บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 127

บทที่ 127 เพลิงอัสนีช่วยชีวิต

ซ่านจินจื๋อปักหลักที่ประตู ชิงต้ายเงยหน้าขึ้นเห็นจึงถอยไปด้านข้าง

วันนี้กู้อ้าวเวยสวมชุดขนห่านสีเหลือง ผมเกล้ามวยสูง เพื่อที่จะไปพบฉีหรัวจึงแต้มผงชาด ส่วนคราบยาที่ปลายนิ้วยังไม่ได้ทำความสะอาดเรียบร้อยทว่ากลับทำให้ซ่านจินจื๋อมองตาไม่กระพริบ

ดวงตาสองคู่ประสานกัน ดวงตาคู่งามของกู้อ้าวเวยมิสู้กระจ่างใสเท่ากับในตอนแรก ทว่าได้อาบย้อมด้วยรอยยิ้มเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“ท่านอ๋องอยากตามหม่อมฉันไปภัตตาคารไป๋เว่ยหรือเพคะ?” กู้อ้าวเวยไม่ได้หยุดเดินเอาแต่ก้มหน้าลงเพื่อจัดการทำความสะอาดคราบยาตกค้างที่ปลายนิ้ว

กากยาภายในจวนกองเป็นพะเนินเทินทึก นางคุ้นเคยในการใช้น้ำล้างมือคราบยา แต่ครั้งนี้ได้รีบร้อนเกินไปจึงหลงเหลืออยู่บ้าง

“ได้ยินว่าข้างในที่นี่เจ้ามียาที่สามารถรักษาอาการไอของพ่านเอ๋อร์” ซ่านจินจื๋อเดินเข้ามาใกล้แล้วรั้งนางไว้ “ข้ามารับด้วยตนเอง”

“ได้สิเพคะ” กู้อ้าวเวยดึงมือของซ่านจินจื๋อที่รั้งไว้ออก

ซ่านจินจื๋อกลับไม่โกรธ เพียงแต่เดินตามนางเข้าไปในห้องแล้วเห็นนางเปิดหีบหาขวดยาอันไร้ระเบียบเหล่านั้น

ในขณะเดียวกันเขาได้พิจารณาทุกซอกทุกมุมของวิหารเฟิ่งหมิง แจกันโบราณที่อยู่ก่อนหน้านี้ได้ถูกกู้อ้าวเวยส่งไปที่วิหารชิงเฟิ่งของกู้จี้เหยา ของประดับตกแต่งที่เหลืออยู่ล้วนเป็นลี่วานที่มาเยี่ยมและมอบให้

ยามนี้บนชั้นวางกลับเต็มไปด้วยกล่องไม้ ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าเป็นสมุนไพรทั้งสิ้น

“เจอแล้ว” กู้อ้าวเวยที่กำลังหานั้นครึ่งหนึ่งของร่างนางอยู่ในหีบเสื้อผ้า หยิบกล่องไม้ขนาดเท่าฝ่ามือมาจากในหีบซึ่งภายในบรรจุไว้หลายห่อ “ส่วนของนายท่านเฮ่อ ทำได้แค่เพียงเท่านี้เอง ชิงต้ายเจ้าใช้เฉิงอีเฉิงเอ้อร์ไปซื้อสมุนไพรมาหน่อย”

กู้อ้าวเวยนำกล่องไม้ในมือส่งให้กับซ่านจินจื๋อ

พอไปเดินต่อที่ด้านนอกซ่านจินจื๋อกลับเดินตามติด เมื่อออกจากจวนมาก็ถือกล่องไม้ส่งให้กับเฉิงซาน

“ระยะนี้ไม่เห็นเจ้ามาเบิกเงินที่จวน สมุนไพรนี้ซื้อได้จากที่ไหน?”

“เอามาจากร้านยาจี้ซื่อถาง หม่อมฉันปรุงยาให้พวกเขา พวกเขาก็เลยให้สมุนไพรหม่อมฉันเพคะ แถมยังให้เงินเสียด้วย ปัจจุบันทำเงินได้กว่าสองร้อยตำลึงและก็ได้ส่งเข้าคลังหมดแล้วเพคะ” กู้อ้าวเวยเดินออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ

“คลัง?” ซ่านจินจื๋อเดินเคียงไหล่กับนาง มองนางจากด้านข้าง

“ก่อนหน้านี้ที่หม่อมฉันซื้อวัตถุดิบมา ใช้ไปมากกว่าหนึ่งพันสองร้อยตำลึง จึงคืนให้กับท่าน” กู้อ้าวเวยผินหน้ากันไปมองเขา

ในเมื่อวันหน้านางต้องการแก้แค้นซูพ่านเอ๋อร์บัดนี้ไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆ เงินส่วนนี้อย่างไรก็ต้องคืน

ซ่านจินจื๋อนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเดินเป็นเพื่อนนางจนถึงประตูหลักจวนอ๋องพลันรั้งข้อมือนางเอาไว้ “หลังจากงานแต่งของหยวนเอ๋อร์ ข้าจะตามเจ้ากลับตระกูลหยุน”

“เพคะ หลังกลับจากภัตตาคารหม่อมฉันจำไว้แล้วว่าจะให้คนห่อขนมกลับมานะเพคะ” กู้อ้าวเวยที่รับปากไปโดยไม่คิดกวักมือเรียกชิงต้ายให้นางตามมา

ซ่านจินจื๋อขึ้นม้าเตรียมจะไปเยี่ยมค่ายนอกเมือง

ชิงต้ายที่รีบเร่งตามกู้อ้าวเวยมาติดๆ ไม่รู้ทำไมเพียงแค่วันเดียวท่านอ๋องกับพระชายาทั้งสองพระองค์ถึงได้มีท่าทีเข้ากันได้เช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “พระชายา ไม่ใช่ว่าท่านมีใจให้ท่านอ๋องแล้วหรือเพคะ?”

“ใช่หรือไม่ใช่ ก็ไม่สำคัญ” กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆหยุดคำพูดของชิงต้าย