บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 911

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็เหนื่อยใจ ชายผู้นี้เป็นนักฆ่า ในหัวของเขามีแต่การฆาตกรรมกับลอบวางเพลิง ไม่ได้ฉลาดมากนัก

หวังหยวนรู้สึกสิ้นหวัง ดูเหมือนว่าจะต้องเปลี่ยนเจ้านายเสียแล้ว

“ลูกพี่เป่ยซา เราเข้าไปคุยกันข้างในดีหรือไม่?”

หวังหยวนยิ้ม เมื่อเขาพูดจบ ลูกพี่เป่ยซาก็ไม่ได้คิดมาก รีบพยักหน้าทันที

ก่อนจะมองหวังหยวนหัวจรดเท้า เขาเป็นนายน้อย ส่วนชายที่อยู่ข้าง ๆ ก็น่าจะมีความสามารถในการต่อสู้ แต่กลุ่มเป่ยซามีคนนับร้อย พวกเขาคงสู้ไม่ไหวแน่ จึงไม่ต้องกังวลว่าชายสองคนนี้จะมีกลอุบายซ่อนอยู่

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องโถง หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ลูกพี่เป่ยซา เจ้าไม่ได้แต่งตั้งหัวหน้ารอง หรือหัวหน้าคนที่สามเลยหรือ?”

ลูกพี่เป่ยซาถอนหายใจทันที อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “กลุ่มเป่ยซามีคนเพียงไม่กี่คน การมีผู้นำหลายคนจะมีประโยชน์อันใด ข้าจัดการเองคนเดียวได้”

หวังหยวนได้ยินก็ยิ่งหดหู่มากขึ้น แต่ก็ยังพูดว่า “ธุรกิจที่ข้าจะนำมาคุยกับเจ้าวันนี้นั้นง่ายมาก นั่นคือการร่ำรวยไปด้วยกัน”

“ร่ำรวยไปด้วยกันหรือ?”

เมื่อลูกพี่เป่ยซาได้ยินก็สับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าหมายความเช่นไร

เป็นไปได้หรือไม่ว่าชายผู้นี้ ก็เป็นคนประเภทชอบสังหารคนจุดไฟเผาเหมือนกัน?

“ถูกต้อง ข้าต้องการสร้างเส้นทางการค้า เมื่อคนขนส่งสินค้าเพื่อทำการค้าขาย กลุ่มเป่ยซาต้องคอยคุ้มกันตลอดทาง นี่เป็นธุรกิจระยะยาว ไม่ใช่เพียงแค่วันสองวัน เพราะอย่างนั้น...กำไรจึงสูงมาก”

“คำถามเดียวก็คือ กลุ่มเป่ยซาจะสามารถคุ้มกันได้หรือไม่!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลูกพี่เป่ยซาก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

“ของมีค่านั่นคืออะไร?”

ดวงตาของเป่ยซาเป็นประกาย!

เขาเคยมีส่วนร่วมในการคุ้มกันสิ่งของมีค่า แต่ก็ไม่เคยส่งมันคืนเลย!

เขากลับยักยอกมันเก็บไว้เสียเอง!