บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 228

บทที่ 228 วันราชสมภพใกล้มาเยือน

“เยว่ล้มเหลวในการทำหน้าที่เองเจ้าค่ะ พักหลังอ๋องจิ้งจงใจทีไม่จงใจทีตระเวนในหมู่ข้าราชบริพารทุกคน อีกอย่างอ๋องจิ้งพาซูพ่านเอ๋อคนนั้นออกไปเที่ยวเล่นตลอด และดึงพรรคพวกเด็กในสลัมของการสอบฤดูใบไม้ผลิในปีนี้” เยว่คุกเข่าอยู่บนพื้น สองมือวางไว้ข้างลำตัว “เป็นไปได้ว่าอ๋องจิ้งจงใจทำให้พวกสอดแนมทั้งหลายปั่นป่วน เยว่เองก็ไม่รู้เรื่องที่ในเรือนหู้ปู้เซ่อหลางต้องพิษด้วยนะเจ้าคะ

ดูท่าซ่านจินจื๋อจะซ่อนกิจการในจวนของหู้ปู้เซ่อหลางเป็นอย่างดีเยี่ยงนี้เชียว

แต่ว่ายิ่งไปกว่านั้น โชคดียิ่งกว่าที่ซ่านเซิ่งหานจะลงมือกับหู้ปู้เซ่อหลาง

“เพียงแต่ พระองค์ทรงทราบข่าวคราวของหู้ปู้เซ่อหลางตั้งแต่เมื่อไรเจ้าคะ” เยว่เงยหน้าขึ้นมาทันใด

“แน่นอนว่าพระชายาจิ้งต้องเป็นคนบอกให้รู้อยู่แล้ว หากว่านางคาบข่าวมาไม่ได้เลยสักนิด เช่นนั้นเก็บนางไว้ก็ไร้ประโยชน์แล้ว” ซ่านเซิ่งหานกล่าวอย่างเบาหวิว แต่ในใจกลับนึกวิธีจะต่อกรกับหู้ปู้เซ่อหลางได้แล้วว่าควรทำอย่างไรดี

หู้ปู้เซ่อหลางคนนี้สามารถได้รับความวางไว้ใจจากฮ่องเต้ได้ จะต้องมีวิธีการบางอย่างแน่นอน และเอาคนไปแลกเปลี่ยนได้มากกว่าที่กู้อ้าวเวยพูดมาด้วย แต่ก็ไม่สู้ให้ตอนที่ฮ่องเต้ทรงมีพระชนม์ชีพและไว้ชีวิตเขาสักคน วันหน้ายังพอจะเป็นประโยชน์ยิ่งใหญ่ได้มากกว่านี้

เยว่ช้อนสายตามอง เห็นซ่านเซิ่งหานคล้ายกับคิดใจความสำคัญอยู่ หัวใจดวงน้อยกลับสู่หน้าท้อง ดูท่าพระองค์ก็ไม่ได้แยแสพระชายาจิ้งสักเท่าไร เป็นนางที่คิดมากไปเอง

เสร็จเรื่องนี้ ซ่านเซิ่งหานคิดอยากจะเก็บหู้ปู้เซ่ออหลางไว้ ทำได้เพียงให้เยว่มุ่งไปสืบในยามราตรี

ในเวลาเดียวกัน ตำหนักอ๋องจิ้งมีเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงหนึ่งชุดวางลงมา คนที่มาพร้อมกับสิ่งนี้ก็ยังมีสาวใช้ในจวนอีกด้วย “นี่คือเสื้อผ้างานเลี้ยงวันราชสมภพที่ท่านอ๋องเลือกให้กับพระชายาด้วยตนเอง พิธีอวยพรได้เตรียมการไว้แล้ว และยังมีของเหล่านี้ มันเป็นสิ่งที่เหล่าคนรับใช้ของหู้ปู้เซ่อหลางเขียนเอาไว้ทั้งหมด พระชายาโปรดตรวจสอบด้วย”

“พอซ่านจินจื๋ออ้าปาก ก็จะให้คนช่วยเหลือ ฝากความไปบอกเขาที” กู้อ้าวเวยกำขนมพุทราแดงหนึ่งชิ้น ขาสองข้างซ้อนทับกันอย่างไม่สุภาพ มืออีกข้างหนึ่งพลิกบันทึกประวัติศาสตร์ ขบคิดเนิ่นนาน จึงเอ่ยต่อไป “บอกกับเขาว่าข้ายังอยากได้หนังสือทางการแพทย์บางแห่งอีก อาการเจ็บป่วยในหู้ปู้เซ่อหลางที่ติดต่อกันนั้นเป็นพิษชนิดหนึ่ง พิษไม่มากพอจะคร่าชีวิตได้ง่ายๆ ทางข้าก็ไม่สะดวกในการทดสอบยา ทางที่ดีที่สุดยังคงเป็นการหาในหนังสือทางการแพทย์จะดีกว่า”

“เจ้าค่ะ พระชายา” สาวใช้นำคนหลั่งไหลออกไปอีกครั้ง

ชิงต้ายหอบกล่องไม้ที่บรรจุเสื้อผ้าอู้ฟู่หรูหราเดินเข้ามา และแย้มยิ้มพิมพ์ใจ “ลายของอาภรณ์ชุดนี้วาดปักษาสวรรค์เผิงไหล ดูงดงามจับตายิ่งนัก วันนั้นหากท่านปรากฏกายในงานเลี้ยงวันสมภพของไทเฮา จะต้องสะกดสายตาผู้คนได้อย่างแน่นอน”

เหลือบสายตามองแวบหนึ่ง กู้อ้าวเวยก็มองทางบันทึกประวัติศาสตร์อีกครั้ง “มันสวยจริงๆ นั่นแหละ”

ชิงต้ายยิ้มพลางเอาสิ่งของจัดวางไว้อย่างดี และไปยุ่งง่วนที่ห้องยาเป็นเพื่อนกู้อ้าวเวยหลังจากที่นางอ่านหนังสือเสร็จแล้ว

ส่วนข้างชายคา กุ่ยเม่ยเก็บข้อมูลทุกอย่างไว้ในสายตา จ้องมองจวนเจียนจะสองชั่วยามจึงย้อนกลับไป

กู้อ้าวเวยยุ่งง่วนตลอดทั้งวัน มีหลายสิ่งหลายอย่าง ผลิตภัณฑ์ใหม่ของสำนักเยียนหยู่เก๋อที่เข้ามาในช่วงฤดูใบไม้ผลิส่วนใหญ่ได้รับความช่วยเหลือจากกู้อ้าวเวย และเด็กส่วนใหญ่ในจี้ซื่อถางต้องขอบคุณกู้อ้าวเวยสำหรับการพัฒนาตำรับยา ถึงแม้สำนักเยียนหยู่เก๋อและจี้ซื่อถางไม่ได้พูดชัดเจน แต่ว่าคนจำนวนไม่น้อยต่างรู้เรื่องนี้ดี

ซ่านจินจื๋ออ่านทุกการเคลื่อนไหวการกระทำในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาของนางอย่างละเอียด “วันหน้า ก็ไม่ต้องคอยตามอยู่ตลอดแล้ว”

“ท่านพี่จื๋อ ท่านเอาเลือดเนื้อเชื้อไขในครรภ์ของนางออกมา ตอนนี้ยังจะติดต่อกับสำนักเยียนหยู่เก๋อและจี้ซื่อถางเช่นนี้อีก นางจะคิดหาวิธีมาแก้แค้นท่านกับข้าหรือไม่” ซูพ่านเอ๋อพิงอยู่บนไหล่ของซ่านจินจื๋อ ทั้งอยากจะยุแหย่ความสัมพันธ์ทั้งสองให้ตีตัวออกห่าง ผลักกู้อ้าวเวยให้แยกออกจากข้างกายของซ่านจินจื๋อโดยสมบูรณ์

“สำนักเยียนหยู่เก๋อเดิมทีก็เป็นสายของข้า จี้ซื่อถางนั่นนอกจากจะมีท่านหมอที่โด่งดังเหล่านั้นแล้ว ก็แทบจะเรียกลมเรียนพายุอะไรไม่ได้เลย” ซ่านจินจื๋อลูบหัวไหล่ของซูพ่านเอ๋อแสดงถึงการปลอบประโลม “หลายวันมานี้ ร่างกายดีขึ้นบ้างหรือไม่”

“มีท่านพี่จื๋ออยู่เคียงข้าง ก็ดีขึ้นมากโขแล้ว” ซูพ่านเอ๋อทุบเข้าที่อ้อมอกของซ่านจินจื๋ออีกครั้ง