บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 219

บทที่ 219 ขจัดความขุ่นเคืองในใจของข้า

เคลื่อนไหวเข้ามาอย่างจำใจ เรียวนิ้วจิกขย้ำบนผ้านวมอย่างร้อนรนไม่สงบนิ่ง

ชายหนุ่มเดินเข้ามาจากบานประตูโดยไม่มีสุ้มเสียงเลยสักนิด สายตาซับซ้อนมันดูชัดเจนภายใต้แสงจันทร์ยวงทอประกายระเรื่อ

ความรู้สึกตกฮวบบริเวณหน้าท้องหวนกลับมาอีกครั้ง บนหน้าผากของกู้อ้าวเวยเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

ผิวหนังกระด้างหนาๆ บนมือของซ่านจินจื๋อครูดเสียจนพวงแก้มของนางรู้สึกเจ็บ พวกเขาไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว ขณะที่มือของซ่านจินจื๋อไล้ผ่านลำแขนของกู้อ้าวเวย โอบข้างเอวของนางเอาไว้นั้น ก็รู้สึกประหลาดใจที่คนผู้นี้ไม่ได้อวบอ้วนขึ้นเลยสักนิดเดียว

กอดตัวนางเข้าสู่อ้อมอกอย่างแผ่วเบาง่ายดาย “เจ้าคิดจะทำอะไร”

กู้อ้าวเวยที่ถูกกอดในแนวนอนทำเพียงยกมือขึ้นนวดมุมขมับเบาๆ เท่านั้น “ข้าอยากออกมาทำจิตใจให้ผ่อนคลาย ซื้อของกินสักหน่อย ทำไม่ท่านต้องตามเข้ามาด้วย ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน”

“แต่เจ้ายังคงเป็นพระชายาของข้าอยู่นะ”

“แต่ตอนนี้ทุกคนต่างรู้ว่าพระชายาของท่านไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้” น้ำเสียงของกู้อ้าวเวยเจือความขุ่นเคือง นางมองเขาอย่างโกรธขึ้ง

ซ่านจินจื๋อยังคงนิ่งเงียบ อุ้มนางลงไปด้วยฝีเท้าหนักแน่น ยัดตัวนางเข้าไปในรถม้านุ่มนวลภายใต้สายตาจดจ้องของฝูงชน ลมราตรีถูกบดบังโดยไหล่กว้างของเขา

นั่งอยู่ภายในรถม้า กู้อ้าวเวยไม่มีเวลากังวลว่าชิงต้ายและเสี่ยวเหยียงตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นห่วงหรือไม่

นางทำเพียงซุกซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้า และปล่อยให้สาวใช้คนอื่นๆ ภายในรถม้าคลุมเสื้อนอก และเอาถุงร้อนให้กับนางโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ เลย หลังจากนั้นนางจึงล้วงผ้าคลุมหน้าในเสื้อออกมา หยุดยั้งการเคลื่อนไหวของสาวใช้ที่กำลังจะมวยผมให้นาง “วันหน้าข้าจะไม่มวยผมอีก”

“ท่านเป็นพระชายาอยู่แล้ว...”

“นอกจากไปงานเลี้ยง ข้าจะไม่มวยผมหรอก” กู้อ้าวเวยสะบัดสาวใช้ข้างกายตะเพิดออกไป แววความโกรธเคืองในดวงตาทำให้สาวใช้คนนั้นหดตัวไปด้านข้าง ทำเพียงมองพระชายาจิ้งที่ถูกขนานนามว่าอารมณ์ดีผู้นี้ด้วยอารามหวาดกลัว

ภายในรถม้าเงียบมาตั้งแต่ต้นจนจบ ซ่านจินจื๋อนั่งอยู่ข้างกายกู้อ้าวเวย มองสำรวจนางอย่างถี่ถ้วน

ก่อนที่จะมาถึงเมืองเย่น อันที่จริงซ่านจินจื๋อสงสัยว่านางมีความคิดอะไรใหม่ๆ แล้วหรือไม่ แต่ตอนนี้ดูท่านางยิ่งดูไม่เหมือนคุณหนูใหญ่อวดดีขี้พยศคนนั้นก่อนจะเข้าวังอ๋องเลยด้วยซ้ำ

ในขณะที่ม้าเริ่มสาวกีบ กู้อ้าวเวยก็เปิดม่านรถด้านหน้าของซ่านจินจื๋อออก

ซ่านจินจื๋อสาวมือดึงคนที่อยากจะกระโดดลงจากรถม้ากลับคืนมา ร้องตะโกนใส่นางเต็มไปด้วยความเดือดดาล “อยากตายหรือไง”

“แต่เดิมก็ไม่อยากอยู่” กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วและเริ่มขัดขืน

ซ่านจินจื๋อต้องใช้กำลังอย่างเต็มที่เพื่อโอบกักตัวของนางเอาไว้แน่น บัดนั้นขอบตาของกู้อ้าวเวยพลันแดงก่ำเป็นวง สองมือถูกมือเพียงข้างเดียวของซ่านจินจื๋อคว้าหมับเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

“ข้าก็แค่อยากลิ้มรสขนมอบที่ชอบในเมืองเย่นบ้าง ก่อนหน้าที่จะเป็นพระชายาจิ้ง อันดับแรกข้าก็เป็นคนๆ หนึ่ง คนที่มีชีวิตคนหนึ่ง” กู้อ้าวเวยร้องคำรามลั่นขึ้นมา คนทั้งคนกลับม้วนขดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แผ่นหลังคดโค้ง สองมือสั่นระริก “ข้าไม่ใช่สิ่งของเส็งเคร็งอะไรของท่าน ข้าก็คือข้า ข้าอยากจะทำสิ่งที่ข้าชอบมันไม่ถูกตรงไหน”

ในความทรงจำของซ่านจินจื๋อ กู้อ้าวเวยมักจะเป็นผู้สงบนิ่งเสมอไม่ว่าจะเวลาใด

ในขณะที่มีหยาดน้ำตาหยดใส่อาภรณ์ของเขาเปื้อนเป็นรอยสีคล้ำนั้น ซ่านจินจื๋อทำเพียงปั้นหน้านิ่งและปล่อยตัวกู้อ้าวเวย มองดูนางขดตัวไปอยู่ในมุมอับและเช็ดคราบน้ำตา