บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 131

บทที่ 131 เห็นไม่ชัด

เซิ่นโหลวยามนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นนักฆ่า แต่นักฆ่าก่อนหน้าล้วนป้อนยามาตั้งแต่เด็ก ไม่ง่ายเลยที่จะวางพิษ

ทว่ายาย่อมมีพิษสามส่วน ท่านปู่สั่งสอนมาตั้งแต่ยังเยาว์ ว่าไม่ควรให้พวกเขาทานยาตั้งแต่ยังเล็ก

ดังนั้นคนสองกลุ่มก็จะแยกแยะออกได้อย่างง่ายดาย

“ระวัง” ซ่านจินจื๋อพาร่างนางถอยออกมาเล็กน้อยนางจึงค่อยได้สติ คนเบื้องหน้าเหล่านี้ที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนายังมีกำลังที่จะพุ่งโจมตีเขา

กู้อ้าวเวยพลิกจับข้อมือของซ่านจินจื๋อลุกขึ้นยืน การวัดชีพจรย่อมเป็นสิ่งที่จำเป็น ถ้าหากว่าสาเหตุทางกายภาพคนของเซิ่นโหลวแก้คุณสมบัติของยาได้แล้วเกิดอันตรายขึ้นคงวุ่นวายเป็นแน่

นางจึงได้แต่นำยาพิษป้อนเข้าปากไป

คนเฝ้ายามหลายคนเห็นดวงตาหลายคู่กรอกตาขาวจนกระทั่งหมดสติไป จึงถกเถียงกันเบาๆ “พระชายาจิ้งไม่ใช่ว่าเป็นหมอผู้เมตตาหรอกหรือ? ทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้”

“อย่าพูดส่งเดชสิ ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าพระชายาไม่ได้รับความโปรดปรานแต่ท่านอ๋องก็มาด้วยมิใช่หรือไง”

สองคนนั้นพูดดอะไรกันบ้างซ่านจินจื๋อล้วนได้ยินอย่างชัดเจน แต่กู้อ้าวเวยคล้ายว่าไม่ได้ยิน พลิกตัวนักโทษในเรือนจำไปมาอยู่นานสองนานจึงได้ล้วงเชือกหลากสีออกมาจากกระเป๋าแล้วมัดที่ข้อมือนักโทษเหล่านั้น “คนพวกนี้ถึงเวลาให้หม่อมฉันนำตัวไปที่โรงยาโดยตรงเพคะ”

“พวกมันอาจทำร้ายเจ้าได้” ซ่าจินจื๋อตามมาอยู่ข้างๆนาง

“ย่อมไม่สามารถ บนร่างของพวกมันได้วางยาพิษตระกูลหยุนไว้ซึ่งนั่นเป็นพิษจากที่ท่านปู่อาบย้อมไว้ในอดีต”ทันใดนั้นกู้อ้าวเวยก็นึกถึงตัวอักษร “หยุน”(เมฆ) บนกระดูกไหปลาร้าของตน

แต่ดูเหมือนพิษนี้จะไม่ได้ล้ำลึกเหมือนกับตนในอดีต

“คนกลุ่มนี้เป็นไปได้ว่าตระกูลหยุนวางยาพิษกดดันเพื่อช่วยเหลือชาวเจียงหู” กู้อ้าวเวยได้ให้คำตอบแต่ความเป็นจริงแล้วนางก็ไม่แน่ใจเท่าไรนัก ยังมีความเป็นไปได้ว่าตระกูลหยุนได้สืบทอดนางเด็กสาวผู้นี้เป็นทายาทแห่งตระกูลหยุน มีเจตนาทำร้าย

แต่ไม่จะด้วยเหตุใดนางต้องทำเรื่องนี้ให้ชัดเจน

“ถึงเวลาให้กุ่ยเม่ยนำคนไปเฝ้าแล้วกัน” ซ่านจินจื๋อได้ตอบตกลง กู้อ้าวเวยจึงทำการถอนพิษให้ทว่าคนที่ได้วางยาพิษตระกูลหยุนไว้มีเพียงห้าราย ยังมีคนที่คล้ายจะหลบหนีซึ่งกู้เหยียนจือกลับไม่ไล่ตาม คำนวณดูแล้วมีประมาณแปดราย

และไม่รู้ว่าทั้งสามคนนั้นจะวกกลับมาได้ไหม

ค่ำนี้ได้กลับไปโรงยา ฉีหลินและหยินเชี่ยวกำลังกระโดดขึ้นลงเพื่อตามหาเจ้าแมว เมื่อเห็นซ่านจินจื๋อก็รีบเข้ามาต้อนรับคำนับด้วยความเคารพ

กุ่ยเม่ยคุมตัวคนทั้งห้าเข้ามาในห้อง เฉิงอี เฉิงเอ้อร์รับผิดชอบเฝ้ายาม

“ดึกป่านนี้แล้ว ท่านอ๋องกลับไปก่อนเถิดเพคะ” กู้อ้าวเวยทำท่าหาวอย่างเกียจคร้าน “วันพรุ่งท่านยังต้องจัดการงานสมรสขององค์ชายสี่ ยิ่งไปกว่านั้นงานแต่งของถงโจวดูเหมือนจะต้องให้ท่านกับเซียวไห่ช่วยเหลืออีกด้วยนะเพคะ”

ซ่านจินจื๋อพยักหน้า กำชับอีกหลายประโยคจึงจากไปอย่างเงียบๆ

รอจนซ่านจินจื๋อจากไป ฉีหลินกับหยินเชี่ยวถึงได้กล้าเข้ามาใกล้ “ท่านกับท่านอ๋อง...”

“ฮ้าววว ข้าง่วง ต้องไปนอนละ” กู้อ้าวเวยรีบฉวยโอกาสก่อนที่เจ้าขี้ซุบซิบสองคนนั้นจะถามต่อ หนีเตลิดพุ่งเข้าห้องทันที ทว่าสองคนนั่นยังคงล้อเลียนไม่หยุด

จากการที่หลับสงบตลอดคืนวันถัดมานางจึงตื่นแต่เช้า ตื่นขึ้นมาก็ได้ทานข้าวไปสองชามใหญ่ๆจึงค่อยลงมือปรุงยาตลอดจนกระทั่งถึงยามเที่ยง ถงโจวถึงได้พาคนในดวงใจมาพบเป็นครั้งแรกแถมยังหิ้วกล่องข้าวรสชาติดีมาอีกด้วย

กู้อ้าวเวยกลับหัวเราะเบาๆพลางชักมือของตนถอยออกมา ยกจอกเหล้าในมือขึ้นดื่มคารวะซ่านจินจื๋อ

คำพูดของซ่านจินจื๋อกระทั่งเด็กสามขวบยังหลอกไม่ได้เลยมั้ง

ทุกคนที่นั่งอยู่ล้วนเป็นคนในหมู่หงส์มังกร โต๊ะข้างเคียงมีองค์ชายองค์อื่นๆนั่งอยู่หลายพระองค์ ด้วยพื้นหลังฐานะวันนี้ยังสามารถร่วมโต๊ะเดียวกันได้ ส่วนในวันหน้าตราบใดที่ไม่กลายเป็นศัตรูนับว่าน่ายินดี

กู้อ้าวเวยดื่มสุราไปหลายจอก ซ่านจินจื๋อคว้าเอวของนางเอาไว้ให้นางซบกับอกของตน ส่วนมืออีกข้างได้เขวี้ยงจอกสุราในมือของนางออกไป เซียวไห่ที่อยู่ข้างๆได้ฟุบไปก่อนแล้ว ฉีหลินและองค์ชายสี่จึงขยับเข้ามาใกล้ “ดูเหมือนท่านอ๋องจริงใจต่อพระชายาเป็นแน่แท้”

“เจ้าเมาแล้วล่ะ” ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นยืนนำคนในอ้อมกอดขึ้นอุ้ม รอบข้างอึกทึกล้วนไม่มีใครชายตามองเห็น มีเพียงซ่านจวนฮ่าวที่มองจนลับตาจึงซัดอีกสองจอกด้วยความแค้นใจ

ขณะเซียวไห่มองดุเขาจากไป หัวเราะอย่างนึกขัน “ชีวิตอย่างกลุ่มราชวงศ์ยิ่งจริงใจมากเท่าไรยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น อ๋องจิ้งเอ๋ย ทำไมท่านมองไม่ออกเสียที”

“หัวหน้าเซียว! รีบดื่มต่อเร็วๆเข้า! ฉีหลินที่เมาแล้วฉุดรั้งเขาไว้เสียแน่น เซียวไห่หัวร่อเสียงดังหลายคราแล้วก็ดื่มต่อ

ซ่านจินจื๋อพากู้อ้าวเวยส่งถึงในห้อง คนที่อาการกึ่งเมาหลั่งน้ำตาด้วยความเลอะเลือน เพ้อเจ้อด้วยสติอันพร่ามัวว่าต้องครองเมืองเทียนเหยียน

กระทั่งวางร่างคนถึงที่เตียงถึงสงบลงได้บ้าง พลิกร่างกอดผ้านวมมุดศีรษะจนหลับไป ชิงต้ายที่ตามกลับมาพบสภาพจึงกล่าวกระซิบเบาๆ “เพื่อร่วมงานแต่งของแม่ทัพถงในวันนี้พระชายาไม่ได้นอนเลยทั้งคืน”

“ไม่แปลกถึงได้ผ่ายผอมแบบนี้” ซ่านจินจื๋ออับจนปัญญาจึงสั่งชิงต้าย “อีกสักครู่ให้เฉิงซานนำฎีกาที่ยังเข้ามาด้วย”

ชิงต้ายดวงตาวาววับรีบทำตามรับสั่ง