บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 121

บทที่ 121 ระหว่างบิดากับบุตรสาว

ข้อเสนอของเซียวไห่ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ยอดเยี่ยม　　

มองจากภาพรวม ได้ตัวกู้อ้าวเวยเท่ากับได้รับการสนับสนุนจากจวนเสนาบดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอำนาจเบื้องหลังของนาง บวกกับความอ่อนแอทางร่างกายของซูพ่านเอ๋อร์ในยามนี้ หากถึงคราวที่ซ่านจินจื๋อขึ้นครองราชบัลลังก์อย่างไรก็ต้องมีทายาท และไม่ว่าจะมองจากมุมไหน กู้อ้าวเวยเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

“สามีมากภรรยามีมากมาย ไม่ใช่ว่าท่านจะต้องรักใคร่กันกับนาง ในวันหน้าเพียงอย่าได้ทอดทิ้งพระชายา ยิ่งนางอยู่ข้างกายท่านได้มากเท่าไร ก็สามารถช่วยเหลือท่านได้มากเท่านั้น” เซียวไห่ลดเสียงกระซิบ

เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร เพียงแค่เขาชอบกู้อ้าวเวยมากกว่าซูพ่านเอ๋อร์

อีกอย่าง ตราบใดที่ซ่านจินจื๋อไม่ละทิ้งกู้อ้าวเวย ในมือก็มีตัวเบี้ยเพิ่มขึ้นอีก

แล้วเซียวไห่ก็ไม่ได้สนหรอกนะว่ากู้อ้าวเวยจะยินยอมเคียงข้างซ่านจินจื๋อหรือไม่

“ท่านอ๋อง แม่นางซูฟื้นแล้ว!กำลังอาละวาดต้องการพบท่านพะยะค่ะ!” คนสนิทวิ่งเข้ามา ซ่านจินจื๋อนิ่งไปทั้งร่าง เซียวไห่ที่อยู่ด้านหลังกลับเอาแต่ตบบ่าของเขา “ถ้าหากท่านต้องการให้สองหญิงงามเข้าสู่อ้อมอกจริง ไม่สู้ไปพูดกับซูพ่านเอ๋อร์ให้ชัดเจนเสียก่อน”

“อืม” ซ่านจินจื๋อตอบโดยไม่ได้คิด พลันสาวเท้ามุ่งสู่เรือนหลักอย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันจะเข้าสู่ตัวเรือน ซ่านจินจื๋อได้ยินเสียงของบางอย่างแตกกระจายดังมาจากด้านใน ยังมีเสียงสะอื้นของซูพ่านเอ๋อร์ และเสียงปลอบของเมี่ยวหารที่แทบจะถูกกลบด้วยเสียงกรีดร้องของซูพ่านเอ๋อร์ แต่เมี่ยวหารก็ยังคงกดนางไว้กับเตียงอย่างเหนียวแน่น “ก่อนที่ท่านอ๋องจะพบว่าท่านจงใจหาเรื่อง......”

ผ่านไปชั่วครู่ ซูพ่านเอ๋อร์ที่ถูกเมี่ยวหารปิดปากมาโดยตลอดก็พูดขึ้นว่า “ข้าแค่อยากพบหน้าพี่จื๋อ! ข้าไม่ชอบกู้อ้าวเวยและก็ไม่ชอบองค์ชายสี่ด้วย!

ตอนที่ซูพ่านเอ๋อร์ใกล้ฟื้นก็ได้ยินเมี่ยวหารพูดว่าท่านอ๋องไปหากู้อ้าวเวย แต่กลับไม่ทำอะไรกับกู้อ้าวเวยสักอย่าง ชัดเจนแล้วที่ทราบเรื่องนี้ว่าเดิมทีเป็นแผนการของซูพ่านเอ๋อร์

“ข้ารู้” ซ่านจินจื๋อผลักประตูเดินเข้ามา

เมี่ยวหารรีบรุดไปคุกเข่าที่ด้านข้าง ส่วนซูพ่านเอ๋อร์หันร่างสู่อ้อมกอดของซ่านจินจื๋อด้วยความซวนเซ ซ่านจินจื๋อรับร่างนางไว้อย่างมั่นคง คำพูดที่ต้องการจะกล่าวเมื่อครู่ถูกซูพ่านเอ๋อร์ทำให้ต้องกลืนลงคอไป

“พี่จื๋อ! ข้าไม่ต้องการเห็นองค์ชายสี่และกู้อ้าวเวย”....ข้าเกลียดพวกเขา พวกเขาต้องการความชื่นชอบจากท่าน” ซูพ่านเอ๋อร์รั้งชายเสื้อของเขาร้องไห้ด้วยเสียงอันแผ่วเบา “ข้ามีเพียงท่านนะพี่จื๋อ......”

ซ่านจินจื๋อตกตะลึงชั่วขณะ นึกไม่ถึงว่าซูพ่านเอ๋อร์จะยอมรับเรื่องนี้จริงๆ

ในความทรงจำของเขา นี่หรือซูพ่านเอ๋อร์ที่เคยใสซื่อบริสุทธิ์ปานนั้น

“ข้าในฐานะราชวงศ์สักวันก็ต้องมีทายาทสืบทอด ตำแหน่งพระชายาเป็นได้เพียงของกู้อ้าวเวย” เป็นครั้งแรกที่ซ่านจินจื๋อผลักไสซูพ่านเอ๋อร์ออกเบาๆ ซูพ่านเอ๋อร์ร่ำไห้หนักหน่วงยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ ซ่านจินจื๋อได้อุ้มนางส่งถึงที่เตียง

ซูพ่านเอ๋อร์จับแขนเสื้อของซ่านจินจื๋อ มองเขาด้วยแววตาอันเหลือเชื่อ “พี่จื๋อ ทำไมกัน! ท่านเคยรับปากข้าแล้ว.....”

“หากมีวันที่ข้าขึ้นครองราชบัลลังก์ จะมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เป็นฮองเฮาของข้า” ซ่านจินจื๋อเอี้ยวกายจุมพิตหน้าผากของซูพ่านเอ๋อร์

ซูพ่านเอ๋อร์ไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องราวจะเปลี่ยนเป็นเช่นวันนี้

เรียวริมฝีปากล่างขบแน่น นางเอื้อมคว้าเข้าที่ไหล่ของซ่านจินจื๋อ “หรือว่าท่านชอบกู้อ้าวเวยเข้าแล้ว.....”

“ใช่” แต่ไรมาซ่านจินจื๋อไม่อาจพูดเท็จกับนาง

ท่าทีของนางหายใจไม่ออกราวกับคนจมน้ำ ดวงตาที่แดงระเรื่อและหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นเปียกชื้นอาบไปครึ่งแก้ม “เพราะเหตุใด......นางมีอะไรดีกัน””