บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 157

บทที่157 ความทะเยอทะยาน

สองชั่วยามเต็ม ซู๋โหย่วเว่ยเพียงเฝ้ามองอยู่อีกด้าน คอยช่วยเหลือเป็นครั้งคราวเมื่อข้อมือของกู้อ้าวเวยเจ็บ

แต่ซู๋โหย่วเว่ยและกู้อ้าวเวยยังคงไม่เหมือนกัน กู้อ้าวเวยถึงจะรอบรู้ แต่มือคู่นี้บนร่างกายยังไม่ได้รับการฝึกฝน การฝังเข็มของซู๋โหย่วเว่ยกลับสะสมมาหลายปี พอถึงครึ่งชั่วยามสุดท้าย กลับกลายเป็นนางที่เอ่ยปากขึ้น บอกกับซู๋โหย่วเว่ย

มาเพื่อดูความสนุกอย่างยัยไง่หงเมื่อเห็นการฝังเข็มเสร็จแล้ว จึงได้รีบไปเอาของว่างพร้อมน้ำชาเข้ามา

ผ้าผืนบางบนข้อมือของกู้อ้าวเวยนั้นย้อมไปด้วยสีแดงแล้ว นางเพียงแค่นำสมุนไพรมาพันใหม่อีกครั้ง ราวกับว่าไม่ได้เจ็บปวดเลย ยัยไง่หงที่ยืนข้างๆทนไม่ไหวจึงร้องทักขึ้น: “แม่นางเอ่อร์ชิง ทำไมบาดแผลของท่านนี้ถึงได้สาหัสเช่นนี้……”

“มีเพียงแค่ข้อมือที่สาหัสเล็กน้อย” กู้อ้าวเวยหัวเราะแห้ง

“ก่อนหน้านี้ก็พูดแล้ว หลายวันนี้ให้รักษาบาดแผลดีๆยังไม่ต้องใช้มือ แต่เจ้ากลับ ไม่เขียนใบสั่งยาก็ช่วยข้าหยิบยา” ซู๋โหย่วเว่ยเลือกยาที่ดีที่สุดให้นางเท่านั้น กู้อ้าวเวยเมื่อถูกตำหนิจากหมอเหมือนกัน จึงหัวเราะแห้ง ไม่กล้าโต้เถียง

และเมิ่งซู่เมื่อเช็ดตัวแล้ว ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดที่สะอาด ก็รู้สึกตัวเบาดุจนกนางแอ่น ไม่แน่นหน้าอกศีรษะก็ไม่ปวดแล้ว

“ขอบคุณแม่นางเอ่อร์ชิงมาก”

“ไม่เป็นไร พวกเราก็แค่มีผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้น” กู้อ้าวเวยรู้สึกเจ็บที่กระดูกไหปลาร้าอีกครั้ง สงสัยว่าแผลที่หน้าอกจะอักเสบหรือไม่ จึงมองยัยไง่หงที่ยืนอยู่ข้างๆ: “ยังมีห้องว่างไหม ข้าต้องการจะเปลี่ยนยา”

“มีเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านดีกว่า เป็นข้างหลังที่บาดเจ็บ หรือว่าข้างหน้า?” ยัยไง่หงดูเหมือนจะเห็นผ้าผืนบางตรงสาบเสื้อของนาง ทันใดนั้นก็ให้การดูแลกู้อ้าวเวยเช่นคนป่วยคนหนึ่ง แล้วประคองนางเดินออกด้านนอก

เมิ่งซู่กำลังสงสัย ซู๋โหย่วเว่ยที่อยู่ข้างๆเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วจึงพูดต่อ: “ไม่กี่วันก่อนตอนที่พบกับแม่นางท่านนี้ บนไหล่และใต้กระดูกไหปลาร้าเต็มไปด้วยบาดแผลขนาดใหญ่ ตรงข้อมือทั้งสองข้างบาดแผลสาหัสกว่า เหมือนหญิงสาวกระโดดลงน้ำหนีมา บาดแผลเมื่อถูกแช่อยู่ในน้ำ ตอนนี้เจ็บปวดยากจะอดทน แต่นางก็ยังไม่ยอมพักผ่อน ข้าก็ไม่รู้ต้องทำเช่นไรกับนาง”

“ท่านลุงซู๋ นางมาจากที่ใดกันแน่”

“บอกว่าจากเทียนเหยียน แต่ตอนนี้ต้องการจะไปหลิ่งหนาน แต่นางเต็มไปด้วยความสามารถ ต้องสามารถรักษาเจ้าได้ สองสามวันนี้ ข้าคงต้องฝากนางให้พวกเจ้าช่วยดูแลแล้ว แต่ห้ามรังแกแม่นางที่น่าสงสารคนนี้เด็ดขาด” ซู๋โหย่วเว่ยพูดด้วยความจริงจัง แทบอยากจะเอาเมิ่งซู่มาเป็นบุตรชายของตน

อาโม่ที่อยู่ข้างๆเมื่อได้ยินแล้ว ก็วิ่งเข้าไปใกล้เมิ่งซู่: “พี่ชาย ข้าก็ต้องการที่จะอยู่ด้วย พี่สาวท่านนี้ช่างเป็นคนดีมาก ก่อนหน้านี้ยังสัญญาแล้วว่าจะสอนข้าทำยาแก้คัน”

เฟิงเมี่ยวยิ้มบางๆ ซู๋โหย่วเว่ยทำอะไรไม่ได้ ถือโอกาสปล่อยให้เด็กสาวคนนี้อยู่ที่นี่เสีย

เมิ่งซู่จึงจูงมืออาโม่ไปเล่นในสวน อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังห้องพักที่กู้อ้าวเวยอยู่

เขาถูกขังอยู่ที่นี่ ในวันปกติที่ตำบลซ่านหลินนี้ก็เคยเห็นสตรีที่มาจากตระกูลใหญ่มีฐานะ แต่ยังไม่เคยเห็นหญิงสาวที่มีพรสวรรค์เช่นนี้มาก่อน

กู้อ้าวเวยเมื่อได้รู้ว่าซู๋โหย่วเว่ยจะทิ้งตนให้อยู่ที่นี่ กลับไม่มีความกังวล แต่คำกล่าวที่ว่าการระวังผู้อื่นก็มิควรขาด นางจึงได้นำสมุนไพรที่เก็บในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ห่อรวมกับสมุนไพรในร้าน สกัดเป็นยานอนหลับเพื่อป้องกันตน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีอาโม่อยู่ด้วยทั้งคน

ยัยไง่หงรอจนกระทั่งนางเปลี่ยนยาและผ้าผืนใหม่เสร็จ ถึงได้นำเสื้อผ้าสะอาดชุดใหม่มาให้นางได้เปลี่ยน: “แม่นางเอ่อร์ชิง บาดแผลของท่านเหมือนว่ายังสาหัสนัก พักอยู่ที่นี่เพียงแค่ห้าวัน ไม่น้อยเกินไปหรือ”

“เวลาไม่คอยคน” กู้อ้าวเวยมัดผ้ารอบเอวแน่นแล้ว จึงได้นำแมวไม้เชือกแดงก็ผูกเข้าด้วย

ความไม่พอใจเพียงอย่างเดียว ก็คือมีดเล่มเล็กของนางที่ชื่อลากบัวถูกเอาไปโดยคนของโหวเซ่อ