บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 126

บทที่ 126 เรื่องมงคลเกิดเปลี่ยนแปลง

กู้อ้าวเวยถูกปล่อยจากการกักบริเวณ

บุคคลแรกที่มาเยี่ยมเยือนกลับเป็นกู้จี้เหยา

นางสวมชุดกระโปรงสีฟ้าใบหน้าแค่ปัดผงแป้งเล็กน้อย ซึ่งเดิมทีนางก็งดงามอยู่แล้ว

วันนี้กู้อ้าวเวยดูเหมือนจะสำรวจเป็นพิเศษ กู้จี้เหยามีดวงตาคู่งามทรงเสน่ห์แสนเขย่าใจที่ได้มาจากมารดา แต่ไม่อาจเทียบเท่ากู้ฮูหยินที่ทรงเสน่ห์และงามสง่า ร่างสูงระหงแต่มิแข็งกร้าวอีกทั้งยังมีความสง่างาม

หากไม่บอกก็รู้ว่าเป็นหญิงงามงามหนึ่ง

“คาดไม่ถึงว่าพี่สาวที่มักจะถอยเพื่อรักษาความรอดตัวเองยังสามารถได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องด้วย” เมื่อดวงตาคู่งามของกู้จี้เหยาขีดเป็นเส้นตรง ความสง่างามที่เหลืออยู่น้อยนิดนั้นก็ได้อันตรธานหายไป

กู้อ้าวเวยวางอุปกรณ์ในมือลงอย่างไม่มีทางเลือกกล่าวด้วยเสียงอันเบา “เจ้ามาด้วยธุระใด?””

“น้องสาวมาเยี่ยมเยียนพี่สาวทั้งทีไม่ได้งั้นหรือ?”กู้จี้เหยาพลันกวักมือ หลานเอ๋อร์ที่อยู่ด้านหลังจึงได้นำกล่องผ้าสองใบมาวางยังเบื้องหน้าของกู้อ้าวเวย “กล่องผ้าสองใบนี้เป็นของที่ทิ้งไว้โดยมารดาของพี่สาว”

ชิงต้ายสีหน้าดำคล้ำไปแล้ว หลานเอ๋อร์กลับเปิดออกด้วยรอยยิ้มสดใส ภายในกล่องผ้าบรรจุด้วยปิ่นปักผมหยกงาม อีกกล่องบรรจุกระจกทองเหลืองลวดลายซับซ้อนที่ค่อนข้างมีอายุ และตัวบานกระจกยังแตกร้าว”

กู้อ้าวเวยเดินมาที่โต๊ะ ปลายนิ้วยังไม่ทันจะแตะปิ่นปักผม หลานเอ๋อร์กลับถือกล่องห่างออกมาเล็กน้อย

“นี่หมายความว่าอะไรหรือ?” กู้อ้าวเวยยิ้มน้อยๆพร้อมชักมือกลับ

“ย่อมเป็นการทำข้อตกลง ยามข้ามาถึงจวนยังมิเคยได้ปรนนิบัติท่านอ๋อง เพียงแค่พี่สาวช่วยเหลือกล่าวสักสองสามประโยคสมควรไม่ยากเกินไปกระมัง”กู้จี้เหยากลับทำท่าทางกลั้นขำ คล้ายกับรู้สึกว่าการกระทำของกู้อ้าวเวยที่ยื่นมือมาสำรวจเมื่อสักครู่นั้นน่าขันเป็นอย่างมาก

ชิงต้ายก้าวมายังเบื้องหน้า กู้อ้าวเวยกลับหัวเราคิกคักขวางนางไว้ พร้อมทั้งพยักพเยิดเชิดคางให้หลบไป “ที่น้องสาวพูดมานั้นมีเหตุผล”

“เช่นนั้นก็รอจนกว่าข้าจะได้ปรนนิบัติท่านอ๋อง....”

“ข้าเองย่อมสมควรทำข้อตกลงเช่นเดียวกันกับท่านพ่อ อนุมัติสักตำแหน่งให้กับเหยียนจือแลกเปลี่ยนกับของดูต่างหน้ามารดาข้าทั้งหมด” กู้อ้าวเวยกลับเอ่ยตัดบทนาง พลางทอดกายนั่งลงที่เบื้องหน้ากู้จี้เหยาด้วยรอยยิ้ม “นี่...สมควรไม่ใช่เรื่องยากเกินไปกระมัง”

กู้จี้เหยาตบโต๊ะขึ้นทันที โกรธจนสีหน้าเดี๋ยวคล้ำเดี๋ยวเขียว

หลานเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างกลับรีบขึ้นมาขวางกู้จี้เหยา “พระชายาล้อเล่นแล้วเพคะ ตำแหน่งการงานนั้นไฉนเลยจะต่อรองขอได้ง่ายปานนั้น”

กู้อ้าวเวยส่ายหน้าอย่างจนใจพลางโบกมือ “ชิงต้ายส่งแขก แต่ต้องทิ้งของมารดาข้าไว้”

“กู้อ้าวเวย เจ้าอย่าได้รังแกผู้คนมากเกินไป” กู้จี้เหยาที่เห็นชิงต้ายเข้ามาจะหยิบกล่อง จึงรีบนำกล่องผ้าทั้งสองใบรวบเข้าไปกอด

“แต่เดิมนั่นก็เป็นของมารดาข้า เจ้านำไปเป็นของตนเองนั่นต่างหากถึงเป็นการรังแกผู้คนอย่างแท้จริง” กู้อ้าวเวยนวดขมับศีรษะ นางกำลังศึกษาเหล่าใบสั่งยาที่ใช้การไม่ได้ซึ่งฉีหรัวส่งมาและไม่นึกอยากสนทนากับกู้จี้เหยาต่อ

กู้จี้เหยานึกจะขัด ทว่าหลานเอ๋อร์ที่ดูออกถึงสถานการณ์ในยามนี้จึงได้นำกล่องผ้ามอบออกไป

เมื่อออกมาจากจากวิหารเฟิ่งหมิง หลานเอ๋อร์จึงได้พูดต่อจากเมื่อสักครู่ “พระชายานับวันยิ่งผยองมากขึ้นเรื่อยๆ คุณหนูจะหาเรื่องไม่ได้นะเจ้าคะ ไม่สู้เก็บตัวต่อไป อย่างไรท่านก็ได้เข้ามาในจวนอ๋องแล้ว เวลายังเหลือเฟือเจ้าค่ะ”

“แล้วข้าจะต้องเก็บตัวไปอีกจนถึงเมื่อไรกันเล่า ท่านอ๋องไม่เคยเป็นฝ่ายมาหาข้าเองด้วยซ้ำ” กู้จี้เหยากำผ้าเช็ดหน้าแน่น