บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 163

บทที่ 163 ดินแดนแห่งความฝัน

ณ เมืองเทียนเหยียน ตำหนักอ๋องจิ้ง

เสี่ยวฉวนคนสนิทของฮ่องเต้เดินเข้ามาในพระตำหนัก เพื่อแจ้งคำสั่งการให้อ๋องจิ้งทราบ: “ท่านอ๋องจิ้ง หลิ่งหนานชิงซวงได้ปลุกปั่นเจ้ายุทธภพ นักการไม่สามารถจัดการควบคุมได้ เพลานี้องค์ฮ่องเต้ต้องการเชิญท่านไปกำราบ ทั้งนี้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้ใดสร้างความวุ่นวาย”

เรื่องยุทธภพ

ช่างน่าเสียดายที่ทุกวันนี้เจ้ายุทธภพไม่ได้กลียุคอีกต่อไป เขาจึงหาวิธีการก่อความวุ่นวาย การประลองยุทธเกลื่อนกลาดเต็มท้องถนน หรือไปยั่วยุก่อเหตุทะเลาะวิวาทกันเลือดสาด ยิ่งไปกว่านั้นไม่ต้องพูดถึงอาวุธลับและนักดาบ

เฉิงซานที่อยู่ข้างๆฟังความครึ่งหนึ่ง ก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “กงกง(เรียกขันที) การต่อสู้ของยุทธภพ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามไม่จำเป็นต้องให้ท่านอ๋องออกหน้า”

เสี่ยวฉวนสีหน้าไม่ดี ซ่านจินจื๋อมองดูอย่างเงียบๆ

ทั้งสองฝ่ายคุมเชิงกัน ขาทั้งสองขาของเสี่ยวฉวนอ่อนยวบลงทันที เขารีบคุกเขาต่อหน้าซ่านจินจื๋อ: “ท่านอ๋อง นี่เป็นคำสั่งขององค์ฮ่องเต้ สั่งการว่าท่านอ๋องควรกลับไปพร้อมพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

ซ่านจินจื๋อสีหน้าอึมครึม ไม่รู้ว่าทำไมท่านพี่ต้องติดอยู่กับหลิ่งหนานตระกูลหยุน วันนี้ก็ไม่ออกพระราชโองการ เพียงแค่สั่งคำสั่งการ ไม่อยากทำให้เรื่องวุ่นวายใหญ่โต แต่คำสั่งบีบบังคับอย่างชัดเจน

เมี่ยวหารที่ถือกล่องยาอยู่ด้านหลังออกมาได้ยินข่าวนี้ เขาสีหน้าอึมครึม

ตอนนี้ซูพ่านเอ๋อล้มหมอนนอนเสื่อก็เพราะโหวเซ่อ เขาเสียใจที่ไม่ฆ่ากู้อ้าวเวย ไม่อย่างนั้นซูพ่านเอ๋อก็ไม่ต้องล้มป่วยอย่างทุกวันนี้

“ข้าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้”

“ท่านอ๋อง! องค์ฮ่องเต้ให้ท่านออกเดินทางทันที และต้องพาพระชายากลับไป” วันนี้เสี่ยวฉวนพูดจาอย่างไม่อ้อมค้อม เขาก้มหน้าก้มตา ตัวสั่นไปทั้งตัว เพียงนำคำสั่งการขององค์ฮ่องเต้มาแจ้งให้ทราบ

ซ่านจินจื๋อกำหมัดแน่น เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วเดินไปในห้องของซูพ่านเอ๋อ

หากซูพ่านเอ๋อรู้เรื่องนี้ เขาก็ไม่รู้ว่านางจะโมโหใส่อย่างไร

เมี่ยวหารเห็นทุกอย่างด้วยสายตา เขารอจนกระทั่งซ่านจินจื๋อออกไปจากห้องของซูพ่านเอ๋อ จึงสั่งให้คนไปเตรียมม้าไปยังหลิ่งหนาน เขาถึงกลับเข้าไปในห้องของซูพ่านเอ๋ออีกครั้ง

คนที่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเผือด อาละวาดขว้างปาสิ่งของไม่ต่างจากเมื่อก่อน

“พ่านเอ๋อ ท่านอ๋องเพียงรับคำสั่งขององค์ฮ่องเต้…”

“ข้ารู้ ทำไม่ข้าจะไม่รู้” ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา นางค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง สั่งจิ่นซิ่วให้เปิดหน้าต่าง นางน้ำตาไหลออกมา บนผ้าปูเตียงปรากฏให้เห็นรอยคราบน้ำตา แต่นางกลับหัวเราะอย่างมีความสุข: “ฮ่องเต้ไม่ต้องการให้ข้าและพี่จื๋ออยู่ด้วยกัน เขาไม่ลืมว่าข้าและจูเย่นฆ่าซ่านหลิงเอ๋อร์! เห็นๆอยู่ว่าเขาเก็บความลับ ไม่เคยบอกพี่จื๋อ แต่กลับกดดันข้าอยู่อย่างลับๆ อนุญาตให้พี่จื๋อพาข้าเข้าตำหนัก! แต่ไม่อนุญาตให้ข้าได้รับสถานะแม้แต่น้อย!”

จิ่นซิ่วนั่นหรือจะเคยได้ยินข่าวลับของราชวงศ์ และยิ่งไม่รู้เรื่องนี้ เขารีบคุกเข่าลงบนพื้น แสร้งว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

เมี่ยวหารสีหน้าอึมครึม รู้ว่าซ่านจินจื๋อไม่อยู่บนพระตำหนัก และพ่อบ้านที่นี่ก็เป็นคนต่ำต้อยที่ชอบประจบและแอบอิงผู้มีอิทธิพล เพราะฉะนั้นแล้วไม่สามารถนำเรื่องของซูพ่านเอ๋อไปบอกผู้อื่นได้ แต่เขาก็ยังคงไม่วางใจ: “แม่นางพ่านเอ๋อพูดมากไป และองค์ฮ่องเต้ก็มิใช่คนเช่นนั้น”