บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 62

“คิดจะสู้งั้นรึ เกรงว่าเอาชนะข้าไม่ง่ายหรอก พี่น้องทั้งหลาย ฆ่าเจ้าโง่พวกนี้ซะ!”

ฝานเจียงหลงออกคำสั่ง พวกอันธพาลมากกว่าสิบคนก็รีบรุดเข้ามา เช่นเดียวกับที่พวกเขาถูกเอ้อหู่ทุบตีครั้งล่าสุด!

“รนหาที่ตาย!”

เอ้อหู่กระโจนเข้าหากลุ่มคน

“อ๊าก!”

ฝานเจียงหลงถูกโจมตีอย่างรุนแรงเช่นนั้นก็ล้มลงกับพื้น

พวกอันธพาลคนอื่น ๆ มีสายตาหวาดกลัวอย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็กัดฟัน และปิดล้อมเอ้อหู่ต่อไป

“ใครมันกล้าโจมตีคนหมู่บ้านต้าหวังของเรา ข้าจะเอาชนะพวกอันธพาลเหล่านี้ให้ตายไปซะ!”

สมาชิกแผงขายปลาดึงไม้ค้ำแผงของตัวเองออกมาบ้าง พี่น้องตระกูลกัวทั้งสามเองก็ด้วย หมายปรี่เข้าไปหาเหล่าอันธพาล

“เดี๋ยวก่อน!”

หวังซื่อไห่หยุดพวกเขาไว้ “พวกเขาดูผิดแปลกไปจากปกติ อย่าเข้าไปยุ่งเลยดีกว่า พวกเขาไม่มีอาวุธ อย่างไรก็ไม่สามารถทำร้ายเอ้อหู่ได้”

“ใช่ พวกเขาผิดปกติจริง ๆ เราอย่าเพิ่งลงมือทำอะไรเลย รอดูก่อน”

กัวฉางก็แนะนำไปในทางเดียวกัน เขาเองก็สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเหล่าอันธพาลในวันนี้

เมื่อก่อน ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นหน้าเอ้อหู่ คนเหล่านั้นต่างก็ยักคิ้วหลิ่วตาและส่งยิ้มเพื่อเอาอกเอาใจเขา

ดูเหมือนว่าวันนี้พวกเขาจงใจมาหาเรื่องโดยเฉพาะ

แม้ว่าสมาชิกแผงขายปลาจะโกรธ แต่พวกเขาก็ไม่ทำอะไร จับไม้ค้ำแผงรอดูสถานการณ์

ทุกคนรู้จักฝีมือการต่อสู้ของเอ้อหู่ดี อันธพาลเหล่านี้ไม่มีทางสู้เขาได้ หากไม่ใช้อาวุธ

ผัวะ ผัวะ ผัวะ…

เอ้อหู่ระดมกำลังเข้าต่อยเตะ!

“เทพเซียนช่วย…”

ไม่นานหลังจากนั้น ฝานเจียงหลงและอันธพาลนับสิบก็ล้มลงไปกองกับพื้น ทุกคนต่างร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

“น่าขยะแขยง คราวที่แล้วยังไม่เข็ดหลาบ คราวนี้ยังมาเปิดฉากโจมตีพวกข้าอีก!”

เอ้อหู่สะบัดหมัดแล้วยืดตัวขึ้นมองดูผู้คนตรงหน้าด้วยความดูถูก!

“คนทุบตีกันตาย พ่อค้าแผงขายปลาหมู่บ้านต้าหวังทุบตีคนจนตาย ทุกคนมาดูนี่เร็ว!”

ทันใดนั้นใครคนหนึ่งก็ตะโกนลั่น

พ่อค้าปลาและผู้ซื้อปลาในตลาดปลาต่างมารวมตัวกันอยู่รอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

พวกอันธพาลหลายคนได้ยินเช่นนั้นก็หลับตาลงรับสมอ้าง นอนนิ่งอยู่กับพื้นโดยแกล้งทำเป็นตาย

เอ้อหู่ตะโกนกลับไปอย่างไม่พอใจ “เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ใครฆ่าคนกันแน่? ข้าใช้กำลังเพียงเล็กน้อยเพื่อจัดการกับพวกเขาเท่านั้น ไม่ได้ฆ่าพวกเขาเลยสักนิด!”

หวังซื่อไห่ขมวดคิ้ว จ้องมองคนที่ตะโกน อดรู้สึกไม่ได้ว่าคนผู้นี้เหมือนต้องการทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่

สมาชิกแผงขายปลาเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ใครกล้าฆ่าคนในตลาดปลา ต้องโดนจับกุมทันที!”

สิงซานก้าวไปพร้อมกับเปล่งเสียงตะโกนอันดัง ด้านหลังเขามีคนเจ็ดคนเดินตาม

ทั้งแปดคนชักดาบจีนออกมา ใบมีดส่องแสงสะท้อนเจิดจ้า

ฝูงชนที่เฝ้าดูแยกย้ายกันไปทันที

สามคนจากแปดคนในกลุ่มเข้ามาล้อมรอบเอ้อหู่แล้วกล่าวว่า “ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก เจ้าเหิมเกริมกล้าฆ่าคนบนถนนเช่นนี้เชียวรึ?”

“ข้าเปล่าก่ออาชญากรรมนะ เป็นพวกเขาต่างหากที่มาก่อปัญหาก่อน ข้าจึงทุบตีพวกเขาเพื่อป้องกันตัวจนราบคาบ!”

เอ้อหู่มองไปยังดาบจีนวาววับ แม้ว่าดวงตาของเขาจะฉายความกลัว แต่เขาก็กล้าหาญพอที่จะไม่หวาดกลัว

“นายท่านสิง พวกเราเป็นเพียงพี่น้องยากจนกลุ่มหนึ่งที่มาทำงานเป็นกุลีในตลาดปลา แต่กลับถูกคนพาลเหล่านี้ทุบตีเพียงเพราะข้าไม่ยอมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร! ท่านต้องตัดสินเรื่องนี้แทนพวกเรานะขอรับ!”

ฝานเจียงหลงแสร้งหลั่งน้ำตาและฟ้องผิด

“เจ้าว่าใครเป็นคนพาล!”

เอ้อหู่แค่นเสียงด้วยความโกรธเคือง เขาไม่เคยเห็นผู้ใดหน้าด้านทนชี้ถูกให้เป็นผิดเช่นนี้มาก่อน!

พ่อค้าปลาและชาวประมงทั้งหลายซึ่งอยู่ในกลุ่มผู้รับชมโห่ร้องสนับสนุน “ใช่แล้ว พวกเราเห็นกับตา หวังโปลูเริ่มทุบตีคนก่อน อีกทั้งเขายังบอกด้วยว่าต้องการเรียกค่าคุ้มครองด้วย!”

“เจ้า…”

เอ้อหู่เกือบจะพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ คนเหล่านี้กล้าโกหกตาใส!

“กล้าดีอย่างไรถึงโจมตีผู้อื่นต่อหน้าเจ้าหน้าที่บ้านเมือง? จับกุมเขาไป!”

สิงซานตะโกนออกคำสั่งพลางโบกดาบจีนในมือ จากนั้นหน่วยลาดตระเวนอีกเจ็ดนายก็ชักดาบออกมาล้อมเขา

วงกลมที่ล้อมรอบด้วยดาบจีนแวววาวแปดเล่มค่อย ๆ จำกัดวงแคบลง

เหงื่อไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเอ้อหู่