บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 909

ตอนไปใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ แต่พอกลับไปใช้เวลาแค่วันเดียวเท่านั้น

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังหยวนก็เข้ามาในเมือง

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทั้งสามสาวที่ได้เห็นหวังหยวนก็หลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมาทันที

ในสามวันมานี้ พวกนางกังวลและกระวนกระวายใจเหลือเกิน

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าบอกเจ้าแล้ว ครั้งนี้ข้าจะรีบกลับมา เป็นห่วงอะไรกัน หืม”

หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

แต่หลี่ซือหานอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ข้า...ข้าไม่ห่วง เป็นน้องหูและน้องหวงต่างหากที่ห่วงท่านจนนอนไม่หลับเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งสองสาวก็ไม่พอใจทันที และพูดประชดเบา ๆ “ฮึ ไม่รู้ว่าใคร ข้าวน้ำไม่แตะ เฝ้ารอที่หน้าประตูทุกวัน”

“ใช่แล้ว! ยังมาพูดแบบนั้นกับเราอีก คุณชาย พี่หลี่เป็นคนที่เป็นห่วงท่านมากที่สุด!”

ผู้หญิงสองคนอดไม่ได้ที่จะแย้งกลับ เมื่อได้ฟังแบบนี้ หวังหยวนก็หัวเราะออกมา

ในตอนกลางคืน หลี่ซือหานนอนอยู่บนเตียงกอดหวังหยวนและพูดเบา ๆ “ท่านพี่ เมื่อท่านกลับมาแล้ว มาจัดงานแต่งงานกันเถอะ เอาล่ะ...น้องสาวทั้งสองแทบรอไม่ไหวแล้ว…”

หลี่ซื่อหานรีบพูด ทั้งสองคนมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน เหมือนนางกับหวังหยวน

ตอนนี้ไม่มีแม่สื่ออย่างเป็นทางการให้แต่งงาน ใกล้ชิดกับหวังหยวนมากเกินไปย่อมรู้สึกดูไม่ดีอยู่แล้ว

เช่นเดียวกับตอนนี้ ทั้งหูเมิ่งอิ๋งและหวงเจียวเจียวก็อยากกอดหวังหยวนเหมือนหลี่ซื่อหาน

น่าเสียดาย...

ตอนนี้พวกนางยังคงเขินอายอยู่!

หวังหยวนยิ้มและเข้าใจยู่แล้ว “เอาล่ะ กลับไปแต่งงานกัน!”

เมื่อมีสาวสวยเช่นนี้มาด้วย หวังหยวนก็ทำให้พวกนางผิดหวังไม่ได้

“ท่านพี่...ท่าน...ท่านต้องการข้าไหม...”

ในตอนนั้น จู่ ๆ หลี่ซื่อหานก็พูดออกมา น้ำตาก็ไหลออกมาดูน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ

หวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “อย่าพูดเช่นนี้… เราแต่งงานร่วมหอลงโลงกันแล้ว? ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนี้?”

หลี่ซือหานมองหวังหยวนและพูดอย่างรักใคร่ว่า “ข้าไม่สนเรื่องงานแต่งงาน ข้าสนใจแค่ได้อยู่กับสามีตลอดไปเท่านั้น…”

“และอีกอย่าง...เราเป็นสามีภรรยากันมานานแล้ว...”