บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 240

บทที่ 240 เรื่องช่างประจวบเหมาะ

มารดาของฉีหลินและฉีหรัวคือคนรักตั้งแต่วัยเยาว์ของฉีหมิง แต่เมื่อครอบครัวของนางเกิดตกอับ นางจึงถูกขายไปอยู่ที่หอคณิกา ในตอนนั้นนางยังไม่ทันได้รับแขกก็ถูกฉีหมิงมาชิงซื้อตัวกลับไปก่อนด้วยเงินที่เขาขโมยมาจากครอบครัว แต่แม้กระนั้นชื่อเสียงของนางก็ได้ป่นปี้ไปแล้ว ยากที่จะได้รับการยอมรับให้มาเป็นชายาเอก เพื่อสยบคำโจมตีทั้งหลายของคนในวงศ์ตระกูล ฉีหมิงจึงได้แต่งกับหญิงอื่นๆมาเป็นชายา และชายาเอก

เหล่าชายาต่างชิงดีชิงเด่นกัน ตลอดจนถึงลูกๆของพวกนางต่างได้รับสืบทอดความคิดฝังเข้าไปในหัว

แต่เป็นฉีหลินที่ฉีหมิงรักใคร่เอ็นดูเป็นที่สุด แม้ฉีหมิงไม่ได้ให้ความรักต่อชายาคนอื่น แต่ในเมื่อมีทายาทด้วยกันแล้ว เขาจึงให้ความเคารพพวกนางฉันท์สามีภรรยา และปฏิบัติต่อลูกของพวกนางอย่างดี แต่เมื่อถึงเวลาเขาส่งมอบสำนักเยียนหยู่เก๋อให้ฉีหลิน พวกเขาเหล่านั้นจะสามารถมีชีวิตที่ดี

“ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยนิสัยของฉีหลินแล้ว แม้เขาจะได้รับสืบทอดมรดกของตระกูล แต่เขาก็จะคอยปกป้องดูแลพี่น้อง แต่หากว่าข้าส่งมอบให้กับลูกคนอื่นๆ เกรงว่าพี่น้องจะทะเลาะกัน” ฉีหมิงได้แต่ส่ายหัว

กู้อ้าวเวยนิ่งเงียบไป ไม่ว่าฉีหมิงเลือกที่รักมักที่ชังจริงรึไม่ หรือเขาแค่คำนึงถึงสถานะและความมั่งคั่งของวงศ์ตระกูลก็ตาม ที่เขาทำเช่นนี้ก็หาใช่เป็นความผิดไม่

ทันใดบานประตูก็ถูกผลักเปิดออก

ฉีหรัวเข้ามาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ กำหมัดแน่น: “เหตุใดท่านพ่อจึงไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตา”

“หรัวเอ๋อร์” หลังจากนั้นฉีหมิงมีสีหน้าที่สงบลง: “ฉีหลินเป็นน้องชายของเจ้า เจ้ายังคิดอยากแก่งแย่งกับเขาหรืออย่างไร”

“ทำไมจะไม่ล่ะ ท่านไม่เคยสนใจใยดีข้า ไม่เคยแม้แต่จะสนว่าข้าจัดการกิจการงานบ้านอย่างไร เพียงเพราะข้าป่วยไม่สามารถแต่งงานออกไปจึงทำให้ถูกกลั่นแกล้ง” ฉีหรัวก้าวเท้าไปข้างหน้าทีละก้าวและกระโจนลงมาคุกเข่าต่อหน้าฉีหมิง: “แต่ในเวลานี้ข้าสามารถรับผิดชอบทุกอย่างได้แล้ว เสี่ยวหลินทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เหตุใดท่านพ่อจึงไม่ยอมยกสำนักเยียนหยู่เก๋อให้ข้าดูแล”

“เจ้าเป็นลูกผู้หญิง ต่อไปก็ต้องแต่งงานไปดูแลสามีและลูก……”

“หากท่านพ่อยอมยกสำนักเยียนหยู่เก๋อให้ลูก ลูกสาบานว่าชาตินี้จะไม่มีวันแต่งงาน ในวันข้างหน้าทรัพย์สมบัตินี้จะตกอยู่ในมือของพี่น้องเราอย่างแน่นอน” ฉีหรัวยกมือขึ้นสาบานด้วยแววตาที่พาให้คนยำเกรง

นัยน์ตาทั้งสองของฉีหมิงเบิกโพลง เขาโกรธจนพูดไม่ออก

กู้อ้าวเวยรีบเข้าไปลูบไหล่ของฉีหมิงเพื่อทำให้เขาสงบอารมณ์ลง: “นายท่านฉีอย่าโกรธไปเลย ค่อยๆพูดค่อยๆจา”

“พระชายาจิ้ง! ท่านดูที่นางพูดสิ! มีที่ไหนกันผู้หญิงไม่แต่งงาน!” ฉีหมิงชี้ไปที่หน้าของฉีหรัวและแผดเสียงออกมา: “ที่แท้เจ้าอยากได้สมบัติของข้าถึงขั้นนี้เชียวรึ!”

“แล้วทำไมจะไม่ได้ ข้าก็เป็นลูกของท่านเหมือนกัน”

“มีลูกสาวบ้านไหนกัน……”

“โปรดใจเย็นกันลงก่อนเถิด” กู้อ้าวเวยยื่นมือเข้ามาขัดจังหวะการโต้วาจาที่ไร้ความหมายของทั้งสอง ฉีหมิงมีความคิดแบบผู้ที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมานานหลายทศวรรษ ส่วนฉีหรัวนั้นมาพร้อมกับความโกรธของคนวัยหนุ่มสาว

กู้อ้าวเวยประคองฉีหรัวขึ้นมาจากพื้น: “ให้ข้าคุยกับนายท่านฉีเถอะ”

ฉีหรัวกัดริมฝีปากล่างด้วยความคับแค้นใจ นางเผชิญหน้ากับฉีหมิงอยู่นานสองนานโดยไม่พูดอะไร สุดท้ายจึงเดินจากไป

ฉีหมิงถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่

“นายท่านฉี ถึงแม้ว่าตั้งแต่อดีตกาลจะมีเพียงผู้ชายได้เป็นใหญ่ แต่ถ้านายท่านฉีคิดเพื่อประโยชน์ของอนาคตของสำนักเยียนหยู่เก๋อจริงๆ ฉีหรัวเป็นตัวเลือกที่ดี” กู้อ้าวเวยพูดอย่างจริงจัง: “ในบรรดาลูกๆของท่าน นางเป็นหนึ่งเดียวที่มีพรสวรรค์โดดเด่น”

“แต่อย่างไรนางก็เป็นผู้หญิง หากไม่แต่งงานมีลูก ภายภาคหน้าจะต้องถูกคนว่ากล่าวนินทาครหาไม่จบสิ้น”

“แล้วไงล่ะ” สีหน้าที่ไร้อารมณ์และแววตาที่มืดลงของกู้อ้าวเวยหันไปทางฉีหมิง: “หากนางมีเงินทองมากมาย มีฐานะที่มั่นคง แม้ถูกคนครหานินทามากมายเท่าไหร่ ก็ไม่อาจสั่นคลอนนางได้แม้แต่น้อย”

ฉีหมิงที่ยังคงปักใจไม่เชื่อในคำพูดของกู้อ้าวเวย เปิดปากพูด : “จะเป็นไปได้อย่างไร……”

“ฉีหรัวยังซื้อใบสั่งยาจากข้าไปไม่น้อย นางพัฒนาเวชสำอางและสินค้าใหม่ออกมา ก่อนหน้านี้นางยังได้สาบานอีกด้วยว่าจะไม่มีวันแต่งงานไปตลอดชีวิต ยังมีอะไรที่นายท่านฉีต้องกังวลใจไปอีกเล่า” กู้อ้าวเวยหยิบใบสั่งยาไปไว้ในมือฉีหมิงอย่างระอา