บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 713

หลังจากพูดแบบนี้ อากู่ฉาก็กระแอมเบา ๆ และเพิกเฉยต่อมัน

ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่กลับหัวเราะขึ้นมา “ไม่เป็นไร มันเป็นเพียงเพื่อความรื่นรมย์เท่านั้น”

และในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นอีกครั้ง

“ไทเฮา การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ก็จบลงแล้ว ไม่สู้มาเพิ่มตวามรื่นรมย์ด้วยบทกวี ท้ายที่สุดแล้ว การชักปืนและร่ายรำกระบี่ในงานเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่ในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องดีนัก”

มีใต้เท้าคนหนึ่งเสนอแนะทันที

เซียวฉู่ฉู่หัวเราะและพยักหน้า “ก็ดี ทว่าการเพิ่มความรื่นรมย์เช่นนี้กลับไม่น่าสนใจเท่าไหร่ ไม่สู้ดวลวรรณกรรมกันเสียดีกว่า ผู้ชนะจะได้รับรางวัลใหญ๋จากข้า ทุกท่านคิดเห็นอย่างไรเล่า?”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เหล่าขุนนางที่อยู่ด้านล่างต่างก็ตื่นเต้นยิ่งนัก

“ข้อเสนอแนะของไทเฮา ช่างดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!”

ไทเฮาก็หัวเราะเช่นกัน “เช่นนั้นก็เริ่มกันเลยเถอะ”

เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้น เขาก็กระพริบตา ดูเหมือนว่านี่เป็นโอกาสที่ตัวเองจะเอ่ยขอแต่งงาน!

ไทเฮาผู้นี้เชื่อใจตัวเขามากจริง ๆ ในวันเฉลิมฉลองยิ่งใหญ่เช่นนี้ ให้เขาเอ่ยขอแต่งงาน นางต้องมีเหตุผลเป็นแน่

และรางวัลใหญ่นี้ก็คือเหตุผล

อย่างไรก็ตาม นางจะมั่นใจได้อย่างไรว่าตัวเขาจะชนะ?

ขุนนางทุกคนเริ่มท่องบทกวีและแต่งบทกวี และบทกวีของหลาย ๆ คนก็มีความพิเศษมาก

หวังหยวนไม่ได้พูดอะไร เขากำลังรอโอกาสอยู่

เขาเชื่อว่าต้องมีคนให้โอกาสเขาอย่างแน่นอน

แม้ว่าจะไม่มีก็ตาม เขาก็จะสร้างโอกาสให้ตัวเอง

“ใต้เท้าเกา ข้าได้ยินมาว่าท่านมีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมที่ไม่ธรรมดา เหตุใดท่านไม่ท่องสักบทเล่า?”

หวังหยวนมองไปที่เกาเล่อแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

เกาเล่อหัวเราะและพูดว่า “คุณชายหมิงถัน ข้าจะกล้าท่องบทกวี และแต่งบทกวีต่อหน้าท่านได้อย่างไรเล่า? นั่นเป็นการประมาณความสามารถของตัวเองสูงเกินไปจริง ๆ”

หวังหยวนยิ้มตอบและพูดว่า “ใต้เท้าเกา โปรดอย่าพูดอย่างนั้นเป็นอันขาด ข้าแค่มีความชอบในความงาม ความงาม และยังมีบทกวีที่สวยงาม ข้าล้วนชื่นชอบ”

หวังหยวนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบาจนเกินไป ไม่เพียงแต่เกาเล่อเท่านั้นที่ได้ยิน แต่ยังมีขุนนางอีกหลายคนที่อยู่รอบตัวเขาก็ได้ยินด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน