลี่อีเหนียนขมวดคิ้ว หลังจากที่ได้ยินคำพูดซ่งชิงเหอผู้เป็นภรรยา เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ทว่าเมื่อนึกถึงอนาคตของตระกูลหลี่ หากโชคชะตาของตระกูลเชื่อมโยงอยู่กับหวังหยวน มันก็ถึงคราวจบสิ้นแล้ว

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาจึงตัดสินใจผลักประตูห้องตำราให้เปิดออก ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับหวังหยวนและต้าหู่เดินมาถึง โดยผู้ที่เดินนำทั้งสองคนเข้ามาคือยามและพ่อบ้านโจว

“หวังหยวน! เจ้าบังอาจนัก!”

ในตอนแรกหลี่อีเหนียนกล่าวโทษตนเอง ทว่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ความโกรธของเขาก็ปะทุขึ้นทันใด!

อย่างไรเสีย หวังหยวนก็เป็นเพียงลูกเขยของตระกูลหลี่ที่ไม่ได้รับการยอมรับจากคนในตระกูลด้วยซ้ำ การที่เขาบุกเข้ามาภายในจวน นับว่าเป็นการหมิ่นเกียรติตระกูลหลี่อย่างยิ่ง!

หวังหยวนเหลือบมองพี่ชายภรรยาของเขาพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าบังอาจรึ? พี่ใหญ่ ข้าว่าท่านต่างหากที่บังอาจ!”

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” หลี่อีเหนียนคำรามด้วยความโกรธ

หวังหยวนตอบด้วยความโมโหทันใด “ตระกูลหลี่เป็นตระกูลของเหล่าบัณฑิต พ่อตาของข้าก็เป็นถึงขุนนางในราชสำนัก แต่ไม่คิดเลยว่าตระกูลหลี่ของพวกท่านจะกล้าหาญเพียงนี้”

“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็คือลูกเขยตระกูลหลี่ แม้ว่าจะไม่มีใครยอมรับ แต่ข้าก็ควรจะได้รับการต้อนรับที่เหมาะสม เมื่อมาเยี่ยมเยือนและนำของขวัญมาให้”

“แต่สิ่งที่ตระกูลหลี่ของท่านทำคืออะไร? พ่อบ้านไล่ตะเพิดข้าด้วยคำหยาบคาย ตระกูลหลี่ของท่านปฏิบัติกับแขกเช่นนี้หรือ?”

หวังหยวนไม่อยู่เฉย เมื่อเขากล่าวเช่นนั้น สีหน้าของพ่อบ้านโจวก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับหลี่อีเหนียน

“จริงรึ?”

แม้หลี่อีเหนียนจะดูถูกหวังหยวน แต่เขาก็ยังเป็นบัณฑิต หากเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไป ก็อาจทำให้คนอื่น ๆ หัวเราะเยาะเขาได้

พ่อบ้านโจวเผยท่าทีลังเลไม่ยอมกล่าวคำใด ทว่าจู่ ๆ ซ่งชิงเหอก็โพล่งขึ้น “แม้พ่อบ้านจะทำตัวหยาบคายมากเพียงใด แต่เจ้าของมีสิทธิ์ตีสุนัขเพียงผู้เดียว หากเจ้าตีเขา ก็นับว่าเจ้าไม่เคารพตระกูลหลี่ของเรา!”

“ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่คือจวนตระกูลหลี่ พ่อสามีของข้าเป็นถึงขุนนางในราชสำนัก แล้วเจ้ากล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร! หวังหยวน ตระกูลเราไม่ยอมรับเจ้า เช่นนั้นรีบไสหัวกลับไปเสีย อย่าบีบบังคับให้ข้าต้องรายงานกับทางการเลย!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน