บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 188

บทที่188 โชคร้ายผ่านไปหลายวัน

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดมากกว่าก่อนหน้านี้

ตรงหน้ายังคงมืดสนิท ข้างเตียงกลับไม่ไร้คน นางเพียงแค่ขยับปลายนิ้วไปมา

คนข้างเตียงก็รีบเงยหน้าขึ้นมา หยินเชี่ยวร้องไห้จนตาทั้งสองข้างแดงก่ำตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้เมื่อเห็นกู้อ้าวเวยตื่นขึ้นมา น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง เพียงแค่กุมมือของกู้อ้าวเวยเบาๆ พูดด้วยเสียงเบา: “คุณหนู มีที่ไหนเจ็บบ้าง?”

จิตใต้สำนึกของกู้อ้าวเวยต้องการสัมผัสบาดแผลของตนเอง กลับถูกหยินเชี่ยวห้ามไว้

”บาดแผลยังไม่หาย คุณหนูยังสัมผัสไม่ได้ ข้าจะไปเอาน้ำมาให้ท่าน”

เสียงเดินจากไปของหยินเชี่ยวชัดเจนอย่างมาก กู้อ้าวเวยใช้เวลานี้ที่ยังไม่มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ยกมือของตนเองขึ้น อดทนกับความเจ็บปวดแล้วแตะไปตามปลายจมูกตนเอง วางอยู่ในดวงตาของตนเองแล้วเขย่าเล็กน้อย

ยังคงมืดสนิทดังเดิม

”คุณหนู! ท่านแตะโดนที่ไหนอีกแล้วใช่หรือไม่ ทำไมร้องไห้อีกแล้ว” หยินเชี่ยวรีบเข้ามา เพียงแค่จับมือที่ยกขึ้นของนางดึงให้หยุดลงโดยเร็ว ค่อยๆยัดเข้าไปในผ้านวม แล้วหยิบเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้กับนาง: “นายท่านเห้อบอกว่า หากว่าเสียน้ำตามากๆ ดวงตาอาจจะหายยากมาก ทางที่ดีไม่ต้องลืมตาดีที่สุด”

ขนตาสั่นเบาๆ กู้อ้าวเวยยังคงเชื่อฟังยอมปิดเปลือกตาลงมา

หยินเชี่ยวป้อนน้ำให้นางบ้างแล้ว จึงทำให้นางรู้สึกดีขึ้นบ้าง ลำคอไม่ได้แย่เหมือนก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่ารู้สึกถึงการทำอะไรไม่ถูกของนาง หยินเชี่ยวจึงได้ปูเบาะเพิ่มเล็กน้อย เพียงพอที่จะทำให้นางนั่งพิงข้างเตียงได้สบายขึ้น

”บาดแผลยังเจ็บหรือไม่? รออีกสักครู่ข้าจะมาเปลี่ยนยาให้ท่าน”

ดูเหมือนว่าหยินเชี่ยวจะยุ่งวุ่นวายไม่หยุด แต่หูกลับยังคงอยู่ยังมีเสียงของลมพัดเบาๆ ยังสามารถได้ยินเสียงอื่นๆที่ไม่ค่อยชัดเจน หลังจากรอจนกระทั่งหยินเชี่ยวเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้ว ถึงได้เอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำ: “ตอนนี้คือกลางคืนหรือว่ากลางวัน?”

”เพิ่งจะเช้ามืด ชิงต้ายได้ไปข้างนอกซื้อโจ๊กแล้ว รออีกเดี๋ยวก็กลับมา”

หยินเชี่ยวยังคงนอนอยู่ข้างเตียง ยากที่จะดูแลเรื่องเสื้อของตนเอง

”อาการบาดเจ็บของชิงต้ายเป็นอย่างไรบ้าง?” กู้อ้าวเวยเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ดูเหมือนว่าเวลานั้นชิงต้ายจะช่วยบังตนเองไว้ไม่น้อยเลย

”นางหายดีเกือบจะทั้งหมดแล้ว ย้อนกลับมาที่คุณหนู จากครั้งก่อนตื่นขึ้นมาหลังจากนั้น ครั้งนี้ก็หลับยาวสามวันเต็มๆ หากไม่ใช่สามารถป้อนน้ำและโจ๊กเปล่าๆได้บ้างแล้ว เกรงว่า……”

เสียงของหยินเชี่ยวเบาลง มีเพียงความกลัวในใบหน้าที่ยังอ่อนวัย

กู้อ้าวเวยเพียงแค่คลำหาแล้วลูบไปมาบนหัวของนาง ดูเหมือนหยินเชี่ยวเงยหน้าขึ้นมาทันใด นางเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นแล้วหัวเราะเบาๆ: “นี่ข้าไม่ใช่ยังมีชีวิตอยู่ดีๆหรือ แต่ดูเหมือนข้าได้ยินข้างนอกมีเสียงบางอย่าง……”

”นั่นคือทหารที่องค์ชายสี่ส่งมา เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของท่าน” นัยน์ตาของหยินเชี่ยวแดงเถือก ค่อยๆขยับหัวเข้าไปเพียงเล็กน้อย ให้การเคลื่อนของกู้อ้าวเวยเล็กลงบ้าง ไม่กระทบถึงบาดแผลบนร่างกาย

”ทหาร?” หัวใจของกู้อ้าวเวยจมดิ่งด้วยความว่างเปล่า

”ทั้งหมดนี้เพื่อปกป้องคุ้มครองให้ท่าน และก่อนหน้านี้ที่ท่านตื่นขึ้นมาทานยาในวันนั้น องค์ชายสี่พูดขอโดยตรงกับท่านอ๋องจิ้งและได้รับคำรับปาก บอกว่าในภายภาคหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไว้ชีวิตของคุณหนู จะไม่มีทางฆ่าคุณหนูในภายภาคหน้าแน่นอน ยังช่วยปกป้องท่านด้วย”

หยินเชี่ยวพูดด้วยความตื่นเต้น

แต่กู้อ้าวเวยแค่ยกมุมปากขึ้นดูหมิ่นดูแคลนตนเท่านั้น

หากคุณได้รับการรับประกันที่น่าเชื่อถือจริงๆ ทำไมตอนนี้ถึงยังให้ทหารเหล่านี้ดูแลอย่างใกล้ชิดไม่คลาดสายตาแม้แต่ก้าวเดียวอยู่ในวิหารเฟิ่งหมิงล่ะ?

แต่องค์ชายสี่ยอมทำเพื่อนางถึงเพียงนี้ คิดมาถึงตรงนี้ นางเพียงแค่ขยับร่างกายเล็กน้อย: “ตอนนี้ท่านอ๋องยังคงอยู่เป็นเพื่อนซูพ่านเอ๋อใช่หรือไม่?