บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 256

บทที่ 256 กู้เฉิงผู้ทะเยอทะยาน

การเผชิญหน้าระหว่างบิดากับบุตรสาว ในสายตาของกู้อ้าวเวยกลับเคยชินจนเป็นเรื่องปกติ

นางไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมากมายกับกู้เฉิง เพียงแค่ใจหายเท่านั้น นางเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน “ข้าก็ช่วยให้น้องสาวตั้งครรภ์มีทายาทแล้วไง สิ่งที่นางต้องการข้าก็ให้ไปหมดแล้ว บุญคุณเลี้ยงดูของท่านพ่อก็คืนไปเกือบทั้งหมด”

“นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” กู้เฉิงถลาลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างดุร้าย “น้องสาวของเจ้าสามารถตั้งครรภ์ได้ล้วนเป็นเพราะท่านอ๋องประทาน แล้วยิ่งกว่านั้นเจ้าในฐานะบุตรสาวอย่างไรต้องพูดให้บิดา!”

กู้อ้าวเวยมุมปากยิ้มเยาะเล็กน้อย ดวงตาที่เย็นชากวาดมองมาทางกู้จี้เหยาและกู้ฮูหยิน “ดูเหมือนท่านแม่เล็กกับน้องสาวมิได้บอกกล่าวต่อท่านพ่อ ว่าเด็กคนนี้มาจากที่ใดสินะ”

กล่าวจบ กู้อ้าวเวยเดินขึ้นมายังเบื้องหน้าของกู้เฉิง พลันกล่าวต่อ “ข้าเรียกท่านว่าบิดา พึงระลึกว่าข้าเติบโตอยู่ใต้ปีกของท่าน แล้วครั้งก่อนท่านสงสัยในตัวบุตรสาวจนให้คนเตรียมมีดดาบ ข้าใคร่ขอถามท่านกู้เฉิงเสี้ยงกลับ หันดาบเข้าหาราชวงศ์สมควรต้องโทษสถานใด!”

แต่ละถ้อยคำของนางล้วนแน่นหนักและทรงพลัง ในน้ำเสียงเจือการคุกขามอันหนักหน่วง

กู้เฉิงถูกนางมองด้วยท่าทางเช่นนี้ กลับกลายเป็นว่าถ้อยคำโต้แย้งสักประโยคก็กล่าวไม่ออก ตะกุกตะกักอยู่นานถึงเค้นออกมาได้ประโยคหนึ่ง “เจ้ามันลูกอกตัญญู!”

“หากข้าอกตัญญู เหตุใดต้องแนะนำเมิ่งซู่ที่มีความสามารถให้ท่านพ่อ แล้วเหตุใดต้องช่วยให้น้องสาวได้ครองตำแหน่งพระชายารองด้วยเล่า?”กู้อ้าวเวยเดินขึ้นหน้าอีกหลายก้าว ในดวงตายังคงกระจ่างใสราวกับคริสตัล “แล้วดูสิท่านปฏิบัติต่อข้าอย่างไร?”

ครานี้ กู้เฉิงสิ้นเรี่ยวแรงกลับไปนั่งบนเก้าอี้ ถลึงตามองกู้จี้เหยากับกู้ฮูหยินอย่างเดือดดาล รอสักครู่ค่อยไปถามเรื่องของเด็กนี่ในภายหลัง จึงโบกมือให้คนในห้องทั้งหมดออกไป

จนเหลือเพียงบิดากับบุตรสาวสองคน กู้อ้าวเวยยังคงไม่ล่าถอยกลับไป

“เวยเอ๋อร์ พ่อทราบว่าการปฏิบัติกับเจ้าและการปฏิบัติกับน้องสาวของเจ้านั้นมีความลำเอียง แต่เป็นเพราะพ่อไม่ต้องการให้เจ้าเกิดเรื่องขึ้นเช่นเดียวกัน”

กู้อ้าวเวยยังคงสีหน้ามืดครึ้ม “ดังนั้นที่ท่านพ่อเรียกข้ามวันนี้ เพียงเพราะเรื่องของกู้จี้เหยา?”

เมื่อเอ่ยนามเต็มน้องสาวของตน กู้เฉิงที่ยังอยากกล่าวสักประโยคถึงกับเสียศูนย์ ทว่าเมื่อเห็นท่าทีแข็งกร้าวของกู้อ้าวเวยสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เอ่ยออกมา

“ไม่เพียงเท่านั้น ในเมื่อเวยเอ๋อร์มีดวงตาทิพย์อันเด่นล้ำ ไม่สู้ช่วยดูบัณฑิตที่เพิ่งมาใหม่ว่ามีสักกี่รายที่พอจะให้พ่อใช้การได้สักหน่อย”

กล่าวจบ กู้เฉิงนำม้วนบันทึกออกมาจากข้างที่นั่งผู้นำ

ด้านในกลับเป็นอัดแน่นไปด้วยรายชื่อและสถานภาพเบื้องหลัง กระทั่งบทความที่พวกเขาก็ยังร่ายเรียงอย่างเป็นระเบียบบ

เมื่อพิจารณาอย่างละเอียด บางสิ่งของหลายๆคนเมิ่งซู่ยังไม่ได้รู้ละเอียดมากเท่านี้ จำเป็นต้องให้เมิ่งซู่โอภาปราศัยกับคนเหล่านี้เสียหน่อย

“ยามนี้แม้ไท่จื่อจะสละราชบัลกังก์ หากเลื่อนชั้นเด็กครอบครัวยากจนเช่นนี้ ท่านพ่อไม่กลัวชักนำไฟผลาญตัวเองหรือ?”

“หากหวาดกลัว พ่อก็คงไม่ได้มานั่งตำแหน่งนี้แล้ว” กู้เฉิงกวักมือเรียกหาให้นางนั่งที่ข้างกายตนจึงได้เอ่ยต่อ “อีกอย่างพวกเด็กครอบครัวยากจนสิดี

พ่อถึงจะสามารถใช้ประโยชน์ได้ดียิ่งขึ้น”

“เช่นนั้นลูกสามารถทำสิ่งใดได้บ้างเล่า?” กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ข้างกายเขา นัยน์ตาเย็นยะเยือก