บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 123

บทที่ 123 ความทรงจำใบไม้สีเขียว

ใต้แสงจันทร์อันหนาวเย็น ซ่านจินจื๋อมองนางที่บ่นไปร้องไห้ไป กระทั่งน้ำตาที่รินไหลลงมาไม่ขาดสายได้หยดแหมะลงพื้นติดๆกันอย่างต่อเนื่อง สาเหตุเพราะความเจ็บปวดในตอนหลังจึงร้องไห้อย่างหนักหน่วงขึ้นไปอีก

ซ่านจินจื๋อมองฝ่ามือที่บาดเจ็บแล้วยังมีถ้วยที่แตกเป็นเศษๆอยู่ข้างโต๊ะหิน พลันคิ้วขมวด ถ้าหากเมื่อสักครู่เชื่อคำพูดเซียวไห่และมาหา กู้เฉิงก็คงไม่กล้าระบายโทสะใส่กู้อ้าวเวยใช่ไหม

ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของซูพ่านเอ๋อร์

ผ่านไปชั่วครู่ กู้อ้าวเวยที่นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดก็ลุกโงนเงนขึ้นมาอย่างกระทันหัน เดินมาคว้าไหสุราที่อยู่ข้างกายซ่านจินจื๋อกลับไปแล้วยังตบเข้าไปที่ไหสุราพลางกล่าวว่า “นี่ของข้า”

นางเช็ดน้ำตาด้วยมือเปล่า ซ่านจินจื๋อจนปัญญาที่จะสื่อสารกับนาง จึงปล่อยไหสุราใบนั้นไปให้ และใช้มือแบกร่างผอมบางนั้นยกขึ้นบ่า

“ปล่อยข้าลงนะ! เจ้าคนชั่ว! ข้าจะวางยาพิษท่าน!”น้ำตาของกู้อ้าวเวยไหลมาอย่างหนักหน่วง จนนางรู้สึกมวนท้องต้องการจะอาเจียนออกมา

ซ่านจินจื๋อพานางไปที่มุมกำแพงวิหารเฟิ่งหมิง ขณะตบเข้าที่บ่าของนางได้ทำให้นางอาเจียนออกมาจนเลอะเทอะ

กู้อ้าวเวยที่ใช้แขนยันกำแพงได้ดึงแขนเสื้อของซ่านจินจื๋อมาเช็ดมุมปาก แล้วพูดพึมพำขึ้นมา “ข้าเกลียดกู้เฉิง เขาไม่ใช่พ่อของข้า”

“แต่เขาเป็นพ่อของเจ้า” ซ่านจินจื๋อสะบัดแขนเสื้ออย่างรังเกียจ กลับต้องประคองนางขึ้นมาจากมุมกำแพงสกปรกอย่างไม่มีทางเลือก

กู้อ้าวเวยนึกอยากจะสะบัดเขาออกด้วยความไม่พอใจ แต่กลับถูกเขาจับไว้จนแน่น

ซ่านจินจื๋อจ้องตากลับอย่างดุเดือด กู้อ้าวเวยทุบกำปั้นเข้าที่หน้าอกของซ่านจินจื๋อปลายนิ้วกลับพันเข้ากับปกเสื้อของเขากระทั่งทำให้ร่างของตนเข้าไปชน “มีเพียงซ่านจวนฮ่าวที่ดีกับข้า...ทำไมพวกท่านจึงไม่ดีกับข้าบ้าง ข้าเองก็อยากถูกชมชอบ”

ซ่านจินจื๋อตะลึงงันได้แต่ถอนหายใจเบา

กู้อ้าวเวยกับซูพ่านเอ๋อร์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ท่านอาจารย์ในอดีตนั้นถึงแม้ซูพ่านเอ๋อร์จะซุกซนอย่างไรก็ยังได้รับความโปรดปรานอย่างที่สุด แทบจะคว้าเดือนดาราทั้งหมดบนท้องฟ้ามาให้กับนาง ทว่ากู้อ้าวเวยในวัยเยาว์ไม่เคยได้รับความรักจากบิดา ในภายหลังเพื่อทำให้บิดาชายตามองนางมากขึ้น จึงก่อให้เกิดนิสัยหยิ่งผยองและหยาบคายแต่ก็ไม่ยินยอมออกไปยั่วยุผู้คน สุดท้ายก็แต่งเข้ามาในจวนอ๋อง

ซ่านจินจื๋อไม่เคยให้ทั้งความรักและอิสรภาพกับนาง

แม้แต่กู้จี้เหยาเขาก็เคยชื่นชมชุดแพรต่วนจิ่นอี หรือไม่ก็เคยมอบของบางสิ่งให้กับมารดานาง

เหลือเพียงกู้อ้าวเวยที่เขาไม่เคยมอบอะไรแก่นางเลย แม้แต่สัญญานั่นเขาก็สามารถเปลี่ยนใจโยนทิ้งได้ภายในพริบตา

“ข้าอยากจะเปลี่ยนโลกนี้” คนในอ้อมแขนผลักเขาออกอย่างกระทันหันแล้วเดินเข้าไปในห้อง นางหยิบตำราแพทย์ส่วนหนึ่งออกมาจากในตู้อย่างทุลักทุเล ซ่านจินจื๋อสงสัยไม่ได้เลยว่าตรงที่นางชนตู้เมื่อสักครู่จะต้องม่วงเป็นจ้ำแน่ๆ

ทว่านางกลับไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้นทำเพียงแค่หยิบตำราออกมาวาง ดวงตาคล้ายกับแจ่มใสมากขึ้น “ไม่พอ...พื้นฐานก็ไม่พอ ข้าเพิ่งจะรู้แค่เล็กน้อย ร้องขอความรักอะไรกัน! ไม่สู้ตำราแพทย์พวกนี้ด้วยซ้ำ!”

นางหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง พลิกตำราแพทย์ในมือเหมือนกันกับความคลั่งของนาง เล่นกับสมุนไพรที่อยู่ข้างมือ คำพูดคำจาเต็มไปด้วยเหตุผล “ข้าคู่ควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปมากกว่าใครๆ ตำราเหล่านี้มันยังไม่พอ”

ซ่านจินจื๋อไม่เข้าใจคำพูดจริงๆเท็จๆของนางหลังจากดื่มสุรา ขณะที่ขาขวานางเกือบจะสะดุดล้มก็ถูกคนอุ้มขึ้นมาเพื่อจะโยนกลับไปบนเตียง กู้อ้าวต้องการสลัดแขนขาของนางให้หลุด

“