บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 172

บทที่ 172 อะไรที่ไม่ใช่ของเราก็อย่าไปบังคับ

กล่าวกันอยู่เสมอว่าเมื่อเกิดในเชื้อพระวงศ์ บนบ่าย่อมแบกความรับผิดชอบใหญ่หลวง

องค์ชายบางคนเต็มใจที่จะยอมรับภาระนี้ฝึกฝนทุกวันทุกคืนทั้งด้านบุ๋นและด้านบู๊ และก็มีองค์ชายบางคนที่เอ้อระเหยลอยชายสร้างปัญหา ทั้งคู่อาจจะจบชีวิตในวังหลวงหรือขึ้นนั่งบัลลังก์ในวันหน้า หรืออาจจะต้องโดนจำคุกในอนาคต แต่พวกเขาล้วนไม่เป็นตัวของตัวเอง

แม้แต่ตัวซ่านจินจื๋อเองก็อยากถามว่าถ้าหากเขาไม่ได้เป็นพระอนุชาที่ฮ่องเต้ตั้งความหวัง แล้วตนพาซูพ่านเอ๋อหนีไปไกลแสนไกล วันนี้เขาจะเป็นอิสระไร้พันธนาการมากกว่านี้หรือไม่

แต่ไม่ว่าอย่างไรเขากลับไม่สามารถลืมรสชาติของสนามรบและบัลลังก์มังกรแห่งวังหลวง

รถม้าเดินทางช่วงกลางคืน กู้อ้าวเวยที่ไม่สามารถนอนหลับจึงได้แต่ประคองหนังตาจ้องซ่านจินจื๋อที่อยู่ตรงหน้า “ท่านน่าจะเคยดูพระอาทิตย์ย่ำรุ่งและยามพระอาทิตย์ตกดินกับซูพ่านเอ๋อสินะ”

“นับครั้งไม่ถ้วน” ซ่านจินจื๋อกล่าวยอมรับ

กู้อ้าวเวยยกมุมปาก เลิกผ้าม่านเพื่อมองออกไปยังข้างนอกและหัวเราะเบาๆ “ท่านกับหม่อมฉันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”

“เพราะเหตุใดรึ?”

“จะพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตก ดวงจันทร์อันโดดเดี่ยวหรือราตรีที่ไร้แสง หม่อมฉันดูคนเดียวเพียงลำพังมาโดยตลอด ในช่วงเวลาแบบนี้หม่อมฉันมักจะอยู่คนเดียวเสมอ” กู้อ้าวเวยหันหน้าไปทางแสงบนท้องฟ้ายามรุ่งสางฝั่งเทือกเขา พลันยกยิ้มมุมปาก “คงมีวันนี้ที่หม่อมฉันได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันกับท่าน บางทีอาจมีแค่วันนี้ที่พวกเรามีความคล้ายกัน”

ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่าคำพูดนี้ช่างเหลวไหล

แค่พระอาทิตย์ขึ้นกับพระอาทิตย์ตก จะสื่ออะไรได้

เมื่อกู้อ้าวเวยเห็นแสงสว่างรำไรจึงระงับรอยยิ้มบนมุมปาก ยกมือขึ้นมากุมมือของซ่านจินจื๋อ ฝ่ามือของซ่านจินจื๋อทั้งหนากว้างและแข็งแรง ส่วนมือของกู้อ้าวเวยนั้นผอมบางเล็กกระจิ๋วหลิว

“จะทำอะไร?”

เพียงแค่อยากเตือนท่านอ๋องสักประโยค ท่านสมควรจะเป็นอินทรีที่ทะยานเหนือท้องฟ้า เป็นเทพแห่งสงครามแห่งสมรภูมิ ไม่ใช่องค์ชายที่ทิ้งบ้านเมืองเพื่อคนๆเดียว ที่ฮ่องเต้คาดหวังในตัวท่านอย่างลึกซึ้งเป็นเพราะท่านเผด็จการและเด็ดเดี่ยว เขายอมมอบอำนาจทางทหารให้ท่าน โดยยอมให้ท่านสร้างผลงานสร้างอำนาจ

เขาไม่หวั่นเกรงที่จะมอบบัลลังก์ให้กับท่าน แต่ท่านกลับละทิ้งโอกาสเพื่อซูพ่านเอ๋อ””กู้อ้าวเวยไม่หยุดยิ้ม ต่อมาจึงชักมือตนกลับ

“เจ้าจะบอกว่าข้า จัดลำดับความสำคัญผิดงั้นหรือ?”

หากวางซูพ่านเอ๋อไว้ข้างกายหลังจากที่เขาขึ้นครองบัลลังก์ ทุกอย่างจะแตกต่างอย่างสิ้นเเชิง

แต่น่าเสียดาย ข้างกายเขาไร้คนฝีปากกล้าเช่นนี้

“ใช่” กู้อ้าวเวยยอมรับ “ท่านอ๋องควรทราบดีว่า เมื่อก้าวแรกพลาด ก้าวต่อไปก็ง่ายที่จะผิดพลาด”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ วันหน้าข้าคงไม่ได้เป็นฮ่องเต้เสียแล้ว” ซ่านจินจื๋ออดไม่ได้ที่จะหัวเราเยาะหยัน พายุก่อตัวขึ้นในดวงตา

กู้อ้าวเวยกลอกนัยน์ตากลมกลิ้งแล้วพยักหน้าในที่สุด “ผิดพลาดแม้เพียงนิด ก็ผิดไปเป็นโยชน์ได้ (เปรียบเทียบว่าความผิดพลาดในตอนต้นแม้จะเล็กน้อยก็อาจก่อให้เกิดความเสียหายใหญ่หลวงได้) หากท่านคิดจะครองบัลลังก์เพื่อซูพ่านเอ๋อ มันก็ดูเลื่อนลอยไร้สาระเกินไป”

ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นกุมลำคอของกู้อ้าวเวย ด้วยพละกำลังที่ไม่หนักหนาแต่เจตนาคุกคามอย่างเห็นได้ชัด

กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้น สองมือของกู้อ้าวเวยปัดป่ายที่ข้อมือของซ่านจินจื๋อพลันกล่าวต่อ “หม่อมฉันพูดเช่นนี้ความหมายต้องการจะบอกท่านว่า ผู้คนอาศัยอยู่บนโลก มีพระอาทิตย์ขึ้นก็ย่อมมีพระอาทิตย์ตก ยามนี้ท่านคิดอยากจะพาคนไร้อนาคตทะยานสู่ขอบฟ้า คนปัญญาอ่อนยังบอกน่าขันเลย!”

“เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าโมโหแล้วเป็นอย่างไร!” ซ่านจินจื๋อเพิ่มแรงมากขึ้นอีก

กู้อ้าวเวยส่งเสียงอึดอัดแต่นางเพียงแค่ยกมุมปาก มั่นใจแล้วว่าซ่านจินจื๋อจะไม่ลงแรงหนักมือไปมากกว่านี้

เพียงชั่วครู่ เฉิงซานที่กำลังควบม้าอยู่ก็เข้ามาห้ามซ่านจินจื๋อ

กู้อ้าวเวยบีบนวดลำคอของตน “ช่างเถอะ ไม่อยากฟังคำแนะนำดีๆก็ช่างปะไร”