บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 249

บทที่ 249 คำพูดของเด็กน้อยไม่จริงจัง

“พระชายาครับ คุณหนูน้อยคนนี้น่ารักเหลือเกิน”

คนรับใช้เสี่ยวเอ้อเสริฟขนมทุกชนิดของป่ายเว่ยมาให้ วางเต็มทั้งโต๊ะ เห็นอาโม่ยิ้มแฉ่งจ้องมองขนมด้วยความสุข และชิมไปทีละอย่าง

อาโม่เป็นคนที่กลัวคนที่ไม่เคยรู้จัก แต่พอคุ้นเคยกันแล้วก็จะกระตือรือร้นมาก เวลาหัวเราะมีลักยิ้มบนแก้มสองข้าง ตาโตๆ แก้มอ้วนๆ น่ารักมาก

“ว่าแต่ เมื่อกี้มีคนหนึ่งให้ข้าน้อยเอาจดหมายนี้มาให้ครับ บอกว่า เขารออยู่ที่ห้องหมายเลข 1 ของโรงเตี๊ยม” คนรับใช้เสี่ยวเอ้อตบหัวตัวเอง เดินออกไปถึงที่หัวบันไดจึงนึกเรื่องนี้ออก

ชิงต้ายกับอาโม่หัวเราะขึ้น กู้อ้าวเวยก็มองเขาไม่รู้ทำยังไง แสดงว่าอาโม่น่ารักเกินไป

รับเอาจดหมาย หน้าซองจดหมายเขียนไว้ว่า ตระกูลจู

สีหน้ามืดลง กู้อ้าวเวยมองดูอาโม่ด้วยสายตาไร้ทางเลือก จบหัวเธอเบาๆและพูดกับชิงต้ายว่า “คุณดูแลอาโม่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”

“ท่านพี่สาวจะไปไหนคะ” อาโม่จับเอาเสื้อของกู้อ้าวเวย แววตาเต็มไปด้วยความงุนงง ถามว่า “ท่านพี่สาวไปแล้วจะไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่ค่ะ พี่สาวแค่จะไปเจอเพื่อนคนหนึ่งเฉยๆ และจะไปซื้อของเล่นสนุกๆมาให้หนูนี่เอง” กู้อ้าวเวยดีดหน้าผากเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู ฝากชิงต้ายดูแลอาโม่เสร็จแล้วจึงจากไป

ผู้ใหญ่กับเด็กน้อย จ้องมองตากันสักพัก และหัวเราะพร้อมกันขึ้นมา

ชิงต้ายดูแลอาโม่อย่างดี ยิ้มตลอด แถมที่เป็นคนรับใช้ของกู้อ้าวเวย อาโม่จึงไม่กลัว แต่ก็ไม่ได้สนิทมากเหมือนตอนอยู่กับกู้อ้าวเวย แค่นั่งกินขนมอย่างเงียบ

ชิงต้ายป้อมเธอกินไข่ตุ๋น ช่วยเธอเช็ดปากและถามว่า “อาโม่ แต่ก่อนหนูเคยนอนกับท่านพี่สาวของหนูเหรอคะ”

“จริงๆก็ไม่ใช่หรอกค่ะ ปกติท่านพี่สาวจะนอนน้อยมาก คุณแม่จึงให้หนูไปเฝ้าไว้ แต่บางครั้ง หนูหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” อาโม่จับแก้มตัวเอง ดูท่าทางจะคิดถึงอดีตมาก

กู้อ้าวเวยไม่เหมือนคุณพ่อที่ไม่ให้เธอไปสัมผัสยาสมุนไพร กลับยังสั่งสอนอย่างตั้งใจ

ในขณะที่สองคนกำลังคุยกันอยู่ ได้ยินพวกคุณหนูที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆด่าคนรับใช้เสี่ยวเอ้อว่า “ยังไงเหรอ ทำไมพระชายาจิ้งสั่งขนมทั้งโต๊ะได้ เราสั่งไม่ได้ละ”

“คือ...ปกติพระชายาจะดูแลเราเป็นอย่างดี ห้องครัวเตรียมขนมเผื่อไว้ให้พระชายาเสมอ ขนมที่เสริฟมีปริมาณไม่มาก เพื่อเอาให้คุณหนูน้อยคนนี้” คนรับใช้เสี่ยวเอ้อปวดหัวมาก

อาโม่กับชิงต้ายหันไปมอง ชิงต้ายรู้จักคุณหนูคนนี้ เป็นลูกสาวของกงปู้เซ่อหลาง หน้าตาก็ดี แต่นิสัยเย่อหยิ่งมาก ตัวเธอเองแค่เป็นคนรับใช้คนหนึ่ง จึงปล่อยผ่านไปไม่อยากไปยุ่ง

“พระชายา คือท่านพี่สาวเหรอคะ” อาโม่ถือช้อนไว้และถามเธอ

“ใช่แล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอก” ชิงต้ายช่วยเธอเช็ดปากเบาๆ

แต่คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆตบโต๊ะและลุกขึ้น สาวสวยคนนั้นเดินมาตรงหน้าของชิงต้ายและอาโม่ พูดกับคนรับใช้เสี่ยวเอ้อว่า “อย่ามาพูดเรื่องที่ไร้สาระกับฉัน ที่พระชายาสั่งทั้งหมด ฉันก็จะสั่งด้วย”

ชิงต้ายคิวขมวด จับอาโม่ไว้แน่นๆ กลัวเด็กน้อยคนนี้จะเกิดไรขึ้นมา