บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 907

หลังจากที่เซิ่งฟานสี่พูดจบ พระสนมเสียนกุ้ยเฟยก็ตกใจมาก

“พี่...หมายความว่า...ให้ข้าลงมือกับฝ่าบาทรึ...? แต่...ไม่รีบเกินไปหน่อยหรือ?”

พระสนมเสียนกุ้ยเฟยคิดว่าการปล่อยให้จักรพรรดิซิงหลงป่วยไปอย่างช้า ๆ ถึงตอนนั้นลูกชายของนางจะมีโอกาสได้เป็นรัชทายาท

เมื่อได้เป็นรัชทายาทแล้ว ทุกอย่างก็เป็นอันจบ

แต่ใครจะรู้ ที่พี่ใหญ่จะสื่อคือรอนานขนาดนั้นไม่ได้!

เซิ่งฟานสี่เองก็รู้ว่าเขาร้อนรนอยู่ไม่น้อย

แต่...

เขารอไม่ไหวแล้ว!

ถ้ามัวแต่รอแบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ!

จักรพรรดิซิงหลงสงสัยตระกูลหลักทั้งสี่อยู่แล้ว หากพวกเขาไม่ลงมือ จักรพรรดิซิงหลงจะค่อยๆ ทำให้พวกเขาอ่อนแอลง

ท้ายที่สุดแล้ว จักรพรรดิซิงหลงก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนหมูในคอก เลี้ยงให้โตรอเวลาถูกเชือด!

ตอนนี้จักรพรรดิซิงหลงทรงประชวร เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือ!

หากทิ้งโอกาสนี้ พูดตามตรง ไม่รู้จริง ๆ ว่าเมื่อไหร่จะมีช่วงเวลาแบบนี้ได้อีก!

“น้องพี่ เวลาไม่คอยท่า หากเราไม่ลงมือตอนนี้ โอกาสก็จะน้อยลงเรื่อย ๆ.นะ!”

เซิ่งฟานสี่พูดขึ้นมา หลังจากพูดจบ พระสนมเสียนกุ้ยเฟยก็กังวลมาก!

เดิมทีนางไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้เลย!

“พี่ชาย พี่...พี่จะทำอะไร?”

พระสนมเสียนกุ้ยเฟยกล่าวอย่างกังวล

หลังจากพูดจบ เซิ่งฟานสี่ก็กล่าวว่า “เพิ่มปริมาณยา ทำให้จักรพรรดิซิงหลงอาการทรุดลงไปอีก ตอนนั้นในราชสำนักก็ตกจะอยู่ในความวุ่นวาย เราจะฉวยโอกาสนั้นเอาบังลังก์ต้าเย่มาให้หย่งเอ๋อร์!”

หากจักรพรรดิซิงหลงอาการทรุดลง ถึงมีฮองเฮา มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี!

สถานการณ์เลวร้ายที่สุด คือตระกูลไป๋เตรียมพร้อมทุกอย่างไว้แล้ว ในเวลานั้นฮองเฮาจะเข้ามาดูแลราชสำนัก ตระกูลเซิ่งก็จะทำการยึดอำนาจจากตระกูลไป๋!