บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 164

บทที่ 164 เจ้าไม่ใช่นาง

ลมพัดมา กู้อ้าวเวยถูกเส้นผมปิดบังตา

นางมองคนที่อยู่ตรงหน้า กระซิบพูด: “เจ้ามีสายเลือดของราชวงศ์ชางหลาน”

“เจ้ามองออก?” หญิงสาวหัวเราะตนเองเบา ๆ ดูเหมือนไม่พอใจ

“ข้าเพียงหลอกเจ้าก็เท่านั้น” กู้อ้าวเวยป้องปากหัวเราะเบาๆ เส้นผมที่สายตางุนงงเข้ามาใกล้หลังหู: “กู้เฉิงไม่เห็นข้าเป็นลูกสาวแท้ๆ แต่ท่านปู่ทุ่มเทกับข้า แม้แต่เจ้าคนตระกูลเดียวกันยังให้ข้ารีบๆออกไป เป็นเช่นนี้แล้ว ข้ายิ่งไม่สามารถปลีกตัวออกจากหลักเลนนี้ได้”

หญิงสาวสะดุ้ง แค่เพียงต้องการโน้มน้าวนาง หยุนชิงหยางมองดูกู้อ้าวเวยเพลิน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ: “ถึงแม้เจ้าต้องการที่จะกลับราชวงศ์ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน…”

“ท่านปู่ช่างสายตาแหลมคม คงรู้นานแล้ว” กู้อ้าวเวยหันหลังอย่างรวดเร็ว สายตาเฉียบแหลม ท่าทางค่อยๆเปลี่ยน นางถลกกระโปรงแล้วคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาสุกใสมองหยุนชิงหยาง: “ท่านรู้ว่าข้าไม่ใช่กู้อ้าวเวยเช่นเมื่อก่อนนานแล้ว ดังนั้นจึงตั้งใจใช้ระฆังเหล็กนั่นวางยาข้า เพื่อทดสอบความจริง”

สีหน้าของหยุนชิงหยางเปลี่ยนไป: “ทำไมเจ้า…”

“เพราะเด็กๆ ที่นี่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้” กู้อ้าวเวยแววตาเป็นประกาย

“เจ้าคือเจ้า แต่กลับไม่ใช่” หยุนชิงหยางถอนหายใจ: “เวยเอ๋อหยิ่งยโสมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่นางก็มีเมตตาเปี่ยมล้น ช่างน่าเสียดายที่เป็นคนไม่ซับซ้อนและไม่รู้เล่ห์เหลี่ยม”

“ข้าคือเวยเอ๋อ” กู้อ้าวเวยแสดงความเคารพคุกเข่าคำนับ: “แม้ว่าตระกูลหยุนจะยอมรับข้า และข้าก็เป็นลูกหลานตระกูลหยุน ต่อไปให้ข้าปกป้องความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลหยุน ข้าก็จะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”

หยุนชิงหยางไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางเทวดามาก่อน แต่ดูท่าวันนี้ ดูเหมือนว่าหลานสาวสุดที่รักของตนจะกลายเป็นอีกคนแล้ว เขาถอนหายใจ แล้วประคองนางขึ้นมาอย่างเบาๆ พูดเสียงค่อย: “ข้าก็ไม่มีอะไรนอกจากเจ้าที่เป็นหลานสาวคนเดียว แม้ไม่รู้ว่าเจ้ามาจากที่ใด แต่ข้าก็เป็นของขวัญจากสวรรค์”

กู้อ้าวเวยค่อยๆลุกขึ้น แววตาเกรงขาม

ตอนนี้กลับไปตระกูลหยุน ไหล่ของนางจะไม่ใช่ชีวิตของนางอีกต่อไป แต่นางก็ยินยอมอย่างเต็มอกเต็มใจ

อย่างไรก็ตามนางก็เป็นคนเฉลียวฉลาด ไม่แตกต่างกับการไปมาหาสู่กับราชวงศ์ ถ้าหากเปลี่ยนให้คนอื่นไป ก็ไม่ดีกับชีวิต

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ไม่เข้าใจความหมายของทั้งสองคน นางเดินเข้าไปรัดข้อมือของกู้อ้าวเวย: “อ๋องจิ้งไม่มีมนุษยธรรม ป่ายเหลากุ่ยก็ได้รับข่าวที่แจ้งมาแล้ว ในวันนั้นอ๋องจิ้งถอนทหารออก ไม่ตามหาเจ้า หากตอนนั้นเจ้าไม่ได้ตกอยู่ในมือของโหวเซ่อ…”

“ไม่เป็นไร” กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยิ้มเยาะ

เมื่อมีปัญหาใหญ่อยู่ตรงหน้า นางถึงจะเห็นธาตุแท้ของซ่านจินจื๋อ

ผู้ส่งข่าวในเทียนเหยียนของหยุนชิงหยางได้ส่งข่าวมาแล้ว เป็นซ่านจินจื๋อที่กลับตำหนักระหว่างทาง เพราะเรื่องของซูพ่านเอ๋อ และเป็นเขาซ่านจินจื๋อที่หลังจากกลับจากตำบลซ่านหลิน ไม่ได้เดินทางไปยังหลิ่งหนาน

และยีงมีอีกหนึ่งเรื่อง คือทำลายความเป็นมิตรที่หลงเหลืออยู่ในใจนางอย่างละเอียด

ซ่านจินจื๋อไม่ปล่อยให้ฮ่องเต้กล่าวหาว่าตนถูกซูพ่านเอ๋อทำให้หลงงงงวย

ถึงจะปฏิเสธ ครั้งนี้นางก็เข้าใจได้ทันที ถ้อยทีถ้อยอาศัยเหมือนแต่ก่อน