บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 254

บทที่ 254 วันแรก

สามวันแห่งการฝึกสอน เพียงพอที่จะทำให้สตรีติดบ้านติดเรือนอยู่ในสภาพตกระกำลำบาก

สองสามแห่งบนร่างเป็นรอยแผลที่หลงเหลือจากการที่กุ่ยเม่ยโจมตี ใบหน้าซีดเผือดนางไร้เรี่ยวแรงที่จะลงเขา จึงได้แต่เกาะอยู่บนหลังของกุ่ยเม่ย ส่งเสียงโอดครวญ “ตอนที่เจ้าทุบข้า ข้าตอนแรกคาดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ!”

นางหลงผิดเห็นกุ่ยเม่ยเป็นคนดีไปได้อย่างไร!

“ทหารไม่หน่ายกลอุบายไงพ่ะย่ะค่ะ”

กุ่ยเม่ยนำคำพูดทุกคำของนางกลับมายอกย้อนนางเสียอย่างนั้น

กู้อ้าวเวยหายใจถี่กระชั้น ยามนี้ฟ้ายังไม่สว่าง ระหว่างทางบนป่าเขายังมีหมอกบางเบา ทว่ากุ่ยเม่ยกลับไม่เตรียมที่จะลงเขา แต่เดินหน้ามุ่งขึ้นเขาอย่างช้าๆกล่าวด้วยความสั่นสะท้าน “ท่านอย่าได้นำเรื่องที่ข้าแบกท่านบอกท่านอ๋องเด็ดขาด”

“อย่าลืมว่าใครทำร้ายข้าจนล้มกลิ้ง” กู้อ้าวเวยยังบ่นสวดต่อ

ในวันแรกนางแทบไม่เจอการโจมตีของกุ่ยเม่ย แต่สองวันถัดมากุ่ยเม่ยได้ยืนยันในชื่อของมันอย่างไม่ต้องสงสัย ทะลุไปมาในป่าราวกับเงาภูตผี

ในวันที่สองนั้นเนื่องจากกุ่ยเม่ยโจมตีถุงอาหารแห้งของนางและกลิ้งหล่นตกผา จนถึงกลางคืนนางเพิ่งจะได้ดื่มน้ำกุ่ยเม่ยก็นำมีดที่เปล่งประกายแวววาวไล่กวด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวันที่สามที่แทบจะไม่ผ่อนปรนกันเสียเลย

ภูเขาลูกนั้นนางแทบจะวิ่งทั่วค่อนเขา หากไม่ใช่เพราะเพิ่งจะล้มกลิ้งขาบาดเจ็บกุ่ยเม่ยอาจจะไม่หยุดพักเพียงแค่นี้

“กระหม่อมขอประทานอภัยพระชายาด้วย” กุ่ยเม่ยเอ่ยเสียงอ่อย

กู้อ้าวเวยถอนหายใจเสียงยาว “ช่างเถิด แล้วตอนนี้เจ้าจะพาข้าไปที่ใด?”

“ท่านบอกว่าต้องการพากระหม่อมไปดูโลกภายนอก กระหม่อมก็จะพาท่านไปชมทิวทัศน์อันงดงาม” นี่คือคำกล่าวประจบประแจงแล้ว

หากรู้ว่าการไล่ล่าในวันนี้จะก่อให้เกิดเรื่องอันตราย ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่บังอาจให้พระชายาต้องประสบอันตรายหรอก

“ก็ได้” กู้อ้าวเวยฟุบบนไหล่ของเขาด้วยความสะลึมสะลือ “ถึงแล้วปลุกข้าด้วย”

“ท่านอย่าหลับนะ หากท่านอ๋องทรงทราบต้องลงโทษกระหม่อมแน่ๆ” ชั่วเวลานั้นกุ่ยเม่ยเหงื่อพรากราวกับเม็ดฝนเทลงมา

หากให้ท่านอ๋องทราบว่าเขาแบกคนขึ้นหลังกลับ ถึงขนาดที่พระชายางีบหลับบนหลังตนแล้วล่ะก็เกรงว่าต้องเกิดปัญหาแน่ๆ

“ไม่มีใครรู้หรอกน่า”กู้อ้าวเวยหัวโต

“แต่ถ้าหากท่านอ๋องทรงถามขึ้นมา กระหม่อมก็ต้องพูด” กุ่ยเม่ยจริงจัง

กู้อ้าวเวยเห็นเขาเกินเยียวยาจึงได้แต่ประคองหนังตาเอาไว้

หลังจากนั้นภาพทิวทัศน์ที่ฉายสะท้อนในแววตาของนางกลับทำให้นางยากที่จะลืมเลือน เมฆหมอกบางๆลอยอ้อยอิ่งอยู่ระหว่างขุนเขา แสงแรกยามรุ่งอรุณตัดกับทิวทัศน์สีโทนเย็นค่อยๆกระทบลงที่ข้างกาย สีฟ้าอ่อนใต้หน้าผาถูกเรียงรายด้วยสีโทนมืดอันเข้มข้นเผยให้เห็นความแปลกตา

มุมกระโปรงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำค้าง เหล่าวิหคบินเหินขึ้นไปทางริ้วแสง

ถึงแม้ตอนที่นางร่วมชมพระอาทิตย์ขึ้นกับซ่านจินจื๋อ นางก็ไม่เคยสงบอย่างในตอนนี้มาก่อน

ทั่งคู่ล้วนมอมแมมไปด้วยฝุ่นดิน กู้อ้าวเวยเอนกายพิงต้นไม้ มองดูดวงอาทิตย์ที่ขึ้นมาทีละน้อย มองดูขุนเขาตระหง่านเบื้องหน้าที่ถูกปกคลุมด้วยสีโทนอุ่นพลันเอ่ยเสียงค่อย “เจ้าพบที่แห่งนี้ได้อย่างไร”

“ปกติกระหม่อมจะมาฝึกที่นี่” กุ่ยเม่ยนั่งลงขัดสมาธิ “กระหม่อมรู้สึกว่าที่นี่สวยงามอยู่เสมอ”

กู้อ้าวเวยยิ้ม กุ่ยเม่ยช่างคล้ายกับเด็กน้อยที่ไม่ประสาโลกจริงๆ

รอสักพักกุ่ยเม่ยจึงพานางกลับจวนอ๋อง หลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงได้ฟื้นขึ้นมา