บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 184

บทที่184 เรื่องที่มอบหมาย

ทั้งคืนที่นอนไม่หลับ รอจนเวลาที่กู้อ้าวเวยเดินตรงไปยังโถงหน้าหลังจากล้างหน้าล้างตาแล้ว

ปายเสาและพุทราก็ถูกกุ่ยเม่ยโยนลงมาจากบนกำแพง ลูกแมวสองตัวร้องเมี๊ยวออกมาด้วยความกลัว กู้อ้าวเวยก็ตกใจสะดุ้งเช่นกัน สองมือกุลีกุจอรีบรับลูกแมวทั้งสองตัวไว้ ตัวเองก็สะดุดไปหนึ่งก้าวพร้อมอุ้มเจ้าแมวทั้งสองตัวมาแล้วนั่งลงกับพื้น

สายตาประสานกัน กู้อ้าวเวยเพียงจ้องมองกุ่ยเม่ยที่อยู่ด้านบนด้วยดวงตาดุ: “เด็กแสบ”

กุ่ยเม่ยกระโดดลงจากบนกำแพงโดยเร็ว พยุงนางขึ้นมาจากพื้น

นางกำนัลที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นพระชายาล้มกับพื้น เพียงรีบรุดเข้ามาใกล้ทันที กู้อ้าวเวยเพียงโบกมือไปมาให้พวกนางถอยห่างก่อน เพียงนำพุทรายัดเข้าไปในอ้อมแขนของกุ่ยเม่ย: “ข้าต้องการทานเกี๊ยวน้ำหลังตลาดแล้ว”

”องค์ชายสี่จะรับผิดชอบเรื่องอาหารของท่าน” กุ่ยเม่ยพูดออกมาตรงๆ ไม่มีความรู้สึกแม้แต่เล็กน้อย

กู้อ้าวเวยจำยอมพยักหน้า กุ่ยเม่ยเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อยตรงถุงใต้ตาคล้ำของนาง แล้วก็อุ้มปายเสามาอีกตัว ขยับห่างออกมาเล็กน้อยแล้วเดินตามหลังของนาง: “อันที่จริง ท่านอ๋องก็ห่วงใยท่านไม่น้อย”

”ก็ไม่รู้ว่าข้างกายของเขาทำไมถึงได้มีเด็กที่ซื่อสัตย์เช่นนี้อย่างเจ้า” กู้อ้าวเวยเผยยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ซ่านจินจื๋อบอกว่าให้นางมาดูแลรักษาอาการของกู้เหยียนจือ ข้อแก้ตัวอย่างนี้ช่างแย่จริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ดีๆระหว่างนางและซ่านจินจื๋อไม่มีแล้วจริงๆ

กุ่ยเม่ยรีบตามนางไปด้วยสีหน้าอึมครึม เมื่อมาถึงห้องโถงอาหาร ซ่านเซียนหยวนและลี่วานก็เริ่มลงมือทานอาหารแล้ว นางจึงนั่งลงทานข้าว และรู้สึกว่าอาหารเช้าของตำหนักองค์ชายสี่ก็ไม่เลวเลย

ลี่วานเพียงรีบตักซุปหนึ่งถ้วยยื่นให้กับซ่านเซียนหยวน

ซ่านเซียนหยวนรับมาพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย ถึงจะบอกว่าทั้งสองคนคือสามีภรรยากัน แต่ในความเป็นจริงกลับเคารพกันและกันดังเช่นปฏิบัติต่อแขก

กู้อ้าวเวยมองทุกอย่างตรงหน้า แต่ยังคงทานอาหารของตนด้วยความรวดเร็ว เสร็จแล้วก็เช็ดที่มุมปากเล็กน้อยแล้วจึงลุกขึ้นยืน: “ในตอนเที่ยงข้าจะไปทานข้าวที่ทิงเฟิงโหล ลำบากองค์ชายสี่แล้ว”

”ไม่ได้ลำบากอะไร” ซ่านเซียนหยวนพยักหน้าพร้อมยิ้มออกมา มองเห็นเจ้าพุทราที่อยู่ในอ้อมแขนของกุ่ยเม่ย ก็รีบอุ้มมาไว้บนหน้าตักตนเอง: “เจ้าพุทราก็ยืมให้ข้าสักครู่เถอะ”

”ถ้าเช่นนั้นก็ต้องเอาเจ้าปายเสาไว้ด้วยกัน” กู้อ้าวเวยหัวเราะออกมาพร้อมกับโยนปายเสาไปไว้ในอ้อมแขนของเขา ถึงได้เดินจากไปพร้อมกุ่ยเม่ย

ลูกแมวทั้งสองตัวเมื่อชนโดนกันก็ร้องเมี๊ยวเมี๊ยว ซ่านเซียนหยวนไม่มีความโมโหแม้แต่น้อย กลับรักและเอ็นดูอย่างมาก

ลี่วานกลับรู้สึกว่าชีวิตประจำวันของเขาถูกทำลายลง แม้แต่แมวของกู้อ้าวเวย ซ่านเซียนหยวนก็ยังชื่นชอบเช่นนี้เชียวหรือ!

แต่ช่วงเช้านี้กู้อ้าวเวยก็เพียงแค่อ่านตำราการแพทย์เป็นเพื่อนกู้เหยียนจือ แล้วอธิบายคร่าวๆถึงสิ่งต่างๆที่กู้เฉิงให้เขาไปจัดการ จากนั้นถึงได้มายังทิงเฟิงโหล

เพิ่งลงจากรถม้า กุ่ยเม่ยเมื่อเห็นนางมีอาการอ่อนเพลีย: “ต้องการกลับไปนอนพักผ่อนก่อนหรือไม่?”

”ข้าเพียงแค่อยากรู้มากเกินไป เหตุใดแม่นางหลิ่วเอ๋อถึงได้ใส่ใจเรื่องของข้าเช่นนี้” กู้อ้าวเวยเพียงส่ายหัวๆรู้สึกว่าเพียงแค่ไม่กี่วัน เพราะเรื่องนี้กลับทำให้คนรอบข้างเปิดเผยตัวตนออกมากัน

เมื่อมาถึงในทิงเฟิงโหล ดูเหมือนว่าหลิ่วเอ๋อรับรู้แต่ต้นแล้วว่านางจะมา จึงได้เชิญนางตรงไปในห้องโอ่อ่า

ที่นี่ช่างเงียบสงบ บนโต๊ะเต็มไปด้วยของว่างและน้ำชา แต่ในเวลานี้ ตรงหน้ากลับมีหญิงงามคนหนึ่งสวมใส่เสื้อผ้าสีม่วงอ่อนนั่งอยู่แล้ว ขนคิ้วของหญิงสาวเต็มไปด้วยเสน่ห์ สีหน้าท่าทางที่แสดงออกมายิ่งทำให้หัวใจคนละลาย แต่เมื่อนางเห็นกู้อ้าวเวยดวงตากลับเป็นประกาย และหัวเราะเบาๆ: “ข้าชื่อจื่อเหมิง ท่านเรียกข้าว่าจื่อก็ได้เช่นกัน”

“เจ้าคือ……” กู้อ้าวเวยยังไม่เข้าใจ