บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 187

บทที่187 ขอความเมตตาต่อท่าน

ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ตรงหน้ายังคงมืดสนิท

ในลำคอเหมือนมีไฟลูกใหญ่กำลังเผาไหม้ ในหัวของกู้อ้าวเวยเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย แต่ก็ยังจำดาบที่แทงเข้ามาตรงหัวไหล่ได้ ฝันร้ายเป็นจริง และกลายเป็นฉากสุดท้ายที่นางมองเห็นได้ด้วยตาทั้งสองข้าง

ข้างเตียงไร้ผู้คน มีเพียงเสียงนกร้องจิ๊บๆเข้ามาในหู

นางยื่นมือที่สั่นเทาออกไป คลำหาสาบเสื้อแล้วเปิดออก รอยแผลจากปลายมีดเหนือหัวใจ ตอนนี้กลายเป็นแผลที่คดเคี้ยว เจ็บปวดทรมาน

“ผู้คนต่างพูดกันว่ามีดนั้นกว้าง ข้าไม่เคยเชื่อ ตอนนี้เชื่อแล้ว……”

นางหัวเราะด้วยความขมขื่นและไอออกมาเป็นเลือด ความลึกของมีดนั้นห่างจากหัวใจไม่เกินครึ่งนิ้ว ถ้าหากว่าต่ำลงมาอีกเพียงเล็กน้อย ชีวิตของนางก็คงจะตามหยุนชิงหยางไปแล้ว เพียงแค่ความเจ็บปวดช่วงหน้าอกและช่วงท้อง ลำคอแห้งผาก นางก็ขี้เกียจเกินกว่าที่จะให้ความสนใจหาเหตุผล

เพียงแค่คลำหาขอบเตียงที่คุ้นเคยแล้วก้าวลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า ตรงหน้ามืดมนมองไม่เห็น ความกลัวเหมือนดั่งเงาที่คอยติดตามตัว

นางกุมเข้าที่อก อาเจียนออกมาเป็นเลือด เดินโซเซจนมาถึงโต๊ะที่นางมักจะใช้ทำยาสมุนไพร ลื้อค้นจนเกือบจะพลิกคว่ำกล่องยาจึงหยิบยาเสวี่ยเจี๋ย(ต้นเลือดมังกร)ครีมห้ามเลือดออกมา และหยิบเอายาสมุนไพรอีกเล็กน้อยใส่ในปากตน ตรวจชีพจรให้ตนเอง หัวเราะเยาะออกมา ขยับสาบเสื้อออก ฉีกผ้าผืนบางที่พันรอบบาดแผลทั้งหนาทั้งหนักนั้นออกไป ป้ายยาสมุนไพรบนแผล

”พาต้า———“

น้ำตาหยดลงบนหลังมือ นางเองก็นิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง สมุนไพรที่อยู่ในปากมีรสขมมาก แต่ขมไม่เท่าหนึ่งในร้อยพันความทุกข์ในใจ น้ำตาเสียไปไม่น้อย นางสะอื้นและคว้าผ้าผืนบางที่อยู่ใกล้ๆเพื่อห่อตัวเองอีกครั้ง

ไร้คนช่วยเหลือนาง

ข้าตัวคนเดียวเสมอมา ไร้เงาเคียงข้าง

เดินโซเซไม่กี่ก้าวก็สะดุดล้มนั่งลงข้างมุมโต๊ะ สมุนไพรที่นางอมอยู่ในปากถูกคายอยู่บนพื้น นางยกมือไม่ไหว

ท่ามกลางความมืดสลัว ได้ยินเพียงเสียงของซ่านเซียนหยวนดังมาจากนอกประตู: “เสด็จอา ในเมื่อท่านใจเย็นลงแล้ว เหตุใดตอนนี้ยังมาที่วิหารเฟิ่งหมิงแห่งนี้! ท่านต้องการฆ่านางให้ตายใช่ไหม?”

ผ่านไปสักครู่ เสียงประตูดังปังถูกผลักออก

ซ่านจินจื๋อสวมชุดคลุมสีดำทั้งตัว เห็นเพียงรอยเลือดเปื้อนกระจายเต็มข้างเตียง หยดไปตามพื้นจนถึงโต๊ะยา

ซ่านเซียนหยวนที่อยู่ด้านหลังก็ตกใจผงะกับความเลอะเทอะในห้อง หันหัวไปมองก็เห็นซ่านจินจื๋อยืนพิงอยู่มุมโต๊ะ มองมาทางพวกเขาเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม ดวงตาไร้ความรู้สึก มุมปากข้อต่อนิ้วหรือแม้แต่ปลายแขนเสื้อล้วนย้อมด้วยเลือด

”ทั้งที่รู้ว่าบาดแผลของเจ้าสาหัสเช่นนี้ เหตุใดถึงยังต้องลงมาจากเตียง!”

ซ่านเซียนหยวนยังไม่ทันขยับเข้าไป ซ่านจินจื๋อก็เดินอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เพียงยกนางขึ้นจากพื้น: “เรื่องพ่านเอ๋อ……”

”เหอะ……” กู้อ้าวเวยหัวเราะเสียงเบา คิดเพียงแค่ว่าบาดแผลคงปริออกอีกครั้ง กลับหัวเราะอยู่ในปาก แล้วถึงได้พูดขึ้น: “ฆ่านาง จำเป็นต้องใช้อะไรเช่นนี้หรือ?”

ฉับพลันก็ถูกโยนลงบนพื้น กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าอวัยวะภายในเคลื่อนย้ายไปจากที่เดิม

ซ่านเซียนหยวนรีบคุกเข่าลงบนพื้น ค่อยๆพยุงนางขึ้นมาเล็กน้อย น้ำตาเต็มใบหน้ากู้อ้าวเวย ปลายนิ้วที่อ่อนแรงเกี่ยวแน่นที่ข้อมือของซ่านเซียนหยวน เค้นคำพูดออกมาจากซอกฟันไม่กี่คำ: “มีคนวางยาพิษข้า ช่วยข้าหยิบยาสมุนไพรมา”

”เป็นไปได้อย่างไร!” ซ่านเซียนหยวนตกใจผงะ ฉับพลันกู้อ้าวเวยก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและอาเจียนเลือดออกมา นางไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงแม้แต่น้อยนานแล้ว เพียงกุมเขาไว้ด้วยลมหายใจที่อ่อนแรงดังเส้นใยเบาบาง พูดชื่อตัวยาทีละชื่อๆ

รูม่านตาของซ่านจินจื๋อค่อยๆหดตัวลง