บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 241

บทที่ 241 ไทเฮา(พระพันปีหลวง)สำรวจความจริง

ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ กู้อ้าวเวยไม่เคยถอดผ้าคลุมหน้าออกเลย และยังได้กลิ่นยาจากตัวของเธอด้วย ถ้าเปรียบเทียบกับเมื่อก่อน เธอจะพูดจาอย่างมั่นใจ แต่วันนี้กู้อ้าวเวยจะดูเงียบมากกว่า ยังไม่ถวายบังคมกับไทเฮา รีบไปต้มยาอย่างกระสับกระส่ายซะแล้ว ดูหน้าซีดเหลือเกิน

“เวยเอ๋อเป็นไรเหรอคะ”

“เมื่อเจอตอนเช้า พระชายาไม่ได้ซีดเซียวขนาดนี้เลย แต่หลังจากไปห้องโถงกลับมาแล้ว...”กุ้ยมามาตอบด้วยความแปลกๆ และไปช่วยประคองไทเฮาลุกขึ้นมา

หลังจากช่วงเวลาที่ผ่านมาที่ได้รับการรักษาเป็นอย่างดี สุขภาพร่างกายของไทเฮาแข็งแรงมากขึ้นแล้ว

เดินไปที่หน้าโต๊ะทำงาน กุ้ยมามาเรียกคนรับใช้คนนั้นที่เมื่อกี้ได้พาพระชายาไปห้องโถง และถามว่า

“เห็นพระชายาเหมือนกินยาอะไรก็ไม่รู้ค่ะ แล้วเรียกข้าทาสเอาน้ำซุปและเทียนหอมนี้มาให้ค่ะ” คนรับใช้พูดทุกอย่างไม่กล้าโกหก จริงๆแค่ต้องการเอาน้ำซุปมาอย่างเดียว แต่ไม่รู้จะทำยังไงดีจึงสามารถทำให้กลิ่นยานี้หายได้ ก็เลยติดเทียนหอมมาด้วย แต่สุดท้ายก็ยังได้กลิ่นยาอยู่ดี

ให้คนรับใช้ออกไปข้างนอกให้หมด ไทเฮายิ่งทำหน้าเครียดและดูหนักใจ

เอาน้ำซุปมาได้ตั้งแต่เช้า คิดว่ายังไม่ได้ทานข้าวเช้าแน่นอน แล้วไม่ทราบว่าเธอไม่สบายหรือเปล่า จึงถึงต้องกินยาด้วย คิดอยู่สักพัก จึงพูดว่า “กุ้ยมามา คุณไปหาหมอหลวงมาจับชีพจรให้เธอก่อนเถอะ”

“เจ้าค่ะ” กุ้ยมามาก็รู้สึกเครียดตามด้วยเหมือนกัน

กุ้ยมามามาที่โรงพยาบาลหลวงอย่างเงียบ โดยไม่ได้แจ้งใครล่วงหน้า เห็นพวกหมอหลวงกำลังทำงานอยู่ มีแต่กู้อ้าวเวยคนเดียวที่กำลังต้มยากับเด็กชายน้อยคนหนึ่ง

ไม่เห็นกับตายังไม่รู้สึกอะไร พอเห็นแล้ว กุ้ยมามายิ่งกังวลขึ้นมาก

เด็กชายน้อยใช้มือตักเอายาสมุนไพร แล้วช่วยทายาแก่หน้าของกู้อ้าวเวยอย่างเบาๆ ใบหน้ามีอาการบวมอย่างเห็นได้ชัด กุ้ยมามาไม่ได้พูดอะไร แค่ให้ขันทีน้อยคนหนึ่งไปเรียกหมอหลวงออกมา

“กุ้ยมามามาทำไมครับ ไม่สบายหรือเปล่า” หมอหลวงถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ที่ฉันมาวันนี้ อยากจะมาสอบถามเรื่องของพระชายา ช่วงนี้ คุณได้จับชีพจรให้ท่านไหม”

“เมื่อกี้ได้จับชีพจรดูแล้วครับ ดูแล้วสุขภาพร่างกายของพระชายายิ่งอ่อนแอมากขึ้นเลยนะ โดยเฉพาะ ฝั่งใบหน้าที่ถูกตบนั้น โหดร้ายเหลือเกิน วันนี้ พระชายายังมีอาการหูอื้อด้วยนะ” พูดถึงที่นี่ หมอหลวงถอนหายใจและพร้อมส่ายหัวด้วย

กุ้ยมามาหันไปดูกู้อ้าวเวยสักพัก จึงรีบกลับไปบอกไทเฮา

แต่เด็กชายน้อยคนนั้น แอบบอกให้กู้อ้าวเวยอย่างซื่อสัตย์ ว่า “พระชายาครับ เมื่อกี้เหมือนเห็นกุ้ยมามามาที่นี่นะ”

“เหรอคะ” กู้อ้าวเวยทำตัวไม่รู้จักอะไร แล้วหันไปมองที่ประตู ตรงโน้นไม่เห็นมีใครอยู่สักคน

เด็กชายน้อยเกาหัวจับหูด้วยความงุนงง ไม่แน่ใจว่าดูผิดหรือเปล่า และทายาให้กู้อ้าวเวยต่อ เด็กๆมักจะซุบซิบนิดหน่อย จึงถามว่า “พระชายาครับ การที่ถูกตบหน้านี้ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”

“หล่อนไม่ต้องรู้จักหรอก” กู้อ้าวเวยดีดห้าผากเขาเบาๆ แล้วให้เขาทายาต่อ เดี๋ยวต้มยาเสร็จแล้วยังต้องล้างยาบนหน้าออกด้วย

ในขณะเดียวกัน ในห้องบรรทมของไทเฮา

“ใครกล้าทำแบบนี้ ฮะ” สายตาของไทเฮาดูเฉียบคมขึ้นมาทันที

กุ้ยมามาตอบแบบไร้ทางเลือกว่า “ข้าทาสก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า มีใครมากล้าทำร้ายพระชายาขนาดนี้...ใจกล้าห่อฟ้าเลยนะ”

แต่พอคิดดีๆแล้ว ไทเฮาถึงนึกออกว่า เรื่องที่ซ่านจินจื๋อปกป้องซูพ่านเอ๋อในเมื่อก่อน และตอนนี้ยิ่งแอบเลี้ยงไว้หลังบ้านด้วย เนื่องจากเขาไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดมากเกินไปอีกเพราะซูพ่านเอ๋อ ไทเฮากับฮ่องเต้จึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น