บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 63

เมื่อเห็นใบมีดส่องแสงเจิดจ้า ทุกคนในสมาชิกแผงขายปลาก็มีสีหน้าซีดเซียว

ทุกคนมองไปที่หวังซื่อไห่ และตราบใดที่เขาพูดอะไรบางอย่าง ทุกคนก็จะดำเนินการทันที

“ถ้าพวกคนไร้ยางอายเช่นพวกเจ้ากล้าทำอะไรบุ่มบ่าม นายท่านสิงจะจับกุมพวกเจ้าไปด้วยกันทั้งหมด!”

ฝานเจียงหลงซึ่งนอนอยู่บนพื้นมองด้วยความคาดหวัง

“ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น!”

หวังซื่อไห่กัดฟันและกำหมัดแน่น หากพวกเขาเริ่มโจมตีเจ้าหน้าที่ บางทีเรื่องต่าง ๆ อาจจะคลี่คลาย

ฝึบ!

เอ้อหู่ไม่สามารถล่าถอยได้แน่แล้ว หวังเอ้อโกวที่อายุน้อยที่สุดจึงคว้าไม้ค้ำแผงแล้วโยนมันออกไป

ฝึบ ฝึบ ฝึบ!

เอ้อหู่เงี่ยหูฟังทิศทางลม ครั้นยืนยันตำแหน่งได้แล้วจึงกระโดดคว้าไม้ท่อนนั้น แล้วเริ่มกวาดอาวุธเต้นเพลงทวนไปรอบ ๆ ทันที

เคร้ง เคร้ง เคร้ง......

หน่วยลาดตระเวนแปดนายถูกบังคับให้ล่าถอย

หนึ่งในนั้นตะโกนด้วยความโกรธ “ผู้ใดกล้าโยนไม้ให้เขา?!”

หวังเอ้อโกวหดคอลง และซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มสมาชิกแผงขายปลา เขาตัวเล็กมาก เมื่อครู่จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเขา

สิงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “หวังโปลู เจ้าขัดขวางการจับกุมของเจ้าหน้าที่ ทั้งยังคิดโจมตี เจ้าคิดต่อต้านงั้นหรือ?"

“ข้า…”

เอ้อหู่ลังเลถือไม้ไว้แน่น ใจหนึ่งก็อยากจะโยนมันทิ้งไป แต่เขากลัวว่าหากไม่มีมันอยู่แล้ว เขาจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้

หวังซื่อไห่ครุ่นคิดอยู่นาน ทันใดนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า “นายท่านสิง ข้าเป็นคนเรียบง่ายมาก หากท่านยอมปล่อยสหายข้า ข้าก็จะจ่ายเงินให้ แต่หากท่านตั้งตัวเป็นศัตรู ข้าก็จะสู้กับท่านให้ตายกันไปข้าง ไม่รู้ทราบว่านายท่านสิงต้องการผูกมิตรหรือเป็นศัตรูกับพวกเรากันแน่?”

“หึ เจ้ากล้าข่มขู่เจ้าหน้าที่ในเวลากลางวันแสก ๆ ช่างบังอาจยิ่งนัก จับกุมเขาด้วย!”

สิงซานที่ขมวดคิ้วในตอนแรกถลึงตาโพลง ด้วยประกายสว่างวาบดาบจีนก็พาดอยู่บนคอของหวังซื่อไห่

“อา เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

ใบมีดเย็นเฉียบกดเข้าไปในคอ แม้ว่าหวังซื่อไห่จะหวาดกลัว แต่ความสับสนนั้นมากกว่า

เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเห็นหวังหยวนเจรจากับจ้าวอู่ด้วยคำพูดเหล่านี้กับตาของเขาเอง

จากการเดาของเขา สิงซานอาจจะมาข้องแวะกับพวกเขาเพราะเรื่องเงิน