บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 889

“หม่อมฉันไม่ได้เรียกหาหมอหลวงเพคะ...”

ก่อนที่เสียนกุ้ยเฟยจะพูดจบ นางก็เห็นสีหน้าฮ่องเต้ดูจริงจังขึ้นทันที ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “เหลวไหล!”

“เรื่องร้ายแรงถึงเพียงนี้ เจ้าจะไม่เรียกหาหมอหลวงได้อย่างไร เรียกหมอหลวงเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสียนกุ้ยเฟยก็จับมือฮ่องเต้ไว้ทันที แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฝ่าบาท พระองค์เสด็จมาที่นี่เพื่อพบหม่อมฉัน หม่อมฉันก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วเพคะ”

“หากพระองค์ประสงค์ที่จะอยู่กับหม่อมฉันที่นี่ คงดีกว่าหมอหลวงหรือยาดีใด ๆ มากเพคะ”

เสียนกุ้ยเฟยมองฮ่องเต้ด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำ แล้วพูดเบา ๆ

“ฮ่าฮ่า ที่แท้ก็ป่วยเพราะคิดถึงข้านี่เอง เอาเถิด คืนนี้ข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่ก่อน แล้วค่อยกลับ”

นัยน์ตาของเสียนกุ้ยเฟยฉายแววกังวล แม้จะยิ้มแย้มอยู่ก็ตาม แม้ว่าแผนของนางจะสำเร็จ แต่นางก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ

วันรุ่งขึ้นฮ่องเต้เสด็จออกไปแต่เช้าตรู่

เสียนกุ้ยเฟยใส่ยาที่เซิ่งฟางสี่มอบให้นางในมื้อเช้าของฮ่องเต้ วิธีนี้จะช่วยไม่ให้ฮ่องเต้ประชวรทันที เมื่ออยู่ในตำหนักของนาง ความสงสัยก็จะมุ่งไปยังผู้อื่นแทน

ตามที่คาดไว้ภายในเพียงวันครึ่ง พระพักตร์ของฮ่องเต้ก็เริ่มหมองคล้ำลงอย่างรวดเร็ว

เช้าวันต่อมา ฮ่องเต้เสด็จไปราชสำนักตามปกติ แต่สีหน้าหดหู่เซื่องซึม อาการทรุดลงราวกับจะไม่สามารถฟื้นตัวได้อีก

พระพักตร์ของฮ่องเต้ซีดเซียว บางครั้งก็งีบหลับด้วย

เมื่อข้าราชบริพารเห็นเช่นนี้ ก็วิตกกังวลมาก พวกขุนนางชั้นผู้ใหญ่ลังเล คล้ายอยากจะพูดบางอย่าง

“มีเรื่องก็รายงานมา หากไม่มีก็เลิกประชุมได้”

ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ ใบหน้ายังคงกังวลเล็กน้อย ดูใจร้อนมาก

ผู้นำขุนนางชั้นผู้ใหญ่โค้งคำนับทันที แล้วกล่าวด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ!”