บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 242

บทที่ 242 ใบหย่า

กู้อ้าวเวยตกตะลึง เงียบสักพักและตอบว่า “คนที่ตบ เป็นอ๋องจิ้งเองค่ะ”

ไทเฮากำลังจะถามต่อ แต่ได้ยินเสียงของคนรับใช้ที่อยู่ข้างนอก กำลังถวายบังคมอ๋องจิ้ง สายตาของกู้อ้าวเวยมีความหมายที่ไม่รู้จะทำยังไงแสดงแดงออกมา เธอนั่งเงียบอยู่ที่เดิม และไม่เคยถอดผ้าคลุมหน้าออก

ซ่านจินจื๋อพึ่งว่าราชกิจจบ แล้วรีบตรงมาที่นี่ เห็นกู้อ้าวเวยไม่ได้ถอดผ้าคลุมหน้าออก จึงวางใจลง พูดว่า “เสด็จแม่ให้ลูกมาเพราะเรื่องอะไรครับ”

“ไม่ได้เจอกันนาน จึงเรียกมานั่งเล่นคุยกันหน่อย” ไทเฮาเล่นลูกประคำในมือ สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “อ๋องจิ้ง เชิญนั่งก่อน”

นั่งลงที่ข้างบนเตียง จริงๆซ่านจินจื๋อไม่ได้มาเยี่ยมไทเฮานานมากแล้ว เมื่อก่อนเพราะเรื่องซูพ่านเอ๋อนั้น เขามีปัญหากับฮ่องเต้และยังสูญเสียตำแหน่งมกุฎราชกุมารไป ที่สำคัญ ยังสูญเสียความรักของเสด็จแม่ที่รักเขาสองคนไปด้วย

สองแม่ลูกพูดคุยกันอย่างดี กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ข้างๆ หัวเราะตัวเองอยู่ในใจ

แม้ว่าไทเฮาจะชอบเธอขนาดไหน แต่ยังไงไทเฮาก็เป็นคุณแม่ของซ่านจินจื๋ออยู่ดี

เธอหยิบเอาหนังสือทางแพทย์มาอ่านเอง ไม่สนใจเรื่องรอบข้างแม้แต่นิดเดียว ดูเหมือนเธอกับสองแม่ลูกนี้ไม่รู้จักกัน

“แต่ว่า สองสามวันนี้ อายเจียได้ยินเรื่องบางเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ” พอเปลี่ยนเรื่อง ไทเฮาหันมามองกู้อ้าวเวย พูดจาไม่ค่อยพอใจ “พระชายาจิ้งพักอยู่ที่เทียนเหยียนเป็นประจำ ไม่ได้พักอยู่ที่ตำหนักอ๋องใช่ไหม คุณอธิบายเรื่องนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นแน่”

ได้ยินชื่อของตัวเอง กู้อ้าวเวยตกตะลึง ทำไมอยู่ดีๆแล้วพูดถึงเรื่องนี้คะ

“ทำไมลูกไม่ทราบเรื่องนี้ครับ” ซ่านจินจื๋อยิ้มเบาๆ

“แต่ก่อน ซู๋เซ่อได้มาเล่าให้อายเจียฟังว่า เคยเห็นพระชายาจิ้งกลับไปตำหนักอ๋องอย่างรีบร้อนเพื่อกลับไปพบเจอซู๋เซ่อ ดูไม่ค่อยคุ้นเคยกับตำหนักอ๋องเลย อายเจียสั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว ทราบว่าพระชายาพักอยู่ที่ร้านยาเหย้า จริงไหมคะ” ไทเฮาคิ้วขมวด แล้วดื่มยาลงไปให้หมด

ไทเฮาหมายความว่ายังไง ซ่านจินจื๋อกับกู้อ้าวเวย ทั้งสองคนไม่เข้าใจเหมือนกัน

“ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกครับ” ซ่านจินจื๋อตอบอย่างมั่นใจ

“งั้นเรื่องที่พระชายาจิ้งไปรักษาคนไข้ที่จี้ซื่อถาง เป็นเรื่องจริงหรือไม่”

ซ่านจินจื๋อคิ้วขมวด นึกว่าไทเฮาแค่ไม่ชอบผู้หญิงที่ออกไปทำงานข้างนอกเฉยๆ มองไปทางกู้อ้าวเวยที่กำลังทำหน้าตางงๆอยู่ พูดต่อว่า “ส่วนมากเวยเอ๋อมักจะศึกษาแพทย์และยาสมุนไพรที่บ้าน ถ้าพูดจริง ก็แค่สนิทกับนายท่านเห้อ แค่นั้นนะ”

“ใช่แบบนี้จริงเหรอ” ไทเฮาจึงรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่พอซ่านจินจื๋อวางใจลงนิดหน่อย เห็นไทเฮาโกรธขึ้นและโยนถวยเปล่าในมือออกไปทุบตีกับพื้นจนแตก “อ๋องจิ้งยังจะโกหกอายเจียถึงเมื่อไหร่ ฮะ”

“เพราะพระชายาจิ้งพูดอะไรกับเสด็จแม่ด้วยซ้ำ” ซ่านจินจื๋อดูโกรธขึ้นมาทันที ในใจโทษแต่กู้อ้าวเวยที่นั่งอยู่ข้างๆ

กู้อ้าวเวยเอาหนังสือทางแพทย์วางไว้บนโต๊ะ ยิ้มด้วยความเย็นชา พูดว่า “ขอสอบถามอ๋องจิ้งหน่อย ฉันกู้อ้าวเวย เป็นพระชายาที่ไม่สำคัญๆแบบนี้ จะพูดอะไรกับเสด็จแม่ไดไงคะ”

“เสด็จแม่ครับ อย่าเชื่อที่เธอ...”

“ฉันไม่ได้พูดอะไรจริงๆ ถ้าอ๋องจิ้งไม่เชื่อ แค่เขียนใบอย่าให้ก็จบ” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ ดูหน้าซีดมากแค่ทักลากับไทเฮา แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว