บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 185

บทที่185 ถอนพิษหรือวางยาพิษ

กลางอ่างอาบน้ำ ไอน้ำร้อนสีขาวลอยฟุ้งไปทั่ว

ซูพ่านเอ๋อนั่งอยู่ในอ่างเพียงลำพัง ในโพรงจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นขมของยา ทำให้นางจามออกมาหลายครั้งหลายครา

แต่กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยืนอยู่อีกข้างพลิกยาสมุนไพรกลับไปกลับมา ไม่พูดไม่จา

”กู้อ้าวเวยเจ้ายอมเอาสูตรยาของตระกูลหยุนออกมาเพื่อข้าจริงๆหรือ?” ซูพ่านเอ๋ออดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม นางต้องการลุกออกจากน้ำร้อนนี้อย่างมาก แต่กู้อ้าวเวยกลับไม่ยินยอม

”แต่เจ้าไม่ได้เจ็บป่วยใดๆตั้งแต่ต้น ข้าจำเป็นต้องแก้ไขใบสั่งยานี้เล็กน้อย”

กู้อ้าวเวยจำต้องหันมาพูดด้วย และบนร่างกายของนางก็มีบาดแผลไม่น้อย

บนเรือนร่างของซูพ่านเอ๋อแทบจะไม่มีรอยแผลเป็นอะไรเลย เพราะปกติก็ไม่เคยออกไปไหน ผิวพรรณก็ผ่องใส แม้แต่หญิงสาวอย่างกู้อ้าวเวยมองแล้วยังรู้สึกชื่นชอบ แล้วนับประสาอะไรกับซ่านจินจื๋อล่ะ

คิดมาถึงตรงนี้ กู้อ้าวเวยเพียงแค่นำสมุนไพรเพิ่มลงไปในอ่าง เมื่อเห็นน้ำเริ่มเย็นลงเล็กน้อย จึงรับสั่งเสียงดังให้ชิงต้ายที่อยู่ด้านนอกไปจัดเตรียมน้ำร้อนอีกหนึ่งถัง

”ดูสิ่งที่เจ้าทำสิต้องการจะฆ่าข้ารึ ข้าร้อนจะตายแล้ว” ซูพ่านเอ๋อต้องการจะยืนขึ้น กู้อ้าวเวยกลับกดที่ไหล่ของนางไว้ ให้นางนั่งลงไปอีกครั้ง

ซูพ่านเอ๋อรู้สึกไม่พอใจ: “ยาสมุนไพรนี้เพราะอะไรถึงได้เหม็นเช่นนี้ เจ้าเพิ่มอะไรลงไปกันแน่?”

”ถึงข้าพูดชื่อออกมา เจ้าก็คงฟังไม่เข้าใจ เจ้าแค่ต้องรู้ว่าข้าไม่เคยฆ่าผู้คนไปเรื่อยก็พอแล้ว

กู้อ้าวเวยไม่อยากจะพูดคุยกับนางมากมายนัก ซูพ่านเอ๋อก็เป็นนางร้ายคนหนึ่ง ไม่ถึงนาทีสุดท้าย ก็ไม่มีทางรู้ว่านางทำเรื่องราวอะไรออกมาได้บ้าง

เพียงแต่ว่าคนข้างหลังอย่างซูพ่านเอ๋อจ้องมองที่แผ่นหลังของกู้อ้าวเวยด้วยท่าทางที่น่ารังเกียจ

จากนั้น นางเพียงแค่มองไปยังเสื้อผ้าของตนเองที่วางอยู่อีกข้าง

ถ้าหากว่านางสามารถโหดเหี้ยมลงมือกับตนเองได้ ถ้าอย่างนั้น…… กู้อ้าวเวยจะต้องตายอย่างแน่นอน

”พระชายา น้ำร้อนอีกถังได้เตรียมเสร็จแล้ว” เสียงของชิงต้ายดังลอดเข้ามา

เพียงแค่สักครู่ หญิงสาวสองสามคนก็ได้ยกน้ำอีกถังที่ร้อนระอุเข้ามาให้ แล้วก็รีบร้อนจากไป

กู้อ้าวเวยเพียงพยักเล็กน้อย แต่ซูพ่านเอ๋อที่อยู่ด้านหลังกลับพูดไม่จบไม่สิ้น แอบไปเอาขวดหยกนั้นมา นำเม็ดยาวางไว้ในปากข้างฟันกราม: “แต่ถ้าให้ข้าพูด ท่านปู่ของเจ้าตายเร็วๆ ก็สามารถไปเกิดใหม่เร็วๆ”

กู้อ้าวเวยหยุดการเคลื่อนไหว กลับทำเพียงแค่หายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าอึมครึม

ตอนนี้ไม่สามารถทำผิดพลาดแม้แต่น้อย

”เจ้ารู้หรือไม่? หยุนชิงหยางและลูกหลานตระกูลหยุนทดลองยาเพื่อองค์ฮ่องเต้ ตายนับร้อยชีวิต ตอนนี้เจ้ายังสามารถอยู่ข้างกายท่านพี่จื๋อได้เป็นเพราะว่าสถานะของเจ้า กลับไม่มองดูสถานะนี้ของเจ้า ล้วนเหยียบบนร่างกายของท่านปู่ของเจ้าขึ้นมา!” ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเย้ยหยัน

มีดเล่มเล็กในมือของกู้อ้าวเวยบาดเข้าที่ฝ่ามือโดยไม่ตั้งใจ

แต่ในใจของนางโกรธจัดจนไม่มีที่เปรียบ จำต้องกดทับลงไป กลับอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไป เดินไปข้างๆนาง: “เชิญเจ้าเข้าไปที่อ่างอีกใบด้วย”

ซูพ่านเอ๋อหลับตาลง ในใจสั่นไหว

กู้อ้าวเวยไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะลงมือกับนางจริงๆหรือ ตอนนี้ในห้องก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน

ถ้ากู้อ้าวเวยไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อลงมือต่อนาง ถ้าอย่างนั้นนางก็เพียงแค่ทานยาพิษนี้ เพื่อให้กู้อ้าวเวยออกไปจากตำหนักนี้แล้ว

”ใช่แล้ว แม่นางพ่านเอ๋อ เจ้ารู้หรือไม่น้ำในอ่างที่เจ้าเพิ่งแช่ไปนั้น คืออะไรบ้าง?” กู้อ้าวเวยเพียงนำสมุนไพรใส่ลงไปในอ่างทีละน้อย พร้อมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

ซูพ่านเอ๋อขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

”น้ำนั่นใช้น้ำคางคก อุจจาระของลูกสุนัข น้ำล้างเท้าของคนรับใช้ชายและอื่นๆต้มรวมกันทั้งหมด สามารถพูดได้ว่าหนามยอกเอาหนามบ่ง และที่สำคัญน้ำคางคกนี้ข้ายังได้กลั่นต่างหากออกมาอย่างดี พิษร้ายแรงนัก” กู้อ้าวเวยยิ้มกว้างมากขึ้น คำพูดในปากกลับกลายเป็นขู่ขวัญยิ่งขึ้นไม่น้อย: “ถ้าหากเจ้ายังอยากจะออกจากอ่างนี้อยู่ ก็จงหุบปากซะ”

ยาในปากถูกเคี้ยวละเอียด