บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 666

หวังหยวนยิ้มและพยักหน้า

“ดีมาก สิ่งที่ข้าขอให้เจ้าทำตอนนี้ คือไปปลอบขวัญให้กำลังใจผู้คน บอกพวกเขาว่าอย่าตื่นตระหนก บอกพวกเขาว่าถ้าพวกเขายืนหยัดในวันพรุ่งนี้ได้ วันต่อไปพวกเขาก็จะยืนหยัดต่อไปได้ ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะใช้วิธีการอะไร แต่วันนี้เจ้าต้องปลอบขวัญผู้คนให้ได้สักหน่อยก็ยังดี”

"ทำได้ไหม?"

หวังหยวนพูดช้า ๆ พวกขุนพล นายพันและนายร้อยหลายคนต่างก็พยักหน้า

แม้ว่าในเมืองตอนนี้จะตกในสภาวะตื่นตระหนก แต่ออกไปไหนไม่ได้ ด้วยความสิ้นหวัง บางคนก็แค่ซ่อนสีหน้าร้องไห้อย่างขมขื่น มันง่ายที่จะปลอบพวกเขาให้สงบสติอารมณ์

"คืนนี้พวกเจ้าทุกคนนอนหลับพักผ่อนกินข้าวให้ดี พรุ่งนี้นอกเมืองจะไม่เห็นทหารสักคน!"

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็โบกมือให้พวกเขาออกไป

หลายคนไม่เชื่อว่าหวังหยวนจะทำได้จริง ๆ!

แต่ออกไปจากที่นี่ดีกว่า ทำตามที่หวังหยวนได้ว่าไว้ ขุดคูเมืองและปลอบขวัญให้กำลังใจผู้คน!

ในเวลานี้ เฉิงเหลียวอดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า "เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?"

หวังหยวนยิ้มและพูดว่า "แม่ทัพของกองทัพชิงชวนชื่อเจิ้งไท่ชิงสินะ ข้าได้ยินมาว่าคน ๆ นี้มีพรสวรรค์ในการเป็นผู้นำกองทัพใช่หรือไม่?"

เฉิงเหลียวพยักหน้า "นั่นก็จริง แต่คน ๆ นี้เป็นแค่คนธรรมดา แต่เขาพอมีความสามารถอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้น คงไม่สามารถสั่งการกองทัพสามหมื่นนายได้!"

ตอนนี้ต้าเย่มีกำลังทหารไม่เพียงพอ และทหารสามหมื่นนายไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ

ท้ายที่สุดแล้วนี่ไม่ใช่สงครามหรือการรุกล้ำชายแดน คนสามหมื่นคนก็เพียงพอที่จะทำให้สถานการณ์โดยรอบสงบลงได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมองออกได้ว่าเจิ้งไท่ชิงใช้หมู่บ้านต้าเฟิงเป็นเหยื่อล่อเพื่อหลอกให้เปิดประตูเฉิงโจว ค่อนข้างมีฝีมือทีเดียว!

คนแบบนี้เย่อหยิ่งมาก!

"ข้ารู้แล้ว..."

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน