บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 863

เมื่อหวังหยวนเห็นว่าสตรีทั้งสามไม่รู้จะพูดอะไร เขาจึงพูดว่า “อันที่จริงแล้วตำแหน่งของเราไม่ใช่การค้าขาย!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่ซื่อหานและหวงเจียวเจียวต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดแล้ว สตรีอย่างพวกนางทั้งสองคนยังไม่เคยเจรจากันการอย่างเต็มตัว ในทางกลับกัน หูเมิ่งอิ๋งเข้าใจทันที!

“คุณชาย...ท่านหมายถึงว่าเราจะเป็นต้นตำหรับเจ้าแรกหรือ?”

หูเมิ่งอิ๋งอดไม่ได้ที่จะพูด และหวังหยวนพยักหน้าทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้

“ถูกต้อง! ตำแหน่งของเราก็คือ ทรัพยากรแรกแหล่งที่มาของสินค้าที่จัดวางขาย!”

หลังจากที่หวังหยวนพูดเช่นนี้ หูเมิ่งอิ๋งก็ขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แต่ว่าคุณชาย เรามีสินค้าดีเช่นนี้ หากเราปล่อยให้คนอื่นเอาไปขาย ซ้ำยังปล่อยให้คนอื่นเอาผลกำไรไป เราก็จะได้กำไรน้อยลงนะเจ้าคะ?”

หวังหยวนย่อมเข้าใจความจริงข้อนี้ แต่เขากลับยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องจริง ทว่า...ในดินแดนต้าเย่นี้มีแคว้นเมืองและลำธารมากมาย หากเราทุกคนทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อนำไปขาย เราจะขายได้ครอบคลุมทุกพื้นที่ได้อย่างไร?”

“ปล่อยให้คนอื่นทำกำไร พวกเขาจะได้ทำงานหนักขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น หากเราทำเองล่ะก็ จะต้องจ้างกี่คนกัน?”

“เพียงแค่เรื่องการจัดการเพียงอย่างเดียว จำเป็นต้องมีคนที่น่าเชื่อถืออย่างน้อยหนึ่งคน ในทุกสถานที่ถูกไหม? มันลำบากเกินไปจริง ๆ”

เมื่อสตรีทั้งสามคนได้ยินก็ถึงกับตกใจ!

ที่แท้หวังหยวนก็คิดที่จะขยายกิจการของเขาแพร่กระจายไปทั่วแผ่นดินต้าเย่!

หากเป็นเช่นนี้จริง ๆ แสดงว่าไม่สามารถซื้อด้วยตัวเองได้จริง ๆ ท้ายที่สุดแล้ว มีคนมากมายและควบคุมได้ยาก!

“เราทำหน้าที่เป็นแหล่งกระจายสินค้า และพวกเขามาเติมสินค้าแล้วนำไปวางขายเอง ด้วยวิธีนี้ สินค้าของเราจะถูกขายได้อย่างรวดเร็ว ส่วนพวกเขาก็จะได้กำไรด้วย ดังนั้นพวกเขาย่อมเต็มใจที่จะทำมัน”

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ หูเมิ่งอิ๋งก็พูดอีกครั้ง “แต่... วิธีนี้ยากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ? เราเดินทางไกลจากเมืองหลิงมาถึงเมืองอัน ข้าเกรงว่าพวกเขาคงจะไม่เต็มใจซื้อกระมัง?”

การเดินทางแสนไกลและอันตรายมากมาย หากเจอโจรหรืออะไรสักอย่างเข้า ก็จะจบสิ้นไม่ใช่หรืออย่างไร?

หวังหยวนก็ตระหนักรู้ถึงเรื่องนี้แล้วพยักหน้า “นี่ก็เป็นเรื่องสำคัญที่ข้าอยากจะพูด เราจะส่งสินค้าเหล่านี้ให้พวกเขา และส่งมอบถึงมือของพวกเขา ด้วยวิธีนี้พวกเขาสามารถสร้างกำไรที่บ้านได้ แล้วเหตุใดพวกเขาจะไม่ยินดีทำเล่า?”

“นี่…นี่มันจะยากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ…?”