บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 255

บทที่ 255 เปลี่ยนแปลงกุ่ยเม่ย

“ที่ท่านเดาก็ไม่ผิด แต่ท่านมาเพื่อหารือสิ่งนี้กับข้างั้นหรือ?” กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วขณะเท้าคาง

“ก็แค่ระยะนี้บิดาของท่านไล่ตามหนักมาก” ขณะที่เมิ่งซู่กล่าวก็ส่งกระดาษหลายแผ่นถึงมือมือนาง “ข้าให้คนไปตรวจสอบบุคคลที่มีความสามารถของการทดสอบฤดูใบไม้ผลิมาบางส่วน ท่านดูสักหน่อย”

กู้อ้าวเวยตะลึงงันเล็กน้อย นางจำได้ว่าตนบอกชัดเจนแล้วว่าจะตรวจสอบด้วยตนเองนี่นา

“ขอบใจท่านมาก” กู้อ้าวเวยยังคงรับสิ่งนั้นมา พลันนึกถึงเรื่องที่ตนรับปากกุ่ยเม่ยไว้จึงเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ท่านพอจะมีเวลาไหม?”

“มี ท่านต้องการจะกระทำสิ่งใด?”

“ถึงเวลาข้าจะพากุ่ยเม่ยไปพบท่าน ท่านอย่าได้หลุดปากพูดเป็นพอ”กู้อ้าวเวยหัวร่อ

เมิ่งซู่พยักหน้าอย่างเชื่องเชื่อ ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่นานจนไม่มีเรื่องให้คุยอีกเมิ่งซู่ถึงได้จากไป

ทันทีที่เมิ่งซู่จากไป กู้อ้าวเวยพลันสีหน้าเย็นเยียบ

นางรีบสาวเท้ากลับเข้าไปในห้อง นำมีดสั้นเหลียนจื่อเกิงที่เป็นดั่งของรักของหวงกำไว้ในฝ่ามืออย่างแน่นหนา

“คุณหนู ในเมื่อองค์ชายหกไม่เคยกระทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน ศาลฎีกาจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนอย่างแน่นอน” มีเพียงชิงต้ายที่รู้ว่ากู้อ้าวเวยใส่ใจองค์ชายหกมากเพียงไร

ไม่ว่าจะเป็นมีดเหลียนจื่อเกิงหรือแมวไม้เชือกแดง กู้อ้าวเวยแทบจะไม่เคยนำห่างออกจากกาย

“ซ่านจินจื๋อริเริ่มคิดแย่งชิงบัลลังก์แล้ว แต่เขาจะไม่สนใจองค์ชายอื่นๆเลยงั้นหรือ? จะดีร้ายอย่างไรนั่นก็เป็นบุตรของพี่ชายที่เขาเคารพนับถือมากที่สุด” กู้อ้าวเวยสั่นสะท้านเบาๆ ในน้ำเสียงเจือความร่ำไห้สายหนึ่ง

ชิงต้ายเดินมายังข้างกายของนาง ตบบ่าของนางเบาๆ “แต่ถ้าหากท่านอ๋องไม่ขึ้นครองราชย์บัลลังก์ ฮ่องเต้ก็จะไม่ย่อมให้ซูพ่านเอ๋อร์ยืนข้างกายท่านอ๋องอย่างเปิดเผยตลอดชีวิต”

ซูพ่านเอ๋อร์.....

สามตัวอักษรของชื่อนี้ราวกับคำสาปที่รุมล้อมหัวใจของนาง

ดูเหมือนว่าเพื่อซูพ่านเอ๋อร์แล้วซ่านจินจื๋อยอมจ่ายออกทุกสิ่งจริงๆ”แววตาของกู้อ้าวเวยเย็นชาขึ้นหลายส่วนวน

“มีความเป็นไปได้อย่างยิ่ง” ชิงต้ายพยักศีรษะตาม

กู้อ้าวเวยเกิดรู้สึกเสียใจขึ้นมากระทันหัน เหตุใดตอนที่นางแก้พิษไม่ใช้ชีวิตของตนแลกกับชีวิตของซูพ่านเอ๋อร์ไปเสียให้จบๆ

ถ้าเป็นเช่นนั้น นางก็ไม่ต้องได้ยินเสียงทารกร้องไห้โยเยทุกคืนค่ำและก็ไม่ต้องตกอยู่ในห้วงความสิ้นหวัง คนข้างกายก็ไม่ต้องถูกซ่านจินจื๋อปองร้าย

ยามที่กุ่ยเม่ยกลับมา กู้อ้าวเวยได้ต้อนรับขับสู้เขาเช่นปกติ

กู้อ้าวเวยฝึกวรยุทธ์เป็นเพื่อนเขาที่ภายในลานด้วยความครึกครื้น กุ่ยเม่ยเองก็ปลดปล่อยร่วมครื้นเครงไปกับนาง ยามนี้ท่าทางของเขาราวกับเด็กน้อยเสียเต็มประดา

วันนี้กู้อ้าวรู้สึกว่าการฝึกมีดของตนดีขึ้นเล็กน้อย จึงได้หาเวลาพาเขามาที่เรือนของเมิ่งซู่

ทันทีที่เข้าประตูเรือน อาโม่ก็ถลาเข้ามาในอ้อมแขนนาง

“เจ้าสามารถเพลิดเพลินได้ที่นี่”กู้อ้าวเวยนำตัวอาโม่ผู้น่ารักซุกเข้าในอ้อมแขนของเขา พลางขยิบตากับเขาอย่างซุกซน “เจ้าเด็กน้อยนี่ส่งต่อให้กับเจ้าชั่วคราวแล้วกัน”

กุ่ยเม่ยรับคนมาอุ้มด้วยความลนลานทำอะไรไม่ถูก กลับโดนยัยหนูคนนี้ชี้นิ้วแก้ไข