บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 245

บทที่ 245 ได้รับความโปรดปรานอีกครั้ง

ส่งคนที่แววตาไร้ความรู้สึกและจิตวิญญาณคนนี้กลับไปกึงร้านยา ชิงต้ายแค่จุดเทียนหอมที่มีส่วนประกอบด้วยยากล่อมจิตประสาท กู้อ้าวเวยนอนหลับสบาย ถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้วเห็นขอบตาดำคล้ำอย่างชัดเจน ใบหน้ายังบวมอยู่ เหมือนไม่หายบวมเลยแม้แต่นิดเดียว

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ซ่านจินจื๋อยืนอยู่ข้างนอก สีหน้ามืดมน

ชิงต้ายอ้ำๆอึ้งๆ สักพัก จึงตอบมาว่า “พระชายายังรับเรื่องที่สูญเสียลูกไปไม่ได้ คิดถึงลูกทั้งวันทั้งคืน ปกติมีแต่คนมาทำร้ายจิตใจและจุดอ่อนของพระชายา เวลานานแล้วก็ยิ่งลืมไม่ได้ กลางคืนก็นอนไม่หลับด้วย”

“เพราะฉะนั้น เธอจึงจะเอามีดฆ่าตัวตายเหรอ” ซ่านจินจื๋อยังจำได้อย่างชัดเจน กู้อ้าวเวยเคยพูดว่าเหลียนจื่อเกิงเป็นมีดแพทย์ ห้ามเอาไปทำร้ายคน แต่วันนี้...

“ไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ แต่เมื่อวานกลับมา พระชายาบอกว่าไทเฮาเหมือนไม่ค่อยชอบท่าน รู้สึกเสียใจมาก” ชิงต้ายมองดูซ่านจินจื๋ออย่างระมัดระวัง และพูดต่อว่า “วันนั้น พระชายาได้ข่าวว่าคุณตาเสียไปแล้ว แม้ว่าไม่ได้แสดงอาการออก ดูเงียบๆ แต่จริงๆในใจต้องเสียใจมากค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะดูแลและกตัญญูไทเฮาเป็นอย่างดี แต่ว่าไทเฮาจะยอมเชื่อฟังที่ท่านอ๋องพูดมากกว่า ก็เลยเกลียดพระชายา เมื่อคืนยิ่งไม่ได้นอนพักเลยทั้งคืน”

ปวดหัวจริงๆ

น่าจะเพราะที่ไทเฮาว่าเขาตอนนั้น ทำให้กู้อ้าวเวยเข้าใจผิดแน่นอน

ยังไม่ทันทำอะไร เห็นชิงต้ายคุกเข่าลงแล้วพร้อมร้องไห้ด้วย พูดว่า “ขอร้องท่านอ๋องโปรดเข้าใจและปล่อยคุณหนูของข้าทาสไปเถอะค่ะ ถึงแม้ว่าปกติ ท่านจะกล้าหาญขนาดไหน แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความปวดร้าว แค่ท่านอ๋องหย่ากับท่าน คุณหนูก็อิสระแล้ว”

เห็นคนรับใช้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ซ่านจินจื๋อในใจจริงๆก็อยากจะอย่ากับเธอและไล่ออกจากตำหนักอ๋องเหมือนกัน

แต่ในสมองของเขาตอนนี้คิดถึงแต่กู้อ้าวเวย จึงพูดว่า “ให้เฉิงซานเอาเอกสารทั้งหมดส่งมาที่นี่”

ชิงต้ายมองเขาด้วยการขอร้อง แต่ซ่านจินจื๋อไม่สนใจ กลับเข้าไปในห้อง นั่งอยู่ที่ข้างโต๊ะทำงาน หันไปมองกู้อ้าวเวยที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ตั้งใจ และคิ้วขมวดขึ้นมา

คุณอยากได้ลูก ใช่ไหม

กู้อ้าวเวยตื่นมาด้วยความร้อนแห้ง เห็นมีหน้าอกแข็งแกร่งติดกับหน้าอกเธออย่างแน่นหนา ทำให้เธอหายใจไม่ออก

มือที่มีรังไหมกำลังสัมผัสร่างกายของเธอเบาๆ ดูเหมือนคุ้นเคยมาก เธอปฏิเสธและผลักซ่านจินจื๋อที่อยู่ข้างบนออกไปด้วยความมึนงง รีบใส่เสื้อที่ตกหลุดออกจากไหล่ไป ขาสั่นและพูดว่า “ออกไป”

“ผมจะอยู่ข้างๆคุณนะ” เสียพูดของซ่านจินจื๋อแหบกร้านนิดหน่อย

จับเอามือของกู้อ้าวเวยอย่างเบาและอ่อนโยน ซ่านจินจื๋อเห็นกู้อ้าวเวยไม่ได้ปฏิเสธ ก็เลยแนบร่างกายตัวเองลงไปเบาๆ จูบน้ำตาที่หางตาของกู้อ้าวเวยอย่างระมัดระวัง และกอดเธอเข้ามาอ้อมแขนของตัวเองอย่างเอ็นดูมาก การกระทำอ่อนโยน

สองคนสัมผัสกันทั้งคืน

จนกระทั่ง คนที่ข้างๆนอนหลับ กู้อ้าวเวยใส่เสื้อผ้าและเดินออกจากห้องนอนอย่างเหนื่อยล้า ที่นอกห้อง ชิงต้ายนั่งอยู่หน้าประตู แกลืมตาและมองดูเธอ เรียกว่า “คุณหนู”

“ออกไปกับฉัน” กู้อ้าวเวยยิ้มเบาๆ

“ค่ะ ข้าทาสไปเอาเสื้อกันหนาวมาให้” จนกว่าชิงต้ายช่วยกู้อ้าวเวยใส่เสื้อหนาวเสร็จเรียบร้อย จึงถือโคมไฟส่องสว่างเดินออกไปพร้อมกัน

กลางคืน สองคนเดินอยู่ที่ตลาดเมืองเทียนเหยียน กู้อ้าวเวยจับเสื้อผ้าของตัวเองให้แน่นๆ และพาชิงต้ายมาโรงเตี้ยมที่ยังซ่อมแซมไม่เสร็จ